Vriend heeft geen hiv, ik wel. Toen ik hem twee jaar geleden ontmoette, raakte mijn openheid over hiv hem. Schaamte daarover was in geen velden of wegen te bekennen. Tot een week geleden.
Vriend en ik zitten aan de keukentafel, ieder achter onze eigen laptop. Ik vraag hem of hij de aankondigingen van mijn hiv-workshops wil delen op zijn Facebook-pagina. Hij antwoordt: ‘oké, dit wordt dus mijn coming out. Het voelt best kwetsbaar om dit te delen.’ Ik voel hoe mijn maag zich geschrokken samenknijpt.
Ik waardeer zijn eerlijkheid en ik weet: schaamte is menselijk en heeft een functie. Het beschermt onze behoefte aan acceptatie: hoor ik nog bij de groep? Zelf heb ik mijn hiv ook negen lange maanden uit schaamte verborgen gehouden. Maar toch voel ik mij nu teleurgesteld en alleen. Voor het eerst staat het hiv-stigma even tussen ons in. Wat had ik graag gewild dat hij alleen maar trots was op mijn werk. Dat hij stond te popelen om mijn hiv-dingen te delen op Facebook.
Vriend merkt mijn teleurstelling. ‘Ik ben ook echt trots op jouw hiv-werk, maar het is even wennen om dit te delen met een veel grotere groep mensen. Opeens besef ik dat ik zo zelf ook iets kan doen tegen het stigma. Nu baal ik dat ik niet meteen enthousiast was.’
En ik zou, op mijn beurt, willen dat ik wat meer geduld had met zijn schaamte. Mijn reis met hiv begon immers achttien jaar geleden, de zijne pas toen hij mij ontmoette. Dit kleine voorval drukt mij weer eens met de neus op de feiten: hiv hebben is niet alleen omgaan met mijn eigen schaamte, maar ook met die van de mensen om mij heen.
De column verscheen eerder in hello gorgeous #11
Tekst Mirjam Schulpen Illustratie Karina Grens
1 reactie
Mooi verwoord ;-) Pijnlijk herkenbaar dit onderwerp! Zo heb ik mijn medewerking aan een landelijke anti-stigma campagne net geweigerd wegens de schaamte gevoelens van een potentiële nieuwe vriend. Het was een mooie gelegenheid absoluut, maar ik durfde het niet aan. Ik heb nog kennelijk een lange weg te gaan…