Huisarts Reinier is 68 jaar als hij volkomen onverwacht te horen krijgt dat hij hiv heeft. Niet veel later overlijdt zijn grote liefde en levenspartner. “Ik ben intens dankbaar dat we niet met ruzie uit elkaar zijn gegaan, zelfs al was onze relatie een soort onmogelijke liefde geworden.”
Hoe kwam je er achter dat je hiv hebt?
“Begin maart 2020 moest mijn man Ronald voor familiezaken naar Curaçao. Tegen het einde van die maand testte ik positief op corona. Ronald zat nog steeds op Curaçao en kon niet terug door de lockdown en door mijn corona-infectie. De koorts nam op een gegeven moment af, maar ik bleef heel moe. Na acht weken koorts vond mijn huisarts het welletjes en stelde hij een hiv-test voor. Daar schrok ik heel erg van omdat ik daar nooit aan had gedacht. Ik wist door mijn werk dat een negatieve uitslag vaak al na een dag bekend is. Maar ik kreeg de uitslag niet meteen. Ik heb toen gebeld en kreeg uiteindelijk het hoofd van het lab aan de telefoon. Die zei dat de test niet negatief was, maar dat het om een meetfout kon gaan. Ik wist voldoende.”
Beeld Henri Blommers
Hoe reageerde je op die positieve uitslag?
“Ik was woedend en in shock. Want ik ben al die jaren niet vreemdgegaan, dus het is een cadeautje van mijn man geweest. Ik vermoedde ook dat ik er misschien wel vijftien jaar mee had rondgelopen. Ik heb namelijk een keertje herpes genitalis gehad waar ik zo weinig last van had dat ik dacht dat het om een schimmel ging. Maar terugredenerend denk ik dat ik toen hiv-positief ben geworden. Ik was ook heel boos omdat ik het gevoel had dat mijn gezondheid was afgepakt.”
Hoe reageerde je man?
“Ik merkte aan zijn reactie dat hij het ook niet had zien aankomen. Hij was goed in wegkijken. Toen hij in augustus terugkwam, was ik nog steeds zo woedend dat ik hem vroeg in het huisje in onze achtertuin te gaan wonen. Wat ook niet hielp, was dat hij in eerste instantie zei dat ik hem misschien wel had geïnfecteerd. Dat was natuurlijk onzin en uiteindelijk heeft hij daar zijn excuses voor gemaakt.”
Beeld Henri Blommers
Zes weken na zijn terugkeer uit Curaçao liep het helemaal mis.
“Ik ging een weekend naar vrienden in Groningen. Voordat ik wegging, hebben we intens afscheid genomen. Een knuffel en nog een knuffel en we spraken uit dat we nog steeds van elkaar hielden. Dat was gemeend. Hij vertelde de dag erna ook aan een vriend dat hij zo blij was met ons afscheid. Ik kan dit nog steeds niet vertellen zonder tranen. Op zondag belde hij me in Groningen en zei dat hij in bad een allergische reactie had gekregen van een homeopathisch middel tegen huidinfecties. Ik heb toen de buren ingeschakeld die hem om hulp hoorden roepen. Zij hebben 112 gebeld en zijn naar hem toegegaan. De buurvrouw zag hem in elkaar zakken en zei dat ze het leven uit zijn ogen zag wegtrekken. Ze heeft hem zien doodgaan. Een kwartier later werd ik gebeld door de ambulancebroeder dat ze vergeefs hadden gereanimeerd en dat hij was overleden.”
Jullie hadden in feite allebei aids.
“Ja, we kregen ook allebei preventief antibiotica en natuurlijk hiv-medicijnen. Maar in de eerste tijd van je behandeling kan je immuunsysteem heel heftig reageren op infecties. Ik denk dat zijn allergische reactie ook een gevolg daarvan is geweest. Hij is dus heel snel doodgegaan aan een anafylactische shock. Ik ben altijd van mijn man blijven houden, ook al keur ik zijn gedrag niet goed. Hij heeft immers niet alleen zichzelf, maar ook mij ziek gemaakt. Maar ik ben intens dankbaar dat we niet met ruzie uit elkaar zijn gegaan, zelfs al was onze relatie een soort onmogelijke liefde geworden.”
Beeld Henri Blommers
Ondanks je eigen patiënten met hiv ben je zelf nooit eerder getest?
“Jawel, in 2000, aan het begin van onze relatie. Toen waren we allebei negatief. En daarna was er wat mij betreft nooit meer een aanleiding.”
Hoe gaat het nu met je?
“Mijn behandeling liep gesmeerd; na drie maanden was het virus niet meer aantoonbaar in mijn bloed. Dat viel dus reuze mee. Achteraf gezien hebben corona en mijn huisarts mijn leven gered. Want zonder corona-infectie en de alerte reactie van mijn huisarts, zou ik vroeg of laat ernstig ziek geworden zijn. En dan was ik verder van huis geweest. Ik heb ook niet meer zozeer het gevoel dat mijn gezondheid is afgenomen. Ik slik ’s morgens een pil en dat is het. Wel ben ik me ervan bewust dat ik dankzij de huidige medische wetenschap nog leef en een goede levensverwachting heb. Dat ervaar ik als heel bijzonder. En ik ben ook meteen lid geworden van de Hiv vereniging.”
Beeld Henri Blommers
Ben je ook meteen actief geworden binnen de vereniging?
“Nee, dat niet. Maar ik vond het wel belangrijk om lid te zijn. Nadat ik vorig jaar stopte met werken, dacht ik dat het leuk en goed zou zijn om vrijwilliger te worden. Ik heb toen een paar keer meegekeken bij het Servicepunt van de vereniging en voelde dat het werk me goed paste. Bovendien ben ik zelf ook een paar keer goed geholpen door het Servicepunt. Ik beantwoord vragen over allerlei onderwerpen die met hiv te maken hebben. De andere vrijwilligers en betaalde krachten zijn hartstikke ondersteunend. Ze hebben oog voor moeilijke dingen en zaken als vooroordelen en zelfstigma. Ik kan dus veel van deze mensen leren. Het mes snijdt zo aan twee kanten; ik kan iets voor anderen betekenen, maar heb er zelf ook veel aan. In september ga ik ook meedoen aan de workshop Positief leven die door de Hiv vereniging wordt aangeboden. Het is niet goed om alles alleen op te willen lossen.”
Hoe zie je ouder worden met hiv?
“Ik heb geen idee, eerlijk gezegd. Echt niet. Voor mij is dat geen speciaal onderwerp. Ik begrijp sowieso niets van ouder worden. Ja, als ik in de spiegel kijk, zie ik mijn veroudering. En soms doe ik te veel met als gevolg dat ik doodmoe ben. Dat had ik vroeger veel minder. Verder zijn al mijn controles goed en ik ga ervan uit dat dat zo blijft. Mijn CD4 blijft hangen rond de 380, maar dat is goed genoeg. Mijn hiv-consulent heeft me ook uitgelegd dat ik altijd kan switchen van medicatie. Toch heb ik dat niet gedaan omdat er steeds meer goede dagen zijn. Het gaat lichamelijk en psychisch dus steeds beter met me. In december ga ik als klap op de vuurpijl een yoga teacher-training doen in India. Ik zit dus vol met plannen.”
Dit artikel verscheen eerder in hello gorgeous #44.
Tekst Joep Heldoorn Beeld Henri Blommers
