Ammehoela

“De leukste dag van het jaar om hiv te hebben”. Dat is de slogan van de jaarlijkse hiv-informatiedag van Volle Maan, The Power of Love. Toen ik dat voor het eerst las, net na mijn hiv-diagnose, dacht ik letterlijk: ammehoela, die zijn niet goed snik! Welke doorgedraaide positiviteitsgoeroe zit hier achter? Hoe kun je in godesnaam een leuke dag met hiv hebben!? Okay, ik wist net een week dat ik hiv had. En mijn leven was op dat moment op z’n zachtst gezegd een behoorlijke puinhoop. Daarom dacht ik dan ook toen, het was 2020: daar gaan ze mij nooit zien.

Na een jaar van ‘leven met’ en ‘accepteren van’ weet ik inmiddels dat het een tikkeltje anders zit. Ik weet inmiddels dat deze dag niets met ongegrond optimistisch blijven te maken heeft. En dus toog ik afgelopen 27 november lichtelijk gespannen richting het Beatrix-Theater in Utrecht. Ik had geen idee wat mij te wachten stond, maar ik reisde wel naar Utrecht af in de wetenschap dat ik die dag op het podium geïnterviewd zou worden. Behoorlijk spannend, maar ik had er zin in. Ik ben nogal wars van alles wat naar groepsvorming ruikt, zeker als het om lotgenotencontact gaat. Ik ben blij voor iedereen die daar wel zijn heil in vindt, maar ik zelf word er altijd wat lacherig en ongemakkelijk van. En daar was ik deze dag ook een beetje bang voor. Maar niets was minder waar, echt het was een cadeau.

Man, wat werd ik verrast. Het was een aaneenschakeling van herkenning, erkenning, ontmoeting, humor, informatie, gelijkheid en nog veel meer moois. En dan was dit nog maar de coronaproof-versie; normaal gesproken zou de zaal vol zitten. Stiekem was ik blij dat dat nu niet zo was. Vroeger lag ik vanwege een spreekbeurt over de blokfluit al nachten wakker.

Het lijkt of het laatste stukje acceptatie van het feit dat ik met hiv leef, vanaf die dag in werking is gezet. Een soort rust, ik ben niet alleen. De afgelopen anderhalf jaar leek mijn leven op dat van iemand uit een slechte film. En ik had je uitgelachen als je me in 2019 had verteld dat mijn leven deze wending zou nemen. Ook durf ik opeens van alles, zoals in het openbaar spreken, een interview geven, pontificaal in een magazine gaan staan, mijn verhaal op Facebook delen. Allemaal dingen die voor mijn diagnose onmogelijk leken. Vroeger wilde ik, als ik groot was, Pippi worden. “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het kan!”…  Zou het dan toch? En o ja, die doorgedraaide positiviteitsgoeroe, die bestaat niet.

Ik heb geen goeroe nodig om mezelf te overwinnen, Pippi is genoeg.

Deze column verscheen eerder in hello gorgeous #38.