Michele (53) is het baasje van Chico, een vijftienjarige kruising tussen een yorkshire-terriër en een poedel. “Zijn hartje is stabiel. Wie weet haalt ie de 17.”
“Toen ik mijn hiv-diagnose kreeg te horen, zeiden ze dat ik geen twintig zou worden. Ik was zestien en had na een verkrachting hiv opgelopen. Het was een heel andere tijd dan nu: ik moest in het ziekenhuis uit een papieren beker drinken en als mijn bed werd verschoond, werd mijn beddengoed in chemische afvalzakken gestopt.
Ik was de eerste vrouw bij de Bond voor Seropositieven, een voorloper van de Hiv Vereniging. Tijdens de eerste workshop voor vrouwen van de Rutgersstichting ontmoette ik andere vrouwen met hiv. Ook was ik betrokken bij de oprichting van de vrouwensectie van de Hiv Vereniging in 1990. Daarmee was ik nog op tv bij Karel van de Graaf. Ik had besloten om me niet te gaan schamen omdat ik hiv heb. Ik wilde er juist over praten, zichtbaar zijn en het niet onder stoelen of banken steken.
Op dit moment zit ik tijdelijk in een verpleegtehuis, omdat er een tumor bij mij is weggehaald. Ondanks dat ik een litteken van ruim een meter en open wonden heb, heb ik minder pijn dan toen de tumor nog in mijn lijf zat. Arme Chico zat eerst alleen thuis. Vrienden brachten hem zo vaak mogelijk langs. Het lullige is dat ze de regel hebben dat je alleen een huisdier mag hebben als je hier permanent woont. Desondanks kreeg ik onlangs het bericht dat Chico toch bij mij mag wonen. Zo fijn.”
Foto Henri Blommers
Hartpatiëntje
“Chico is vijftien jaar en een kruising tussen een yorkshire-terriër en een poedel. Hij heeft de kleuren van een terriër en de krullen en lange poten van een poedel. Hij was al een tijdje doof en is dit jaar ook blind geworden. En hij is al zes jaar een hartpatiëntje. Mijn vorige hond was plots overleden aan een vergiftiging. Een goede vriend van mij zei: ‘Neem maar weer een hond, dat helpt je over het verdriet heen’. Via een organisatie die zwerfhonden uit Spanje haalt, ben ik aan hem gekomen. Ze brengen de honden eerst onder bij gastgezinnen en het gezin waar Chico zat, woonde helemaal in Verweggistan. Daarom mocht ik hem meteen meenemen als het zou klikken. Het was liefde op het eerste gezicht, vooral van hem naar mij toe. Toen hij me zag, rende hij op me af, sprong op mijn schoot en likte m’n gezicht. Alsof hij mij al die tijd gemist had.
Chico is een rustige en evenwichtige hond. Ik heb nog niet zo lang geleden een kat genomen: Luz, een zwart-wit droppie. De tweede nacht dat ze bij ons was, sliep ze al met haar koppie op Chico’s staart. Chico is slim en weet precies hoe hij zich moet gedragen bij een kat, zodat die zich niet bedreigd voelt. Die twee zijn geen twee handen op één buik, maar vinden het erg fijn dat ze samen zijn.
Toen ik voor mijn operatie was opgenomen, plaste en poepte hij in huis. Hij leek wel depressief te zijn omdat hij alleen was. Misschien dacht hij dat ik dood was. Maar sinds de uitlaatploeg hem hier regelmatig mee naar toe neemt, is hij vrolijker. Ik hoop dat ie nog jaren meegaat, maar de laatste tijd ben ik me meer bewust van de tijd die ik met hem heb. Zijn hartje is gelukkig stabiel. Wie weet haalt ie de 17.”
Oproep
Heb jij ook een huisgenoot die je in het zonnetje wilt zetten? Stuur ons dan een mailtje naar info@hellogorgeous.nl.
Dit artikel verscheen eerder in hello gorgeous #29.
Tekst Leo Schenk Fotografie Henri Blommers
