Christ-Jan Akkermans is halverwege de twintig als hij wordt opgenomen met een verwaarloosde longontsteking. Hij blijkt hiv te hebben en moet vechten voor zijn leven. Inmiddels heeft hij al twee keer zijn tienjarig hiv-jubileum gevierd. “Het gaat echt heel erg goed met me.”
“Ik was 25 jaar en merkte dat ik snel moe werd. In het begin weet ik dat aan mijn drukke baan en dacht ik dat het vanzelf wel over zou gaan. Dat bleek niet het geval. Op een gegeven moment ben ik toch maar naar mijn huisarts gestapt. Ik werd meteen doorverwezen voor een longfoto en moest onmiddellijk worden opgenomen. In het ziekenhuis vermoedde men tbc, dus toen ik me meldde voor opname, deed iedereen tien stappen achteruit vanwege het risico op overdracht. Toen ik te woord werd gestaan door een arts met een mondkapje, realiseerde ik me dat er iets goed mis was.”
Enorme energie
“Na aanvullend onderzoek bleek dat ik een verwaarloosde longontsteking had als gevolg van hiv. Voor de behandeling van deze ontsteking heb ik negentien dagen in het ziekenhuis gelegen. Ik was zo ziek dat ik mensen aan mijn bed heb gehad die zeiden dat ik het ziekenhuis niet levend zou verlaten. Eigenlijk zijn mijn familie en vrienden veel meer geschrokken dan ik. De hiv-diagnose heeft mij zelf nooit bijzonder beangstigd. Ik heb altijd het gevoel gehad dat het goed zou komen – hoewel ik het eerste jaar vaak droomde over mijn begrafenis.” Zijn optimisme werd ingegeven door een jongen die hij een half jaar voor zijn diagnose ontmoette. “Hij was de eerste persoon met hiv die ik leerde kennen. Met hem ging het uitstekend. Daardoor werd hij voor mij een lichtend voorbeeld. Ik beschouw hem als een engel die in mijn leven is gekomen; we zijn nog steeds goed bevriend.”
Eenmaal uit het ziekenhuis ontslagen, besluit Christ-Jan om bij zijn ouders aan te sterken. Niet lang daarna start hij met zijn hiv-medicatie. Na enkele dagen komt de klap. “Ik kon helemaal niets meer en was dood- en doodmoe. Toch wilde ik per se naar een nieuwjaarsfeestje van vrienden. Tijdens die borrel kwam er een enorme energie los. Ik voelde me in één klap weer fit en wist: dit gevecht ga ik winnen. Ik ben als laatste naar huis gegaan en ben de week daarop gewoon weer gaan werken. Sindsdien ben ik nooit meer ziek geweest.”
Jubileum
“Ik speelde met het idee een keer een feest te geven voor mijn familie en vrienden. Toen ik tien jaar leefde met hiv, dacht ik: dit is een mooie aanleiding. Ik wilde stilstaan bij het feit dat ik er nog was. ‘Vier het leven’ werd het thema van het feest. Ik was in die tijd lid van een toneelgezelschap en heb de leden gevraagd die dag een voorstelling te verzorgen. Er waren veertig familieleden en vrienden bij en iedereen vond het heel bijzonder. Daarna zijn we gaan dineren en heb ik in mijn speech gezegd: ‘Tot over tien jaar’.”
Christ-Jan houdt woord en viert zijn twintigjarig hiv-jubileum nog uitbundiger. “Ik heb het toen echt groots aangepakt. Iedereen in black tie en een tombola voor het Aidsfonds. Voor die loterij hadden allerlei vrienden cadeaus geregeld. De verkoop van de lootjes liep als een trein waardoor de tombola een aanzienlijk bedrag opbracht. Sindsdien sta ik op de VIP-lijst van het Aidsfonds”, vertelt Christ-Jan lachend.
“Natuurlijk vierde ik tijdens die jubilea niet dat ik hiv heb. ‘Celebrate love and life’ was het thema van mijn laatste feest en daar gaat het ook om. Ik ben gelukkig nog in leven en daar wil ik eens in de tien jaar bij stilstaan. Ik ben dankbaar dat er goede medicijnen tegen hiv zijn en wil daarom graag met bijvoorbeeld zo’n tombola mijn steentje bijdragen aan hiv-onderzoek.
Collega’s
Mijn tweede jubileum vond ik een geschikt moment om bij mijn collega’s uit de kast te komen als man die leeft met hiv. Ik ben manager van een callcenter en ik hoor, bij wijze van spreken, dagelijks collega’s praten over ziektes waarmee ze kampen. Kanker, uitvallende nieren: het komt allemaal voorbij. Alleen mijn hiv bleef onbesproken.” Christ-Jan zag geen reden om langer zijn mond te houden. Na één en ander te hebben afgestemd met de directie, laat hij per mail aan al zijn collega’s weten dat hij hiv heeft. Ook laat hij voor iedereen gebak aanrukken met daarop het logo van zijn tweede hiv-jubileum. “Ik heb alleen maar positieve reacties gehad. Bovendien ben ik opgelucht omdat ik niet langer meer om mijn hiv heen hoef te kletsen. Inmiddels denk ik er zelfs aan om, als ik nog eens ga solliciteren, meteen te vertellen dat ik hiv heb. Als daar niet goed op wordt gereageerd, is het maar zeer de vraag of ik wel bij zo’n bedrijf wil werken.”
Poz&Out
Christ-Jan heeft zich zelden gestigmatiseerd gevoeld om zijn hiv. “Er is wel eens een date niet doorgegaan, maar dat zij dan maar zo. Verder heb ik me privé en op mijn werk nooit gediscrimineerd gevoeld om mijn hiv. De band met mijn ouders bijvoorbeeld is er zelfs hechter op geworden. Dat komt ook doordat zij nooit een geheim hebben gemaakt van mijn hiv-status.” Toch is hij zich ervan bewust dat stigma nog steeds aanwezig is. “Ik wil dat over hiv net zo makkelijk wordt gepraat als over andere ziektes. Daarom wil ik mijn verhaal ook graag vertellen in hello gorgeous.” Ook zou Christ-Jan tijdens Pride graag mee willen varen op de boot van Poz&Proud (de sectie van de Hiv Vereniging voor homomannen met hiv, red.). “Maar het is hun naam die me daarvan weerhoudt. Alsof je trots moet zijn op je hiv. Ik weet wel dat het anders bedoeld is, maar zo voelt het voor mij. Zodra ze hun naam veranderen in Poz&Out sta ik als eerste op hun boot om van de daken te schreeuwen hoe normaal het is om hiv te hebben.
Totdat ik ziek werd, was ik helemaal niet bezig met hiv. Ik vond het een ziekte voor mannen met snorren en leren broeken. En in de kroegen waar ik uitging, was hiv ook niet zichtbaar aanwezig. Inmiddels weet ik dat het virus iedereen kan treffen, maar verder ben ik over hiv niet anders gaan denken. Wel ben ik iets bewuster gaan leven. Ik was altijd al een levensgenieter, maar sinds mijn diagnose net iets meer. Ik werk hard, maar pluk ook zoveel mogelijk de dag. Ik realiseer me maar al te goed dat ik mazzel heb gehad. Ik werd ziek in een land waar hiv-remmers beschikbaar zijn. Ook heb ik niemand gekend die aan hiv is overleden. Voor veel mensen met hiv ligt dat anders. Ik voel me dan ook bevoorrecht en ben superblij met het leven dat ik leid. Het gaat echt heel erg goed met me.”
Dit artikel verscheen eerder in hello gorgeous #27.
Tekst Joep Heldoorn Fotografie Marjolein Annegarn
