Op mijn 27e kreeg ik totaal onverwacht te horen dat ik hiv heb. Ik was destijds aan het daten met een lieve jongen die erg goed reageerde, maar waar het uiteindelijk niks mee is geworden.
Na een jaar meer tijd en energie aan mezelf te hebben besteed, begon het toch weer te kriebelen. Ik wilde weer gaan daten. Alleen: hoe moest ik het aanpakken? Op en af overwoog ik een Tinder-profiel aan te maken en daar mijn status op te zetten. Maar hoe goed ik ook omging met mijn hiv − ik ben er heel open over −, daar was ik toch nog wel onzeker over.
Tijdens het uitgaan ontmoette ik iemand die graag een date met mij wilde. Ik besloot dat het een goed moment was om te kijken hoe ver ik was gekomen en vertelde het hem meteen voor de date. Hij schrok erg, wist heel weinig van hiv, maar nam me nog steeds mee uit eten.
Na een gezellige avond bekende hij dat hij er wel goed over na moest denken. Mij maakte het eigenlijk weinig uit, ik wist nu hoe sterk ik was. En als hij er niet mee om kon gaan, dan zou ik wel iemand vinden die dat wel kon! Er kwam geen tweede date, maar ik was trots op mezelf en hoe ik het had aangepakt.
Kort daarna maakte ik een Tinder-profiel aan: Hanne, hiv+ and happy! Het was even spannend, maar er volgden matches, leuke gesprekken en nog leukere dates. Het is heerlijk om met iemand te kunnen daten waarvan je al bij voorbaat weet dat hij geen probleem heeft met hiv. Vanaf het eerste moment kun je 100% jezelf zijn. En als iemand mijn positieve status niet kan accepteren, mag diegene zijn negatieve ideeën vooral ergens anders mee naartoe nemen.
Deze column verscheen eerder in hello gorgeous #21.
Tekst Hanne Koop Fotografie Henri Blommers
