Later dit jaar neemt Alexander Pastoors (49) na vier jaar afscheid als voorzitter van de Hiv Vereniging. “We willen mensen met hiv ondersteunen in hun autonomie. Niet moraliseren, maar informeren en emanciperen.”
“Het kiempje voor mijn huidige voorzitterschap werd tien jaar geleden gelegd. Ik startte toen als vrijwilliger bij Poz&Proud, de sectie voor homomannen van de Hiv Vereniging. Mensen met hiv moeten een stem hebben. Een stem die wordt gehoord.” Met een sprankelende blik vertelt Alexander waar zijn tomeloze inzet voor mensen met hiv vandaan komt. “Wij hebben net zoveel recht als ieder ander op goede gezondheidszorg en een leven zonder stigma. Om dat voor elkaar te krijgen is een sterke Hiv Vereniging nodig. En daar wil ik graag mijn steentje aan bijdragen.”
Tegenwind
“Al snel nadat ik actief werd voor Poz&Proud, trad ik toe tot de kerngroep van de sectie. Het waren onrustige tijden. Na de Groningse hiv-zaak in het voorjaar van 2007, barstte de bom. Zowel in de pers als door onderdelen van de Hiv Vereniging, werden we weggezet als club die onveilige seks zou promoten. Nieuwe infecties en zogenaamde superinfecties zouden het gevolg zijn. De verwijten raakten kant noch wal, maar de spanningen liepen hoog op.
Als bruggenbouwer lukte het me om samen met anderen de angel uit het conflict te halen. Dat talent om te verbinden, heb ik vervolgens ook ingezet als bestuurder van de Hiv Vereniging. Als ik iets heb geleerd van de tijd bij Poz&Proud, is het wel dat betrouwbare informatie fundamenteel is voor de emancipatie van mensen met hiv. Dát is waar we tien jaar geleden voor stonden. Poz&Proud liep op de troepen vooruit en dat stuitte op weerstand. Er was veel onnodige angst en bangmakerij in die tijd. En ook niet onbelangrijk: er werden allerlei politieke spelletjes gespeeld waar ik toen geen goed zicht op had.”
Veilig voelen
“Een crisis als in 2007 zou nu onbestaanbaar zijn. Dat heeft alles te maken met de nieuwe koers die de vereniging is ingeslagen. Toen ik in het bestuur kwam, ontbrak het aan een stevig kader van waaruit we werken. Dat zijn we toen op poten gaan zetten. We hebben ons daarbij laten leiden door de succesvolle preventiecampagne Ich Weiss Was Ich Tu van Deutsche AIDS-Hilfe.
De Hiv Vereniging wil een gemeenschap zijn waar mensen met hiv zich veilig voelen. Daarom faciliteren we zoveel mogelijk doelgroepgerichte contacten. De kern van ons beleid is dat we mensen met hiv willen ondersteunen in hun autonomie. Dat doen we door onze leden optimaal te voorzien van informatie over alles wat met hiv te maken heeft. Niet moraliseren, maar informeren en emanciperen.”
De Hiv Vereniging accepteert dat gezondheid niet voor iedereen het hoogste doel is? “Mensen nemen soms besluiten die hun gezondheid niet ten goede komen. Het heeft geen zin daarvoor je ogen te sluiten. Beter dan vertellen wat ze moeten doen, is het om mensen te informeren over gezond leven met hiv zodat ze op grond daarvan zélf keuzes kunnen maken. Deze emanciperende basishouding ligt nu goed in ons beleid verankerd, maar verdient voortdurend aandacht.”
Dieptepunt
“Waar ik trots op ben is dat het project Positief Geluid zo succesvol is geweest. Mensen met hiv gingen voor dat project op pad om andere mensen met hiv te interviewen. Dat heeft een schat aan informatie opgeleverd. Stigmatisering van mensen met hiv bleek een belangrijke hindernis voor onze leden.
Daarom beschouw ik de campagne van het Aidsfonds eind vorig jaar, als het dieptepunt van mijn voorzitterschap. De campagne Ik Ben Gevaarlijker Dan Ooit gaf een stem aan het hiv-virus. Dat was niet goed. Door hiv te verpersoonlijken, verdween het onderscheid tussen het virus en de dragers ervan. Onbedoeld werd daardoor stigmatisering van mensen met hiv juist versterkt. Ik kende dat risico en betreur het dat ik niet meer naar mijn onderbuik heb geluisterd bij de consultatie door het aidsfonds over de campagne. Uiteindelijk was het natuurlijk niet onze campagne, maar die van het Aidsfonds. Gelukkig is onze relatie met het Aidsfond goed gebleven. Je moet tenslotte toch weer met elkaar verder. Al is het maar om te voorkomen dat hiv van de politieke agenda valt.
Er was die andere campagne die wel goed verliep. Hiv uit de Kast was een groot succes. Dat komt ook doordat we daarvoor de samenwerking met hello gorgeous hebben gezocht. Jullie magazine ademt precies de sfeer uit die nodig is om hiv uit het donkere hoekje te halen.”
Geen gezwets
“Voor mijn gevoel heb ik het voorzitterschap pas dit jaar goed in de smiezen gekregen. Als voorzitter van de Hiv Vereniging ben je ook formeel werkgever. Dat schept een distantie die van nature niet bij me past. Ik heb daar erg aan moeten wennen.
Ik ben gericht op harmonie en consensus, eerder een meewerkend voorman dan een manager. Maar als voorzitter moet je soms doorpakken of impopulaire besluiten nemen. Discussie is goed, maar moet niet ontaarden in eindeloos gezwets. Ik heb het onder de knie gekregen om op het juiste moment de knoop door te hakken en te zeggen: zo gaan we het doen.
Om meer diversiteit in het bestuur te krijgen is een lange adem nodig. We zijn er nog lang niet, maar gelukkig loopt de werkgroep Migranten goed. En we hebben nu eindelijk een vrouw met hiv die voor de Hiv Vereniging werkt. Dat is ook goed voor de beeldvorming over hiv. Als de Hiv Vereniging ergens is vertegenwoordigd, verwachten mensen toch een witte homoman te zien. Als ze in plaats daarvan kennismaken met Reina Foppen, heeft dat absoluut een positief effect.”
Meerwaarde
“Aan het begin van mijn termijn als voorzitter, heb ik de ambitie uitgesproken dat meer mensen lid zouden worden van de Hiv Vereniging. Dat is helaas niet gelukt. Met name jongeren blijken lastig aan de vereniging te binden. De vereniging moet een duidelijk antwoord hebben op de vraag wat we te bieden hebben en wat onze meerwaarde is.
We moeten hard werken aan een uniforme, zichtbare identiteit. Mensen moeten meteen zien: hé, dat is de Hiv Vereniging. Je zou kunnen zeggen dat we ons beter moeten verkopen. Het denkproces over dit onderwerp wil ik in mijn laatste maanden als voorzitter verder in gang zetten.
Na mijn aftreden ga ik me meer toeleggen op AIDS2018. Die conferentie vindt volgend jaar plaats in Amsterdam. Als afgevaardigde van de Hiv Vereniging zal ik daar de Nederlandse hiv-gemeenschap vertegenwoordigen. Daarom ben ik vanuit de vereniging nu al nauw betrokken bij de voorbereidingen. Als lid van het organisatiecomité ga ik ervoor zorgen dat de belangen van alle mensen met hiv in ons land volgend jaar zo goed mogelijk worden behartigd.”
Dit artikel verscheen eerder in hello gorgeous #20.
Tekst Joep Heldoorn Fotografie Jeannette Cornelisse
