Rookmachines, lasers, LSD, de acts van Leigh Bowery: in Londen was discotheek Heaven in de jaren tachtig the place to be. John Sade was er kind aan huis, voordat hij voor de liefde in 1987 naar Amsterdam verhuisde. John, die nu alweer twintig jaar samen met Bertie restaurant Getto runt in Amsterdam, vertelt zijn verhaal achter de muziek.
“Het was een sombere tijd. Thatcher regeerde, er waren mijnstakingen en Clause 28 werd ingevoerd. Dit hield in dat het steden niet toegestaan was materiaal te verspreiden, waarin homoseksuele relaties als normaal werden beschouwd. De eerste homodemonstraties hiertegen volgden al snel, en er was een enorme verbondenheid binnen de community.
Als reactie op alle somberheid feestte iedereen erop los. Met m’n VIP-pas kon ik bij Heaven altijd naar binnen. Als twinky stond ik heerlijk met m’n getrainde lijf op de dansvloer nachten door te halen en fabulous te zijn. Ondanks het gefeest en al het cabinepersoneel van luchtvaartmaatschappijen waar ik het bed mee deelde, bleef ik een horeca-opleiding volgen.
Het nummer ‘I feel love’ van Donna Summer is voor mij onlosmakelijk met die periode verbonden, het is een mijlpaal in mijn homoleven. Ik hoorde de plaat in een mix van Patrick Cowley en zou en moest ‘m hebben. Het is de herinnering aan een roerige, maar voor mij persoonlijk zorgeloze tijd. Daarnaast is het ook gewoon een geweldig nummer.
Een hele generatie is door aids verdwenen, van mijn vriendenkring uit die tijd zijn er maar weinig die nu nog leven. Ik ging maandelijks naar de dokter voor een check-up en opeens kreeg ik in 1984 de diagnose hiv. Geen hulp ervoor of erna, er was niets. Omdat er geen medicatie was, ontstonden er groepjes mensen die zeiden dat je veganistisch moest leven, zeewier moest eten of bepaalde alternatieve therapieën moest volgen. Als je daar niet achter stond, werd je gelijk als afvallige beschouwd.
Op de een of andere manier ging het leven gewoon door en bleef ik mijn opleiding volgen. Ik keek niet ver vooruit, maar was meer op de korte termijn gericht. In die jaren kreeg je te horen dat je met hiv misschien nog drie maanden te leven had en natuurlijk dacht je dan niet aan je pensioen.
Nu ben ik 54, heb al 32 jaar hiv en woon in de meest geweldige stad ter wereld. De stad die mij destijds omarmde, zoals de familie van mijn goede vriend Jos me destijds omarmde. We vieren dit jaar het twintigjarig jubileum van de Getto. Voor wat betreft ‘I feel love’: ik heb de plaat nog steeds. Geef me een flesje poppers en ik ga dansen!”
Tekst en fotografie Henri Blommers
Dit artikel verscheen eerder in hello gorgeous #16.
