Op één van de eerste warme lentedagen in 2013 kreeg ik een whatsappje. Ik was al een tijdje aan het daten met een bizar leuke jongen en hij vroeg of ik mee naar het park kwam, waar hij met een aantal vrienden van hem zat.
Als ik iemand net heb ontmoet stel ik me altijd in dat het leuk wordt en ga ik me niet druk maken over hoe het zal uitpakken.
Waarom negatief denken als het je toch niet verder brengt?
Hij stond me op te wachten bij het station en we haalden nog wat te snacken.
Aangekomen in het park settelden we ons tweeën bij zijn vrienden. Na het voorstelrondje brak ik letterlijk het ijs met: ‘We hebben ijsjes gehaald, wie wil er één?’
Toen de ijsjes op waren haalde iemand een pakje kaarten te voorschijn. Tussen het kaarten door grapten en kletsten we wat.
Na een boer, een klaver 5 en een harten 9 hoorde ik opeens: ‘Tering wat is het heet, bijna net zo heet als in Afrika met al die hiv-kindjes.’
Gewoon door blijven ademen, dacht ik. Gelukkig was het warm, dus mijn rode hoofd viel niet op.
Bij dit soort momenten vind ik het soms moeilijk om me zo normaal mogelijk te gedragen. Waarom word ik nog steeds een beetje door elkaar geschud als ik het woord hiv uit iemand anders zijn mond hoor komen?
Ik hoorde mensen lachen en legde een koning neer. Daarna keek ik naar mijn bizar leuke jongen. Hij keek met zijn mooie groene ogen terug.
Na het potje pesten ging ik languit op het gras liggen. Ik sloot mijn ogen en genoot van alles wat er in mijn leven was: de zon, het gras, het rakketje, de gezelligheid, de bizar leuke jongen, zijn vrienden, de koele wind en mijn hiv.
Pjotr is 23 lentes jong, heeft 2 lentes hiv en is meer dan gelukkig. Voor hello gorgeous schrijft hij regelmatig over zijn ervaringen en belevenissen met liefde, leven en alles er tussen in.
