Sandra leeft sinds 2006 met hiv. Aanvankelijk dacht ze het een plek te hebben gegeven, maar het tegenovergestelde bleek het geval. “Ik realiseerde mij dat ik me nooit echt van waarde heb gevoeld en dat het vertrouwen in mezelf te kort schoot.”
Sandra, opgegroeid in het westen als jongste in een gezin van drie kinderen, en inmiddels gesetteld in Overijssel, vond school een ‘moetje’. Liever leerde en las ze in de bibliotheek in Rotterdam en ging ze naar school toe wanneer zij zelf vragen had. Sandra vertelt: “Ik was altijd op zoek naar vrijheid tussen de regels door. Die regels waren voor mij totaal niet logisch. Ik ben uiteindelijk gaan werken als salesmanager en heb in die vierenhalf jaar de hele wereld rondgereisd. Ik vond het heerlijk, ik voelde me vrij en het wakkerde mijn geestdrift aan.”
Defensie
“Na deze periode belandde ik in Arnhem en kwam ik in gesprek met mijn toenmalige buur, die militair van beroep was. De verhalen die hij vertelde over zijn werk klonken erg goed. Vijf dagen werken van acht tot vijf en in de weekenden vrij, mits de dienst dat toelaat. Bovendien kon ik veel buiten zijn en sporten in de baas z’n tijd; dat klonk mij als muziek in de oren. Ik begon bij de verbindingsdienst en kwam te werken met radiotechniek: een onzichtbaar spectrum van frequenties. Vandaag de dag werk ik nog steeds bij Defensie, inmiddels al meer dan 23 jaar. Na jarenlang operationeel te zijn geweest, houd ik mij nu bezig met behoud en werving. Hier streef ik ernaar om het verschil te maken. Je moet goed kunnen luisteren: wat wil iemand, wat motiveert hem? Zij willen op een plek komen werken die goed voor hen is. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen, vanaf de geboorte al, een pakketje aan unieke kwaliteiten heeft die tot uiting mogen komen.”
Foto Linelle Deunk
Uitslag
Zo’n vijftien jaar geleden, in 2006, kreeg Sandra te horen dat ze hiv heeft. “Ik was toen net een paar jaar samen met mijn toenmalige partner. We hadden het plan om een nieuw leven op te bouwen in Zweden. Het was een relatie waar ik mij aan vast had gehaakt, alsof ik er niet uit kon stappen. Ik had in die tijd ook geen contact met mijn familie en vrienden. Diep van binnen wist ik dat er geen waarheid in deze relatie zat. Hij ging vreemd. De leugens die de relatie overeind hielden, slikte ik eerst weg. Tot ik niet meer verder kon. Op een gegeven moment eiste ik dat hij een hiv-test liet doen. Met de uitslag in zijn hand bleef hij in de deuropening staan. Toen wist ik genoeg. Ik heb mij laten testen en kreeg ook de diagnose hiv-positief. Ik dacht dat ik dood ging, voelde een enorme woede en diep verdriet. In paniek heb ik direct mijn oude schoolvriendin gebeld. Zij reageerde geschokt, maar ook lief, warm en zorgdragend. Ook mijn directe buren, waarmee ik een goede band had opgebouwd, heb ik het verteld. Hun reactie was eveneens erg fijn. Het was heel belangrijk voor mij om zulke goede, lieve reacties te horen. Desalniettemin begon voor mij een onomkeerbare weg van emoties, rouw, overleven en het terugvinden van mijn vrijheid. Ik was het vertrouwen in mezelf totaal kwijtgeraakt. Ik ging op zoek naar wie ik was, wat mij heeft bewogen en hoe ik sommige dingen zo ver heb kunnen laten komen. Ik zocht altijd bevestiging en liefde in de ander in plaats van het in mezelf te vinden. Uiteindelijk lukte het mij, na ongeveer een jaar, weer door te gaan. Ik heb mijn werk weer opgepakt, mijn huis een flinke metamorfose gegeven en zei trots ‘nee’ op alles wat niet goed voelde voor mij.”
Foto Linelle Deunk
Kortsluiting
Tot een aantal jaren geleden dacht Sandra haar hiv een plekje gegeven te hebben. Maar het tegenovergestelde bleek het geval te zijn. “Dat was in 2018. Ik weet het nog goed: ik reed op de A1 toen op een gegeven moment de linkerhelft van mijn lichaam uitviel”, beschrijft Sandra. “Ik was onderweg naar mijn ouders en weet niet meer hoe ik van de linkerbaan, 130 kilometer per uur rijdend, op de vluchtstrook terechtkwam. Uiteindelijk ben ik door politie en ambulance naar het parkeerterrein van een wegrestaurant geleid. Na een kort onderzoek kreeg ik te horen dat ik gezond was en dat het een soort kortsluiting in mijn hoofd was die deze hapering in mijn lijf veroorzaakte. Via een goede vriendin kwam ik in contact met een energetisch therapeute, waar ik uitgeput en onzeker terecht kwam. Zij wist niks van mij, maar zag dat de oorzaak van dit alles mijn kindje bleek te zijn dat ik meer dan 23 jaar geleden ben kwijtgeraakt. Ik heb daar later – als een vorm van overleven – nooit meer bewust aan gedacht en heb er tegelijkertijd een groot schuldgevoel aan overgehouden. Dit werd de basis van die ongezonde relatie en de positieve hiv-diagnose. Ik realiseerde mij dat ik me nooit echt van waarde heb gevoeld en dat het vertrouwen in mezelf en mijn lichaam te kort schoot. Dankzij mijn therapeute begon ik mijn weg weer te vinden. Vergeving en inzicht tussen vele tranen door, die mij naar vrijheid terug lieten keren.”
Foto Linelle Deunk
Praten over hiv
De sessies met haar energetisch therapeute deden Sandra realiseren dat ze ook behoefte had om andere mensen met hiv te ontmoeten. Sandra: “Onbewust vroeg ik mij altijd wel af: wie om mij heen zijn er nog meer hiv-positief? Ik ben toch zeker niet de enige met hiv. Ik had de behoefte om iemand die ook hiv heeft, in de ogen te kijken, te zien en te spreken. Ik nam contact op met de Hiv Vereniging, kreeg iemand via het peer support-project waar ik mee kon praten en ben naar een bijeenkomst geweest. Dat voelde zo fijn, zo bevrijdend en goed. Er was hier herkenning én erkenning van wat hiv-positief zijn met zich meebrengt. Maar we hadden het ook over het leven en konden lachen met elkaar.
Kort daarna ging ik ook in op de uitnodiging om naar de grote aidsconferentie in Amsterdam te gaan. Op het Museumplein hingen billboards met prachtige foto’s van het Stigma Project van Marjolein Annegarn. Daaromheen stonden vrijwilligers die in gesprek gingen met omstanders. Geweldig, de kracht die zij uitstraalden. Na een poosje kreeg ik de behoefte om zelf mee te doen. Ik stelde mij voor: ‘Mijn naam is Sandra en ik ben hiv-positief’. Er kwamen verschrikkelijk mooie en ontroerende gesprekken uit voort. Het gevoel van vrijheid en de mogelijkheid om het uit te spreken naar mensen die aandacht voor het onderwerp hadden, was geweldig en bevrijdend. Ik realiseerde me dat niet het stigma van de maatschappij, maar juist het zelfstigma bij mensen met hiv aangepakt moet worden.”
Foto Linelle Deunk
Energiekracht
Haar persoonlijke proces van afgelopen jaren heeft Sandra veel gebracht. “Een leven met hoge pieken en diepe dalen hebben mij veel geleerd over mijn ‘zijn’, mijn behoeften, mijn dromen en mijn kwaliteiten”, vertelt Sandra. “Het is mij gelukt om kennis te maken met mijzelf, en om de manier waarop ik onbewust naar mijzelf keek bewust om te draaien. Gedachten zijn een enorme energiekracht. Door mijn proces kan ik beter richting geven aan mijn leven en zachter zijn voor mezelf. En de lieve mensen om mij heen hebben mij daar enorm bij geholpen. Ik kan verantwoording nemen over mijn leven en, niet geheel onbelangrijk, het leven vieren en beleven. Bij welke storm ook die nog komt opzetten vaar ik mijn eigen koers. En volg de weg die voor mij goed voelt. Ik ben niet de hiv, maar hiv-positiviteit heeft wel enorm bijgedragen aan het terugvinden van mijn kern. Ik heb veel gereisd maar reis nu in mij.”
Dit artikel verscheen eerder in hello gorgeous #35.
Tekst Lisan Jansen Lorkeers Fotografie Linelle Deunk
