Toen ik net hiv-positief was getest, schudde mijn wereld op zijn grondvesten. Dat kwam omdat ik toen ziek was en het maar heel langzaam beter ging. Ik wist ook niet goed wat hiv inhield en wat de gevolgen hiervan zouden zijn voor mijn verdere leven. Ondanks dat er dokters en verpleegkundigen waren die mij een positief toekomstbeeld schetsten, voelde dit voor mij als iets ongrijpbaars. Als iets wat ik niet goed in perspectief kon plaatsen. Maar dit schudden van mijn leven op zijn grondvesten kwam vooral vanwege het feit dat ik mijn status uit schaamte met bijna niemand deelde en alles alleen probeerde te doen.
Toch kwam er meeleven, en eigenlijk vanuit een onverwachte hoek. Ik had een oud-huisgenootje die ondertussen werkte bij de International Aids Society in Genève. Ik sprak haar niet heel vaak omdat ze ver weg woonde, maar volgde haar wel op Instagram. En toen ze op vakantie kwam naar Nederland spraken we af.
Onder het genot van heerlijk warme thee vertelde ze vrolijk over haar baan, over haar leven in Zwitserland en over de dingen die leuk en die niet leuk zijn aan het wonen in een ander land. Maar ze vertelde vooral over haar collega’s. De collega’s die, net als ik, hiv-positief zijn maar die hun werk kunnen doen, die op vakantie gaan, die sporten, die genieten van het leven, die relaties hebben en die alles kunnen doen wat gezonde mensen ook doen.
Voor mijn oud-huisgenootje was het misschien een gesprek zoals ze dat al zo vaak had gevoerd. Maar voor mij was het een gesprek dat de zon weer een beetje liet schijnen in mijn leven. Het was een gesprek waar ik na die tijd nog heel vaak aan heb teruggedacht, omdat het mij rust en houvast gaf in een onzekere tijd. Maar ook, en vooral, omdat mijn oud-huisgenootje tijd voor mij maakte en met volledige aandacht naar mij luisterde en vraag na vraag beantwoordde.
Mijn leven is nu stabiel. Mijn bloedwaarden zijn goed en mijn medicijnen werken precies zoals ze zouden moeten doen. Ik voel mij fit en gezond, geniet van het leven en denk er nauwelijks bij na wanneer ik mijn medicijnen neem. Maar ik zal altijd dankbaar blijven voor de helpende hand die vanuit mijn oud-huisgenootje naar mij werd toegestoken.
En ik leerde hieruit om nooit, maar dan ook nooit, de kracht en hoop te onderschatten die voort kunnen komen uit het samen drinken van een simpel kopje thee.
Deze column verscheen eerder in hello gorgeous #33.
Tekst Sterre Illustratie Jiro Ghianni
