Ik houd van gedichtjes. Je weet wel, van die korte gedichtjes zonder veel inhoud, die vooral grappig zijn.
Een van mijn favoriete gedichtjes is geschreven door Daan Zonderland: “In Holland noemt men ’t water / de Fransen zeggen l’eau / De Belg, die beide talen kent / Die spreekt van Waterloo.” Toen ik vroeger dit kleine kunstwerk in mijn Nederlandse lesboek ontdekte, werd het diep in mijn hersenen opgeslagen. Daarna vergat ik het en dacht ik jaren niet meer terug aan Daan en zijn gedichtje over de Belgen in Waterloo, en aan alle andere opgeslagen gedichtjes.
Op mijn werk is het tijd voor sport. Het is een individuele run en op een gegeven moment zie ik ergens voor mij een paar collega’s rennen. Ze zijn omringd door honderden gouden zonnestralen. Aan hun silhouet is te zien dat ze lachen en plezier hebben.
En dan ineens is hij daar weer. Toon Tellegen met zijn ‘Gelukkig’. Ook dit gedichtje was door de jaren heen een beetje onder het stof gekomen in mijn hersenen. Vergeten, maar toch niet helemaal, en opnieuw herinnerd door het beeld van twee hardlopende collega’s.
“Ik schrijf omdat ik wil schrijven / dat ik gelukkig ben. (…) / Als ik daaraan ooit nog twijfel / en meen dat ik verdrietig ben of de wanhoop nabij / of zelfs reddeloos verloren, / dan kan ik altijd opzoeken wat ik werkelijk ben: / gelukkig.”
Ben ik trots op het feit dat ik hiv heb? Nee, niet echt. Maar ben ik dankbaar? Dankbaar voor het feit dat ik nog leef en dat ik goede medicijnen heb? Medicijnen die mij in staat stellen om te sporten, om energie te hebben, om gezond te zijn? Dat sowieso! En blij? Blij dat ik elke dag kan functioneren, dat ik kan werken en kan afspreken met mensen? Helemaal en zonder twijfel! En gelukkig? Uiteindelijk, ten diepste, is dat het basisgevoel. Ik ben gelukkig omdat ik nog leef. Ook al is dat leven met hiv.
Zo zie je maar weer. Het is nooit verkeerd om dingen uit je Nederlandse les uit je hoofd te leren. Zelfs jaren later kan zoiets je ineens weer herinneren aan wat je werkelijk bent. Namelijk gelukkig. Vooral tijdens het hardlopen op een late namiddag in de ondergaande zon.
Deze column verscheen eerder in hello gorgeous #31.
Tekst Sterre Illustratie Jiro Ghianni
