Jacky werd vijftien jaar geleden geboren in Gambia. Toen ze acht maanden was, verloor ze haar biologische moeder en nam haar oma haar in huis. Nadat haar oma een hersenbloeding kreeg, in een coma raakte en overleed, besloot Jacqueline (57) Jacky te adopteren. Dat ging niet zonder slag of stoot.
Jacqueline:
“Ons gezin bestaat uit vier personen: mijn partner, ikzelf, en twee dochters: een pleegdochter van zestien en een adoptiedochter van vijftien. Beide meiden hebben hiv.”
Jacky:
“Het is leuk om een zus te hebben, maar hiv speelt geen rol eigenlijk. Behalve misschien als we naar de controle moeten en ’s avonds, als we onze medicijnen nemen.”
Jacqueline:
“Toen Jacky als baby vanuit Gambia hiernaartoe op weg was, werd ze ziek. We dachten eerst nog aan malaria en zijn bij de huisarts langs geweest. Die stuurde ons door naar het ziekenhuis. Drie dagen later hoorden we dat ze hiv heeft. Omdat ze op een toeristenvisum in Nederland was, moest ze van de vreemdelingenpolitie terug naar Gambia. Maar hoe zou het gaan met de medicatie en controles daar? En wie zou daar voor haar zorgen? Collega’s van mij hebben toen de publiciteit opgezocht en de zaak is zelfs nog in de Tweede Kamer besproken. We zijn tot de Hoge Raad gegaan en daar pas werd voor het eerst aan mij gevraagd hoe het met Jacky ging. Uiteindelijk heeft het vier jaar geduurd voordat ze een paspoort kreeg.”
Beeld Bram Tackenberg
Jacky:
“Ik heb hier natuurlijk niks van meegekregen. Mijn moeder heeft me op een gegeven moment wel uitgelegd wat ik had en dat ik niet de enige was. Ze gaf me ook het boekje Brenda heeft een draakje in haar bloed. Soms maken mensen weleens domme opmerkingen of schelden ze me uit. Daar zeg ik vaak wel iets van.”
Jacqueline:
“Het is bekend dat Jacky hiv heeft. Daar hebben we nooit geheimzinnig over gedaan. Ik heb altijd tegen haar gezegd: wees er maar open over, want dan kan niemand je nog ergens op pakken.”
Jacky:
“Ik word niet boos als ze opmerkingen maken over mijn hiv, want ik heb er zelf niet voor gekozen om hiv te hebben. Als ze zeggen dat ik hier niet hoor, dan raakt het me wel.”
Jacqueline:
“Ze is best wel mondig en kan van zich afbijten. Je vermindert het stigma niet als je jezelf blijft verstoppen. Als je het geheimhoudt, is het iets om je voor te schamen en dat is nergens voor nodig.”
Jacky:
“Mijn moeder heeft me altijd het goede voorbeeld gegeven. Als kinderen mij er vragen over stellen, geef ik gewoon antwoord. En als ik het niet weet, dan zeg ik dat ze het kunnen googelen of dat ze het anders aan hun ouders moeten vragen.”
Jacqueline:
“Jacky heeft ook presentaties gegeven over hiv op de lagere school en op de middelbare school. En ze heeft een keer meegedaan aan Taarten van Abel.”
“Je vermindert het stigma niet als je jezelf blijft verstoppen”
Jacky:
“Ik was toen 10 of 11. Dat was erg leuk en bijzonder omdat Siemon, die het programma presenteert, ook vertelde dat hij zelf hiv heeft. Ik ken meer kinderen met hiv. Die heb ik leren kennen toen we meegingen op kamp met andere families die bij Positive Families zitten. Of nu via de Young Ones, dat is voor jongeren met hiv.”
Jacqueline:
“Ze hebben daar veel lol en het gaat dan weinig over hiv. Maar je voelt je niet alleen en er zijn anderen die met je meeleven.”
Jacky:
“Mijn moeder heeft heel veel voor mij gedaan. Daar ben ik heel haar heel dankbaar voor. Anders had ik hier niet gezeten.”
Jacqueline:
“Jacky betekent heel veel voor mij. Ik raak er helemaal geëmotioneerd van. Ze heeft me heel veel gebracht. Destijds was ik samen met haar oom en daarom wilden we haar ook adopteren. Ik had het allemaal niet willen missen. Ik zou me geen leven zonder haar kunnen voorstellen.”
Dit artikel verscheen eerder in hello gorgeous #45.
Tekst Leo Schenk Beeld Bram Tackenberg
