Ze is maatschappelijk werker bij Veilige Haven, event-manager voor Pride Amsterdam en heeft ook nog haar eigen coaching-bedrijfje. BeyonG Veldkamp (37) werkt aan meer zichtbaarheid voor de trans community en is een vrouw met dromen.
“Ik ben opgegroeid in Suriname. Geboren in Paramaribo en getogen in het Reeberg Project, een wijk in de provincie Lelydorp. Het was een fijne jeugd, maar het was niet altijd even makkelijk, omdat ik niet altijd begrepen werd. Ik begreep mezelf niet eens. Ik was heel flamboyant, vrouwelijk en werd uitgescholden voor meitie, een Surinaams woord voor ‘meisje’. Of flikker, maar dat vond ik heel naar. Gelukkig had ik een moeder die me altijd steunde. Mijn vader was een ander verhaal, maar ik heb geleerd dat je mensen tijd moet gunnen. Nu is hij hartstikke trots op mij.
Op mijn 15e ben ik naar Nederland vertrokken, samen met mijn moeder en broertje. Een jaar later gingen mijn ouders uit elkaar; mijn vader is daar gebleven. Eerst woonden we in Rotterdam en later ging ik naar de middelbare school in Hoorn. In de vierde klas van het vmbo wist ik al dat ik gay was, maar dat was geen veilige omgeving om uit te kast te komen. Pas toen ik mijn opleiding tot maatschappelijk werker deed, durfde ik meer mezelf te zijn. Ik zat echter nog zwaar in de ontkenning over mijn trans zijn.”
Switch
“Ik ging werken bij Smullers op het Damrak en na mijn werk ging ik altijd met vriendinnen naar café Reality in de Reguliersdwarsstraat. Daar draaiden ze Surinaamse muziek en kwamen veel gays van kleur. Ik liep stage bij The Way Up en daar kwam ik Moenira tegen. Zij was projectmanager bij Respect2Love van het COC Nederland (een project voor bi-culturele queer personen, red.).
Beeld Veerle Haan
Ik werd stagiaire bij Respect2Love en ging met de straattteams vaak mee naar Wasteland, een groot fetisj-feest. Daar ging ik voor het eerst verkleed als vrouw en die avond kwam de switch… this is me! Ik zeg altijd: ik ben geboren op Wasteland. Ik had me nog nooit als vrouw verkleed. Nooit. Maar op die avond ervoer ik zo’n veilig gevoel. De volgende dag belde ik Moenira op en zei: ik ben trans. Zij heeft toen gebeld met Veilige Haven, waar ik nu zelf werk als maatschappelijk werker. De mensen van Veilige Haven stuurden me door naar i-psy (i-psy biedt specialistische, interculturele psychische zorg, red.) en daar kreeg ik de diagnose genderdysforie.”
Steun in de rug
“Ik ging werken voor het COC Nederland als projectmedewerker voor Respect2Love. Daarna werd ik projectmanager. Het was allemaal erg overwhelming. Uiteindelijk kreeg ik een burn-out, iets wat vaker gebeurt in dit werk waar je wordt gezien als rolmodel. Ik ben in die tijd sterker geworden en heb geleerd om naar mijn lichaam te luisteren.
In die tijd had ik ook een ongezonde relatie met een man. Op een gegeven moment ben ik gevlucht en in Zwolle beland. Ik heb mijn leven opgepakt en mijn borsten laten doen. Ik ging werken in de zorg, maar daar werd ik door collega’s weggepest. Terwijl ik ziek thuis zat, werd ik gebeld door Koen van het COC. Die zei me dat ik de Jos Brink Innovatieprijs had gewonnen en was uitgenodigd voor een bezoek aan de koning en de koningin. Dat was in 2017 en vier jaar later ontving ik nog de Bob Angelo Ster van de toekomst. Dit alles deed me zo goed. Het is heel belangrijk om herkenning te krijgen in wat je doet; een steun in de rug.
In mijn tijd bij het COC ben ik Trans United begonnen. Later zijn we een zelfstandige stichting geworden; ik zit nu nog in het bestuur als vice-voorzitter. We bieden goede trans zorg met de Trans Kliniek, samen met de GGD. Er is een T Huis, waar we allerlei activiteiten voor trans personen van kleur aanbieden zoals trans zwemmen.”
Beeld Veerle Haan
De prijs van meer zichtbaarheid
“In december 2020 werd ik gevraagd als ambassadeur van Pride. Ik hoefde hier niet lang over na te denken. Het is een hele eer om gevraagd te worden. Ik kwam langs op het kantoor van Pride Amsterdam in februari. Ik zat nog in de ziektewet bij die baan in Zwolle waar ik werd weggepest en dat vertelde ik in tranen aan Lucien en Anita van Pride Amsterdam. Twee dagen later werd ik gebeld door Lucien, die vroeg hoe ik het zou vinden om voor hen te komen werken. Ik ben nu event-manager en coördineer alle trans activiteiten tijdens Pride. Dit doe ik samen met een groep prachtige mensen; met sommigen werk ik al jaren. Ik ben hier zo trots op en ik krijg er ook veel energie van.
In mijn tijd bij het COC was ik de meest gefotografeerde collega. Dat deed me beseffen dat mijn kleur ook mijn kracht kan zijn. Met meer zichtbaarheid komt ook meer haat. Ook binnen de trans community zelf. Ik was een keer op tv in het programma Love me Gender. Daar had ik gezegd dat ik mezelf zie als diversiteit. Een groep trans vrouwen heeft toen een WhatsApp-groep aangemaakt om me neer te halen. Zij vonden dat ze zo hard hadden gevochten om in het hokje trans vrouw te passen, dus hoe durfde ik het om mijzelf neer te zetten als diversiteit. Wat is jouw probleem als ik mezelf zo noem? Het is net als mijn voornaamwoorden she en they. Gender is niet zo zwart/wit als sommigen denken. Dat is de groei die ik heb meegemaakt. Ik heb me altijd meer vrouw gevoeld, en in het begin wilde ik ook nog bottom surgery laten doen. Maar ik kan me nu niet voorstellen hoe ik seks moet hebben met een vagina. Seks is maar een klein onderdeel, en door anderen te ontmoeten, zie je hoeveel verschillende trans vrouwen er zijn. Gelukkig zijn er plekken als het COC en Trans United, want het is heel belangrijk om anderen te ontmoeten. Zo weet je dat je niet alleen staat.
Beeld Veerle Haan
Trans visibility is heel belangrijk, kijk naar Kim Petras die een Grammy wint. Maar meer zichtbaarheid komt ook met een prijs. We zijn nog steeds dezelfde strijd aan het voeren die Marsha P. Johnson vocht. Er is vooruitgang, zeker. Maar als je kijkt naar werkgelegenheid, zie je dat veel trans personen geen werk hebben. I’m one of the lucky ones, met mijn twee banen en eigen bedrijfje waar ik ondernemingen coach in het creëren van een veilige omgeving voor trans personen van kleur. Helaas heeft niet iedereen zoveel geluk.”
Diamantje
“Vorig jaar ontmoette ik Ceyenne Doroshow tijdens Pride. Zij is een trans activist van kleur, was vroeger sekswerker, en heeft GLITS opgericht. GLITS is een housing-project voor trans personen die in een geweldssituatie zitten met familie of relaties. Zij heeft me gevraagd voor haar internationale bestuur. Ze gaf me een van de grootste complimenten ooit. Ze zei dat ze over de hele wereld diamantjes tegenkomt, en dat ik haar Amsterdamse diamantje ben. Ik heb zelf ook de ambitie om een afdeling van GLITS hier te beginnen. Een plek voor en door trans personen, waar mensen langer kunnen blijven en zichzelf kunnen ontwikkelen.
Ik ga voorlopig door met mezelf te zijn. Vroeger haalde ik mijn eigenwaarde uit andere mensen. Nu luister ik naar mezelf en ben ik gaan inzien wat mijn waarde is. Als ik nu mijn mond open doe, luisteren er mensen naar me.”
Dit artikel verscheen eerder in hello gorgeous #43.
Tekst Leo Schenk Beeld Veerle Haan
