Zeg het woord een paar keer hardop en het is een raar woord. Het klinkt ook een beetje als zo’n goedkoop merk badschuim in van die dunne literflessen. Anyway, de precieze betekenis volgens de Dikke van Dale: voortdurend, slepend, aanhoudend, langdurig. Met als tegenstelling: acuut.
Nu, dik twee jaar mijn hiv-diagnose, moet ik concluderen dat ik chronische klachten heb. Spier- en gewrichtspijn en vooral erg moe, verlammend moe. Dit beïnvloedt mijn leven aan alle kanten, vooral ook omdat ik voor mijn diagnose nogal grenzeloos was wat energie betreft. Het heeft om nogal wat aanpassingen gevraagd. Maar ik kan het inmiddels aardig handelen en in omdenken ben ik een meester geworden. Humor is mijn medicijn, en vooral een flinke dosis zelfspot helpt mij er doorheen.
Ik heb de leukste en de beste op alle vlakken in het AMC, de Hiv Vereniging, hello gorgeousianen en mede hiv-ers, maar uiteindelijk moet ik het zelf doen en op een manier die bij mij past. Dus heb ik besloten mij te gaan specialiseren in chronisch optimisme. Dat gaat best lekker, maar echt niet altijd vanzelf. Zo nu en dan lukt het even niet, maar ook dat mag en ik houd het realistisch. Een potje stampvoeten en jezelf de panda-ogen janken op zijn tijd lucht ook best op.
Mijn diagnose heb ik inmiddels geaccepteerd. Hoe ik het heb opgelopen vind ik een stuk lastiger, hoewel ik hierin steeds meer mijn weg aan het vinden ben. Alles op zijn tijd. Gaat het niet in één keer, dan maar in drie keer. Klinkt allemaal heel makkelijk, maar dat is het zeker niet. Het blijft chronisch hard werken.
Binnenkort openen mijn vriend – mijn grote steun en toeverlaat, mijn Zwitsers zakmes, mijn alles-in-één-man met altijd een oplossing en engelengeduld – en ik een woonwinkel annex galerie. Iets waarvan ik alleen kon dromen, gaan we nu gewoon doen! Want na een sabbatical van dik een jaar ging het kriebelen en wil ik weer een ei leggen. Het hoogtepunt is een crash-bank met een dekentje achter in de zaak vooral als het even niet gaat. Die bank is dé oplossing voor mijn chronische zaken.
Die bank staat symbool voor hoe ik verder wil. Een plek waar je mag en kan opladen. Een plan B, een veilige plek, een ‘nu even niet’-zone. Ik gun iedereen zo’n plek, chronische toestanden of niet. Na alle overpeinzingen, baaldagen, eureka-momenten en andere processen kom ik tot de conclusie dat chronische klachten óók zorgen voor chronisch mooie momenten. Als dat geen chronisch optimisme is?
Deze column verscheen eerder in hello gorgeous #41.
Tekst Selma de Ruiter Illustratie Natalie Bottemanne
