Chantal van Doesburgh leeft al 26 jaar met hiv. Als 52-jarige, gelukkig getrouwde moeder van een zoon coacht ze nu vrouwen op hun weg naar heling. Haar missie: vrouwen bevrijden uit het ijzeren korset, om de vrouwelijke wijsheid weer tot bloei te laten komen. Haar eigen zoektocht legde ze vast in de roman De goede moeder, die dit voorjaar verscheen.
“Toen ik in 1995 de diagnose kreeg, was er eigenlijk alleen AZT”, vertelt Chantal. De artsen gaven haar nog maximaal 5 jaar. Chantal: “Ik was bang, maar in mij klonk ook meteen een stem die zei: ‘Ik kan hiervan genezen’. Ik voelde grote weerstand tegen medicijnen en heb er nog twee jaar mee gewacht. Uiteindelijk overwon mijn doodsangst en begon ik toch met combinatietherapie. De bijwerkingen waren fors. Mijn dagen draaiden om mijn medicatie: tot drie uur ’s middags voelde ik me ziek, daarna functioneerde ik ogenschijnlijk prima als medewerker in de reclame. Op borrels stond ik champagne te drinken, maar daarna moest ik overgeven op de wc. Ik ging zwaar over mijn grens en raakte overspannen. Intussen was ik vanaf de dag van de diagnose bezig om mijn lichaam te ontdekken. Wat heeft ze nodig? Wat vertelt ze mij? Meditatie, yoga, gezonde voeding, ademhalingsoefeningen, maar ook therapie en familie-opstellingen − ik heb het allemaal bestudeerd en beoefend. Na vijf jaar wilde ik mijn internist juist meedelen dat ik met medicatie wilde stoppen, toen hij me vroeg om mee te doen aan een trial zonder medicijnen, waarbij mijn bloed een keer in de drie maanden werd gecheckt.
Foto Marjolein Annegarn
Ik kwam in een fase van ‘health guru’: ik legde mezelf een strak regime op van meditatie, yoga en het juiste voedingsschema. Het was te extreem – ik was weer bezig te overleven in plaats van te leven. Na tien jaar waren mijn waarden weer slechter en moest ik accepteren dat ik medicijnen nodig had. Mijn onderzoek naar heling stopte echter niet. Iedereen weet dat je vanuit strikt medisch perspectief niet kan genezen van hiv. Dankzij medicatie ben ik er nog, en kon ik vijftien jaar geleden een gezond kind ter wereld brengen. Daar ben ik heel dankbaar voor. Mijn zoon is een fantastisch kind en een echte puber. Ik moet wel lachen om zijn gehang. Met werkelijke genezing bedoel ik heling op een dieper, spiritueel niveau: wat zit eronder, en daar onder, en dáár onder. Ik wilde weten waardoor een ziekte werkelijk ontstaat. Uiteindelijk kwam ik terecht bij de vrouwelijke voorouderlijn. In mijn boek heb ik die hele zoektocht beschreven.”
Je bent nu vrouwencoach en geeft ook cursussen in het Vallei-orgasme. Hoe kwam je daarmee in aanraking? Kun je uitleggen wat het precies is?
“In 2014 verhuisden we van de stad naar het platteland, en daar brak een nieuwe fase aan. Mijn dagen waren vol: ik was mantelzorger, had een praktijk als systemisch pedagoog en was begonnen met het schrijven van mijn boek. Als tegenwicht deed ik yoga in de tuin, maar ik had weinig energie. Bovendien wilde ik een diepere seksuele verbinding met mijn partner. Ik had tien jaar excessief gezond geleefd, maar ik wist dat ik moest stoppen met rennen en ‘moeten.’ Ik had al wel over het Vallei-orgasme gehoord, en toen ik zelf een cursus volgde ontstond er een dieper contact met mijn eigen lichaam. Contact dat ik was kwijtgeraakt. Hiv is een ziekte op gebied van seksualiteit. Je verliest je onschuld. Maar het mooie is: door de technieken van Vallei kan je die onschuld weer terugvinden en helen.
Foto Marjolein Annegarn
Hier in het westen zijn we opgevoed met het idee van voortplantingsseksualiteit. Als tiener ontdek je jezelf door middel van masturbatie, en de volgende fase is dan het uitwisselen van seksualiteit met een ander, met voortplanting als einddoel. Het Vallei-orgasme gaat over de derde fase: die van zelfbeminning. Daar hebben wij in het westen geen kennis over. We zoeken het in de ander, terwijl we het eerst in onszelf mogen ontdekken. Het Vallei-orgasme draait niet om voortplantingsseksualiteit en ook niet om het bereiken van een hoogtepunt. Je hebt er geen partner bij nodig. Je leert om orgastische energie in jezelf op te wekken, los van de ander en los van de westerse fixatie op een ‘piek’. Het is helende, transformatieve seksualiteit, die je kunt inzetten ter bevordering van je eigen gezondheid. Een piek-orgasme is elke keer hetzelfde, bij Vallei is het elke keer anders. Een Vallei-orgasme ontstaat niet vanuit de drang om te presteren of om ergens te komen, maar juist vanuit een diep gevoel van rust. De grootste les van Vallei is dat er geen top of piek ís. Dat is een mooie metafoor voor de rest van ons leven, waarin we altijd maar op zoek zijn naar een volgend hoogtepunt – in onze relaties, onze banen, onze reizen. In onze westerse mindset rennen we altijd maar door naar een volgend einddoel, maar als je durft te stoppen met rennen en naar achteren leunt, komen dingen als vanzelf naar je toe.”
Komen er ook andere vrouwen met hiv op de cursussen af?
“Zeker, ik coach ook vrouwen met hiv. De kennis van Vallei gun ik iedere vrouw, en deze groep helemaal. Ik begrijp ze heel goed en wil mij inzetten om mijn kennis en expertise met hen te delen. Ik hoop op een dag met het ziekenhuis samen te kunnen werken, zodat vrouwen direct naar mij doorverwezen kunnen worden. Een Vallei-cursus vindt plaats in de beslotenheid van je eigen slaapkamer, je doet het voor jezelf en met jezelf. Een coach kan je helpen wanneer je vastloopt of in gebieden komt die je misschien moeilijk vindt om alleen doorheen te gaan. Er zijn ook ‘krachtbron-trainingen’ waarin je met andere vrouwen samenkomt en van elkaar leert. Ook dat is helend.”
Foto Marjolein Annegarn
Hoe heb je de corona-periode beleefd?
“Ik heb me gericht op het voltooien van mijn boek, waaraan ik al zeven jaar parttime bezig was. Het begon als autobiografie, maar na drie jaar zei mijn redacteur Christine Pannebakker: ‘Dit verhaal verdient een roman’. Dat is een heel ander ambacht dat ik me eigen moest maken, want ik had het nog nooit gedaan. Het was een mooie uitdaging. Een roman geeft meer vrijheid. Je schrijft meer op afstand, niet alles hoeft letterlijk zo gebeurd te zijn. In die zin is De goede moeder vergelijkbaar met Kluuns Komt een vrouw bij de dokter: het is waargebeurd, maar niet alles berust voor honderd procent op de waarheid. Afgelopen voorjaar was het boek af, en dat vond ik het perfecte jaargetij om het in de wereld te zetten. Ik heb het in eigen beheer uitgegeven; zo hield ik alles in eigen hand en hoefde ik me niet in een bestaande hiërarchie te voegen. Een deel van de opbrengst gaat naar Orange Babies, omdat ik als moeder met hiv als geen ander weet hoe belangrijk het is dat moeders en kinderen toegang hebben tot medische zorg, educatie en goede voeding. Dankzij medicatie heb ik een gezonde zoon, en dat wens ik iedere vrouw toe.”
Wat zou je wensen voor de seksualiteit van vrouwen?
“Het patriarchaat is oeroud. Om mee te kunnen draaien, werden vrouwen in het westen gedwongen om zich aan te passen en heel mannelijk te worden. Nu zijn we eraan toe om terug te gaan naar onze vrouwelijke kern, onze geschiedenis. De weg van de vrouw is de langzame weg, de weg van de intuïtie. Wij vrouwen mogen trotser op onszelf worden, en meer van onszelf laten zien. Onze stem laten horen.”
Dit artikel verscheen eerder in hello gorgeous #36.
Tekst Sandra Heerma van Voss Fotografie Marjolein Annegarn
