Ik kan mezelf urenlang bezighouden met noest denkwerk voordat ik mijn mening in mijn column uiteenzet. Ik onderzoek ook meningen van anderen om zeker te weten dat mijn eigen redenering hout snijdt en de feiten kloppen. Dat is ook wat ik deed toen ik op mijn Facebooktijdlijn een bericht van de gemeente Amsterdam zag. De burgemeester had zojuist namens het stadsbestuur excuses aangeboden voor de verantwoordelijkheid en rol van hun voorgangers in ons slavernijverleden. Misschien waren die excuses niet genoeg en zeker hebben ze veel te lang op zich laten wachten. Maar dit is wat het bestuur nu kan doen en hopelijk is het een kleine erkenning van het leed. Het was daarom mooi en hoopvol om te zien dat veel aanwezigen op deze middag dit gebaar konden waarderen.
Op zoek naar pareltjes van doordachte redeneringen om die van mij aan te kunnen scherpen, daalde ik optimistisch af in de reacties onder het bericht. Het was hetzelfde optimisme als waarmee je met je nette kleren aan het riool inspecteert. Je denkt ze schoon te kunnen houden, als je maar goed oplet waar je loopt. Natuurlijk zitten ze na een paar minuten vol met vlekken die je niet meer weg krijgt. Evengoed begaf ik me blijmoedig in het meningenriool, om ‘gewoon even te kijken’. Als ik doorscroll, zie ik − verrassing! − dat de verheugde reacties wat tegenvallen. Maar ik raak in de ban van wat er gezegd wordt en op welke manier.
Het heeft vaak niets meer met het door de gemeente Amsterdam gemelde feit van doen. Of zelfs maar met het slavernijverleden. Ik lees dat Karel en de Karin Nederland weer van hen willen maken, Gerda en Gerard vinden dat moslims ook hun excuses moeten maken voor alles wat zij teloor zien gaan. Hier en daar proberen goedwillenden met nuance, humor of relativering de boel beschaafd en on topic te houden. Nobel, maar het is nu een caféruzie geworden. En een door woede verblinde zuiplap die een ander met een stukgeslagen bierfles te lijf gaat, breng je niet tot bedaren met argumenten. De lampen zijn al uit het plafond getrokken, het meubilair is stuk en je mag slaan met alles binnen handbereik. Ook al weet je niet eens meer wie je met die afgebroken stoelpoot te lijf gaat en waarom.
Ik probeer houvast te vinden in deze orgie van persoonlijke aanvallen en ongefundeerde beschuldigingen. Maar de logica is weg en ik kan zelf ook niets meer met nuance. Ik glijd inmiddels door de bagger en zie Corinne die strooit met beledigingen als ‘laf links deugmannetje’ en ’sneu regenboogfiguurtje’ en die − lekker laf, zonder commentaar − steeds weer een foto deelt van een zwarte slavenhandelaar. En omdat ‘hiepokriete linkse kutclub’ gewoon een afgebroken bierflesje in een caféruzie is, sla ik in gedachten terug door op haar profiel te klikken: “Natuurlijk: botox, te veel make-up en op elke foto duckfaced ze haar lippen uitdagend de camera in. Typisch. En dan die selfies met steeds zelfde pose en glamfiltertje, pfff. En uiteraard haar geile adhesiebetuigingen aan Thierry Baudet en Willem Engel. Wat een kansloos figuur.” In mijn hoofd is het inmiddels oorlog en dan pas je je normen aan; dan is elk middel geoorloofd en beoordeel ik Corinne opeens op haar uiterlijk en moet ze op de brandstapel. Tot mijn laatste restje redelijkheid mijn duim beetpakt en zachtjes naar boven strijkt over het scherm. Close.
