Matthew Hodson (53) is geboren en getogen in Londen. Hij studeerde filosofie en sociologie en zat op de toneelschool. Hij was lange tijd directeur van Gay Men Fighting AIDS, en sinds 2016 is hij directeur van Aidsmap, een organisatie die wetenschappelijke kennis rondom hiv samenbrengt op een website. Ook werkt hij nog regelmatig als acteur. hello gorgeous sprak met hem.
“Aidsmap is in 1987 begonnen als NAM, de ‘National AIDS Manual’. Het was letterlijk een ringband die gebruikt werd door de telefoonhulplijn Gay & Lesbian Switchboard met alle mogelijke informatie over hiv en aids. Als organisatie heeft Aidsmap het doel om wetenschappelijke kennis over hiv samen te brengen en inzichtelijk te maken voor mensen met hiv zelf. Dat doen we allang niet meer alleen voor het Verenigd Koninkrijk, maar inmiddels voor de hele wereld. Ik heb een team van acht vaste medewerkers en een bredere groep van wetenschappers, schrijvers en IT’ers, die ervoor zorgen dat het laatste wetenschappelijke nieuws zo laagdrempelig mogelijk aangeboden wordt.
Het is belangrijk dat mensen met hiv die op de hoogte willen blijven van de laatste ontwikkelingen, ook werkelijk actuele en accurate informatie kunnen krijgen. Daar zijn wij voor. Op dit moment wordt er bijvoorbeeld steeds meer bekend over het verloop van Covid bij mensen met hiv. Zoals verwacht kan het ziekteverloop bij mensen waar hiv niet onderdrukt wordt heel heftig zijn, maar we weten inmiddels ook dat mensen die in het verleden een lage CD-4-waarde hadden ook vatbaarder kunnen zijn voor het zwaardere ziekteverloop van Covid. Niet voor niets hebben mensen met hiv een medische indicatie waardoor we redelijk snel aan de beurt zijn voor de Covid-vaccinatie.”
Foto Agne Rita Kucinskaite
Hoogstens 50
“Begin jaren negentig had ik een serieuze monogame relatie met een man die hiv had. We gingen ervan uit dat hij hiv niet zou overleven en dat ik zou overblijven als jonge weduwnaar. Maar na drie jaar maakte hij het uit, in 1995. Ik had ontzettend veel last van liefdesverdriet, was depressief en ongelukkig, ging veel uit, dronk veel en had veel seks. Ik heb toen niet altijd goed opgelet. Toen ik in 1998 positief testte, was er nog niet de zekerheid dat mensen die hiv-remmers slikten even lang zouden kunnen leven als mensen zonder hiv, dus ik dacht dat ik hoogstens 50 zou worden. Drie jaar geleden haalde ik inderdaad de 50, en realiseerde ik me welke enorme veranderingen we op gebied van hiv hebben meegemaakt de afgelopen 25 jaar.
Samen met n=n is PrEP natuurlijk een grote game changer. Als er in de jaren negentig PrEP was geweest, had ik geen hiv gehad. De nieuwste ontwikkelingen op gebied van PrEP, zoals een pil die je maar één keer per maand hoeft te slikken, geeft mensen die zichzelf willen beschermen tegen hiv veel meer bewegingsvrijheid. Vanuit Aidsmap houden we die ontwikkelingen natuurlijk ook nauwlettend in de gaten.”
Enjoy fucking
“Nadat ik zelf hiv bleek te hebben, ben ik gaan werken bij de organisatie Gay Men Fighting AIDS. Die club is begin jaren negentig gestart als reactie op het zwaar ontoereikende preventiebeleid van de Britse overheid in die dagen. Ik heb als student in de jaren tachtig meegemaakt dat de regering-Thatcher aankwam met Section 28, een wet die het verbood om homoseksualiteit als een geaccepteerde seksuele oriëntatie te zien. Natuurlijk deed ik toen mee aan de protestacties, kiss-ins en ben ik gearresteerd geweest.
Ik kende in die tijd de mannen die ooit actief waren in het Gay Liberation Front, een actiegroep uit begin jaren zeventig, en via hen heb ik kennisgemaakt met de beginselen van het activisme. Bij de Gay Men Fighting AIDS was er heel veel mogelijk. Zo hadden we bijvoorbeeld een campagne die ‘Enjoy Fucking‘ heette, wat in die tijd als een radicale preventieboodschap werd gezien, na al die jaren van angst en ontmoediging. In 2001 kwamen we dan ook al met wat je als een eerste versie kunt zien van n=n. We wisten dat het slikken van hiv-remmers ervoor zorgde dat de kans op overdracht van het virus kleiner werd, dus benoemden we dat, tot grote ergernis van de meer gevestigde preventieorganisaties.”
Foto Agne Rita Kucinskaite
Chemsex-crisis
“Het grappige is dat ik bij Gay Men Fighting AIDS vooral werd gezien als iemand die zich richtte op onderzoek en wetenschap, terwijl ik bij Aidsmap, wat vooral gaat over onderzoek en wetenschap, vaak wordt gezien als activistisch. Maar wat heb je aan activisme als het niet onderbouwd is, en wat heb je aan de wetenschap als je het niet kunt inzetten voor het verbeteren van levens?
Naast mijn werk voor Aidsmap ben ik ook beschikbaar als acteur voor producties die me aan het hart gaan. Zo speelde ik in de Chemsex Monologues, een stuk dat de chemsex-crisis die op dit moment woedt in de homogemeenschap adresseert. De afgelopen jaren hebben we dat stuk drie keer een maand lang opgevoerd. Ook speel ik in de tv-serie ‘The Grass is Always Grindr‘, een productie van 56, Dean Street, het hippe seksuele gezondheidscentrum in Londen dat zich vooral op LHBT+-mensen richt. In deze tv-serie, die ook op YouTube te zien is, worden allerlei zaken waar jonge homo’s tegenaan lopen uitgespeeld. PrEP, hiv, dating-apps, eenzaamheid en ook chemsex komt aan bod.
Zoals mijn generatie te maken had met de aidscrisis, zo heeft de generatie van nu te maken met een crisis rondom chemsex. Zelf ben ik weinig in aanraking geweest met de chemsex-scene, maar ik heb in mijn vriendenkring wel mannen die worstelen met chemsex verslaving. Ik kan ook zo drie mannen uit mijn omgeving opnoemen die hun ervaringen met chemsex niet meer kunnen navertellen. Het is een complex onderwerp, want er zijn genoeg mannen die zonder problemen van seks onder invloed van drugs genieten. Extra belangrijk dus om het onderwerp op de agenda te houden. Als dit soort producties voorbij komen, kijk ik dus graag naar mijn agenda.”
Hoewel ik mezelf beter uit de verf vind komen op Twitter, heb ik ook een Instagram-account. Daar zie je mij zweten in de sportschool. Als mens met hiv heb je nu eenmaal meer kans op nare aandoeningen als osteoporose, sommige vormen van kanker, hartziekten en diabetes type 1. Ik raad iedereen met hiv aan in ieder geval regelmatig te bewegen. Niet alleen leef je dan langer en zie je er wat jonger en gezonder uit, maar ook voel je je mentaal vaak een stuk lekkerder. Zelf heb ik er een vast onderdeel van gemaakt in mijn agenda, vooral ook nu tijdens Covid. Gewoon doen!”
Dit artikel verscheen eerder in hello gorgeous #34.
Tekst Gerrit Jan Wielinga Fotografie Agne Rita
