Homomannen met een fetisj voor leer kiezen jaarlijks uit hun midden een Mr. Leather Nederland. Afgelopen oktober viel deze eer te beurt aan Stephan Metzlar-Rudolph (44). Als Mr. Leather 2020 zet hij zijn titel in om het hiv-stigma te bestrijden.
Stephan, hoe ben je de leerscene ingerold?
“Ik vond leer al heel lang spannend. Dat heeft misschien te maken met een reis naar New York die ik in mijn jonge jaren heb gemaakt. Ik wilde daar volop genieten van het nachtleven, en de dichtstbijzijnde homobar bleek een leerkroeg te zijn. Ik vond al die mannen in leer knap opwindend. Maar daarna heb ik er niets meer mee gedaan; mijn exen hadden niets met leer. Mijn liefde voor leer heeft dus lange tijd een sluimerend bestaan geleid, en is pas tot bloei gekomen toen ik in 2013 mijn huidige man Dirk opnieuw tegenkwam en naar Amsterdam verhuisde. We ontmoetten andere mannen die van leer houden en gingen steeds vaker uit in leerkroegen. Zo zijn we er langzaam ingegroeid.”
Waarin onderscheidt de leercommunity zich?
“De leerscene is een community waarin je heel snel wordt opgenomen. Er is ook opvallend weinig haat en nijd. Het is echt een warm bad en veel minder ruig dan je op het eerste gezicht zou denken. Leermannen zijn over het algemeen lieve mensen die, als ze heel stoer in een bar staan, eigenlijk het liefst praten over hun favoriete appeltaartrecept.”
Foto Linelle Deunk
De laatste jaren zijn diverse leerbars gesloten. Zijn leermannen anno 2020 nog wel zichtbaar?
“Het gaat de laatste tijd weer beter. Maar laten we het niet alleen over de leerscene, maar over de hele fetisj-community hebben. Dan zie je dat we de afgelopen vijf jaar juist zijn gegroeid. Er komen bijvoorbeeld steeds meer jonge mensen en mannen die op rubber of sportkleding vallen. Maar zeker rubbermannen zie je in het dagelijks leven niet op straat.
Het hele gebeuren concentreert zich nu meer op feesten en op de bars die er nog wel zijn. Overigens kunnen ook die zaken het zich niet meer veroorloven om exclusief voor een bepaalde doelgroep te zijn. Er moet dus meer verbinding komen tussen de verschillende community’s. Die komt nu langzaamaan tot stand. Ik zet me daar ook voor in, door naar allerlei soorten bijeenkomsten te gaan. En door zelf dingen te organiseren waar iedereen welkom is.”
Je kreeg je hiv-diagnose in 1994. Hoe was het om dat als achttienjarige mee te maken?
“Dat was schrikken, maar ergens verwachtte ik het wel. Als je in die tijd onhandige dingen deed, was de kans groot dat je de jackpot trof. Het kwam dus niet helemaal uit de lucht vallen; temeer omdat mijn toenmalige vriend ook positief was. Ik kreeg mijn diagnose telefonisch en belandde direct daarna in de medische molen. Ik moest elke maand naar het ziekenhuis. Daar kwam je dan steeds dezelfde mensen tegen, waarvan de een na de ander overleed. Mijn behandelaar zei me dat ik er niet op moest rekenen dat ik dertig jaar zou worden. Dat was natuurlijk verschrikkelijk. Gelukkig ben ik in 1998 met combinatietherapie begonnen. Helaas bleek ik een bijzonder geval, want mijn hoeveelheid CD4-cellen bleef laag. Dat is ook nooit veranderd, maar ik kan niet zeggen dat ik daar last van heb. Natuurlijk heb ik zo mijn kwaaltjes, maar dat hoeft niet aan mijn hiv te liggen. Ik weet bovendien niet eens hoe ik me zou voelen als ik niet hiv-positief zou zijn.”
Foto Linelle Deunk
Ben je altijd open geweest over je hiv?
“In het begin vertelde ik aan niemand dat ik hiv-positief ben. Alleen mijn vriend wist het. Mijn moeder heb ik het pas later verteld. Wij hadden niet zo’n goede relatie en in een boze bui heb ik het haar naar haar hoofd geslingerd. Dat heeft gek genoeg goed uitgepakt, want onze relatie werd daarna beter. Met vertellen aan vrienden was ik in het begin selectief. En de vrienden met wie ik er wel over sprak, schrokken heel erg. Niemand wist toen nog dat je met hiv net zo oud kunt worden als mensen zonder hiv.
Gaandeweg ben ik er opener over geworden en de laatste twee jaar schreeuw ik het bij wijze van spreken van de daken. Ik ben dat gaan doen omdat ik genoeg had van het stempel dat mensen met hiv opgeplakt krijgen. Dat je vies bent, dat je schuld hebt, ziek bent en doodgaat en dat je anderen besmet. Ik was daar wel klaar mee.”
Hoewel de leercommunity zwaar getroffen is door hiv en aids, zijn maar weinig Mr. Leather-kandidaten open geweest over hun hiv-status. Hoe komt dat?
“De laatste jaren is dat wel veranderd. Maar wat ik herken is dat het soms lijkt alsof niemand het er over wil hebben. Nu hoeft dat ook niet per se meer. Als je je pillen slikt, kun je het virus niet meer overdragen en wordt hiv helemaal verzwegen tijdens seks. Daarnaast zijn mensen met hiv nog steeds bang voor vooroordelen. En misschien zijn ze ook bang voor de consequenties die het kan hebben voor hun baan. Door dat alles ligt er een mantel van zwijgen over hiv. Laten we het er maar niet te uitgebreid over hebben. Ik wil dat patroon doorbreken, want als je dat niet doet, wordt hiv nooit normaal.”
Foto Linelle Deunk
Hoe is het momenteel gesteld met het hiv-stigma in de leercommunity?
“Bij ons komt stigmatisering niet vaker of minder vaak voor dan elders. Stigmatisering van mensen met hiv heeft meer met leeftijd te maken. Veertigplussers zijn vrij goed voorgelicht en weten ook hoe ze zichzelf kunnen beschermen tegen hiv. Zij weten dat het niets uitmaakt of iemand hiv-positief is, zolang diegene zijn medicijnen maar slikt. Die kennis lijkt bij jongeren enigszins te ontbreken. Zij hebben ook meer vooroordelen. Bijvoorbeeld dat het iemands eigen schuld is als hij hiv heeft opgelopen. Bij ouderen zie ik die onjuiste aannames over hiv niet. Zij hebben daarentegen weer meer vooroordelen over PrEP. Dat mensen dat slikken om lekker los te kunnen gaan. Wat veel ouderen niet doorhebben, is dat PrEP een uitstekend middel is om jezelf te beschermen. PrEP stelt mensen in staat om zelf de regie te voeren over hun seksuele gezondheid.”
Wat is er nodig om het hiv-stigma te bestrijden, en welke rol zie je daarbij voor jezelf weggelegd?
“Er is nog steeds een heleboel voorlichting nodig. Niet alleen over hiv, maar ook over PrEP als methode om je te beschermen. Vooral op scholen moet daar aandacht voor komen. Je kunt namelijk niet vroeg genoeg beginnen. Verder zou het helpen als er nuttige campagnes komen die tonen dat je met hiv een normaal leven kunt leiden. En die laten zien dat je het virus niet kunt doorgeven als je succesvol wordt behandeld. Als Mr. Leather 2020 draag ik mijn steentje bij door open te zijn over mijn hiv. Daarnaast geef ik voorlichting over LHBT+-zaken op scholen. Ik probeer dan altijd om seksuele gezondheid en hiv daarin mee te nemen. Ook in interviews zorg ik dat het onderwerp op tafel komt. En op mijn Facebookpagina deel ik heel veel dingen over hiv. Vooral goed nieuws. En wat ik ook doe, is andere mensen stimuleren om open te zijn over hun hiv en de vragen waar ze mee zitten, te bespreken. Door mijn openheid laat ik zien dat je je met hiv niet hoeft te verstoppen.”
Dit artikel verscheen eerder in hello gorgeous #31.
Tekst Joep Heldoorn Fotografie Linelle Deunk
