Maandag was de dag van de officiele opening en van de traditionele protestmars. Hello gorgeous was erbij!
Op zondag was de Global Village al geopend door burgemeester Halsema: een hal met stands van activistische organisaties die door iedereen zonder conferentiepas ook gratis te bezoeken is. Echt een aanrader, met heel veel informatie, workshops, films en optredens. Klik hier voor het programma.
De protestmars
Op maandagavond was de grote opening van de conferentie, maar eerst was er de traditionele protestmars die om één uur startte op het Amstelveld en in de brandende zon over de Vijzelgracht, via de Ferdinand Bol richting de RAI ging.
Op het Amstelveld was er een redelijke opkomst van clubs die met hun eigen protest door de stad ging marcheren. PrEPnu was er, de Hiv Vereniging was er, COC Nederland was er, het Aidsfonds was er, maar ook een aantal clubs uit het buitenland, waaronder een aantal activisten uit Venezuela. Maar eerst waren er sprekers, van een zwarte transactivist uit Rotterdam tot de hoogblonde prinses Mabel van Oranje. Ook net aangekomen in Amsterdam waren vijf mannen onder leiding van Ruan Uys die uit Australië naar Brussel was gevlogen vorige week en de afgelopen dagen van Brussel naar Amsterdam zijn gelopen.
De mars verliep voorspoedig en op het snikhete plein voor de RAI gingen de speeches verder. Daar kwamen ook de activisten uit Venezuela aan het woord. Het gaat niet goed in Venezuela. Sinds het land in een politieke en economische crisis terecht is gekomen, is de samenleving uiteen aan het vallen. De mensen die er het meest door getroffen worden zijn mensen die ziek zijn. Venezuela had een redelijk ok gezondheidszorg, maar inmiddels zijn medicijnen er schaars geworden. Heb je kanker of hiv, dan kun je het vergeten. De nachtmerrie van iedereen die hiv-remmers slikt is in Venezuela waarheid geworden: aids is terug.
Omdat de regering ontkent dat er problemen zijn, wordt hulp tegengehouden. De mensen in Venezuela zijn ten einde raad. Erger nog: niemand die zich er wat van aan lijkt te trekken. Behalve het kleine groepje afgevaardigden die het is gelukt om de reis te betalen en wanhopig met een grote Venezuelaanse vlag zwaaiden tijdens de protestmars, hoor je er vrijwel niemand over tijdens de conferentie. Misschien is het een te ingewikkeld onderwerp? Of zijn er op andere plekken in de wereld grotere problemen?
Jouw hello gorgeous verslaggever moet er niet aan denken dat hij bij de apotheek aankomt en er wordt tegen hem gezegd: sorry je medicijnen zijn op en het ziet er ook niet naar uit dat ze nog komen en niemand die het wat kan schelen.
De grote officiële opening
Een paar uur later was het tijd voor de grote officiële opening van de conferentie. De opening was in een zaal die groot genoeg was om alle conferentiegangers te herbergen. Met grote schermen die aan het plafond hingen konden de aanwezigen de gebeurtenissen op het immense podium volgen. Ja, inderdaad: speeches.
De eerste speech was een schot in de roos. Dinah Bons van de sekswerkers-vakbond Proud sprak over haar eigen ervaringen als zwarte trans met hiv en stelde dat mensen niet over haar moeten praten maar met. Dat mensen met de geleefde ervaring moeten meepraten over beslissingen die hun aangaan. Dat mensen met hiv (ook zwarte transen die sekswerk doen) een plek aan de tafel moeten opeisen, zodat niet alleen hun stem gehoord wordt, maar dat ze ook echt verantwoordelijkheid kunnen nemen voor hun eigen leven. Niets zonder ons!
Zoals verwacht gooide minister Kaag het recente PrEP-besluit van minister Bruins de zaal in en kreeg applaus voor de veronderstelde vooruitstrevendheid die dit veel te late, veel te voorzichtige, en veel te karige besluit lijkt te zijn voor de buitenstaander. Lees hier wat er mis is aan de komende PrEP-verstrekking in Nederland
Maar hoe je het ook wendt of keert, vergeleken met het overgrote deel van de wereld staat het er in Nederland natuurlijk goed voor. Homo’s, sekswerkers, druggebruikers en mensen met hiv worden hier niet zomaar de gevangenis ingegooid en krijgen zeker in vergelijk met de rest van de wereld goeie zorg. Daarnaast hamert Nederland internationaal op mensenrechten en investeert Nederland miljoenen euro’s in internationale mensenrechtenactivisten. Zuurheid is dus niet op zijn plaats. Zonder Nederlandse steun zou het op veel plekken ter wereld een nog een stuk moeilijker zijn voor homo’s, transen en vrouwen.
Opvallend veel aandacht tijdens de officiële opening voor vrouwen en jongeren. Prinses Mabel hield een ijzersterk betoog voor meisjes en vrouwen en stelde dat de gezondheidszorg en de rechten van vrouwen veel te versnippert worden benadert wereldwijd. Wat vrouwen nodig hebben is een levensloop omvattende gezondheidszorg.
Vrouwen
Op de vorige aidsconferentie in Amsterdam, in 1992, kwamen voor het eerst vrouwen met hiv samen om hun plek op te eisen. Tot die tijd waren het vooral de homo’s die in de spotlights stonden. Uit die ontmoetingen zijn een aantal zeer sterke bewegingen ontstaan die veel invloed heeft gehad (en nog steeds heeft) op het wereldwijde hiv-beleid. Als eerbetoon kwamen de veertien vrouwen die over waren gebleven van de oorspronkelijke 56 die in 1992 het heft in eigen hand nam het podium op, later vergezeld door een flink stel jonge vrouwen met hiv die inmiddels het stokje hebben overgenomen.
De aandacht voor jongeren is zeer gerechtvaardigd als je bedenkt dat de meeste mensen op deze wereldbol jong zijn en hiv vooral ook bij jongeren om zich heen grijpt. Tijdens de officiële opening kwamen er dan ook behoorlijk wat jonge sprekers het podium op die werkelijk voortreffelijke speeches hielden.
Conchita
Natuurlijk was er ook aandacht voor Joep Lange en de andere aidsactivisten van de MH17. Twee balletdansers met ontblote bovenlichamen deden een duet op twee nummers van een zwoele zanger die zichzelf eerst met een gitaar en daarna op de piano begeleidde. Conchita, de songfestivalwinnares was er ook, net fris uit de kast gechanteerd als mens met hiv. Samen met drie kleinkinderen van Liz Taylor reikte ze een award uit aan Allan Achesa Maleche uit Kenia die met zijn advocatenkantoor gespecialiseerd in mensenrechten een aantal belangrijke zaken voor mensen met hiv en tuberculose heeft gewonnen.
Hiv en tuberculose blijken twee aandoeningen te zijn die opvallend vaak samen voorkomen in de rest van de wereld en er is tijdens de conferentie dan ook behoorlijk veel aandacht voor en dus ook tijdens deze opening. Tegenwoordig gaan er meer mensen ter wereld dood aan tuberculose dan aan hiv.
Als laatste gigs van de avond kwamen nog de twee verplichte speeches van de directeuren van de wereldgezondheidsorganisatie en van UNAIDS. De man van de wereldgezondheidsorganisatie pleitte voor universele gezondheidsdekking, iets wat iedereen graag wil, maar waar niemand zich op dit moment nog iets van voor kan stellen. De directeur van UNAIDS kreeg een protestgroep van een stuk of twintig boze vrouwen voor zijn kiezen halverwege zijn speech. Blijkt dat er een hoge functionaris bij UNAIDS zich aan vrouwen heeft vergrepen en dat het niet zeer transparante interne onderzoek naar dat vergrijp deze directeur enigszins in verlegenheid heeft gebracht. Onder gefluit en gejoel van een flinke delegatie vrouwen die de zaal luidruchtig verliet probeerde hij manmoedig zijn speech af te maken.
En toen ging iedereen weer op huis aan.
Aantal keer dat Mandela is gequote tijdens de opening: 4
Aantal keer dat Liz Taylor is gequote tijdens de opening: 3
Tekst Gerrit Jan Wielinga Foto Cees Glastra van Loon
