Na een wilde jeugd met drank en drugs, gooide Maarten (33) als twintiger het roer om. Hij werd clean en zag de toekomst rooskleurig tegemoet. Tot hij op zijn dertigste verjaardag te horen kreeg dat hij hiv heeft. “Het telefoontje van de GGD had op geen slechter moment kunnen komen.”
“Ik ben opgegroeid in Hippolytushoef, in de kop van Noord-Holland, de zoon van een half-Molukse moeder en een oer-Hollandse vader. Ik heb een oudere broer en vind dat we een leuke jeugd hebben gehad. Toch ben ik al jong een wild leven gaan lijden. Ik was nog maar twaalf toen ik begon met het gebruiken van veel drank en drugs.”
Telefoontje
“Ik gebruikte alles wat er voor handen was, maar coke bracht me uiteindelijk op de knieën. Verslaving is een ziekte die ik helaas heb. Zo zie ik het, ook al ben ik al bijna tien jaar gestopt met gebruiken, met tussendoor een terugval van drie maanden. Dat stoppen is gelukt door een zelfhulpgroep. Toen ik een half jaar clean was, ben ik naar Amsterdam verhuisd. Op zichzelf vreemd, omdat de meeste mensen juist naar Amsterdam gaan om méér te gaan gebruiken. Ik heb mijn bedrijfje in de bouw opgeheven en ben commercieel werk gaan doen. Ik ben dus echt opnieuw begonnen. Ik kreeg een vriendin met wie ik vijf jaar heb samengewoond. Toen onze relatie uitging, kreeg ik een scharrel. We besloten ons te laten testen op soa’s, waaronder hiv.
Op de ochtend van mijn dertigste verjaardag zat ik blij op mijn werk, klaar voor een dag vol feest en gezelligheid. Het telefoontje van de GGD had op geen slechter moment kunnen komen. Ik kreeg te horen dat ze het hiv-virus in mijn bloed hadden gevonden en ze zeiden me direct te komen. Ik heb mijn broer gebeld – die meteen verjaardag liedjes begon te zingen- en hem gevraagd naar de GGD te komen. Daar kregen we te horen dat ik met hiv oud kon worden en nog kinderen kon krijgen, maar eigenlijk ging het hele gesprek langs me heen. Het was alsof het allemaal niet over mezelf ging.”
Linda
“Die dag ben ik naar mijn scharrel Linda gegaan en heb haar verteld wat er aan de hand was. Ze reageerde ontzettend lief. Linda kreeg een preventieve kuur met PEP en na de incubatietijd van drie maanden is er geen hiv in haar bloed gevonden. We zijn tot op de dag van vandaag goede vrienden. Ik vind het nog steeds bijzonder hoe ze toen gereageerd heeft. Zij heeft me ook gestimuleerd om mensen op te zoeken en erover te praten. Ik denk niet dat ik dat zonder haar had gedaan. Ik was zo in shock.
Waarschijnlijk ben ik ziek geworden in de periode dat ik nog gebruikte. Volgens de GGD kun je besmet raken door een vervuild buisje waarmee je coke snuift. Ik vermoed dat het daardoor gekomen is. Ik had vijf jaar onveilige seks gehad met mijn ex, dus ook die moest ik het vertellen. Het was moeilijk omdat we op dat moment absoluut niet op goede voet met elkaar stonden. We waren er allebei vrij zeker van dat ze het zou hebben, maar godzijdank bleek dat niet zo te zijn.”
Foto Linelle Deunk
Boze werkgever
“Op één werkgever na heb ik geen nare reacties op mijn hiv gekregen. Ik vind het niet nodig om te vertellen dat ik hiv heb als ik ergens kom werken en dat had ik bij hem ook niet gedaan. Ik heb een blog en schreef daar een keer dat ik hiv heb. Dat heeft hij te horen gekregen en toen heb ik een naar gesprek met hem moeten voeren. Hij vond het niet kunnen dat ik mijn hiv-status had verzwegen. Ik ben toen in een depressie terecht gekomen en zat ziek thuis. We kregen een juridisch conflict en hij heeft in de rechtszaal geprobeerd het zwijgen over mijn hiv-status tegen mij te gebruiken. De rechter heeft hem daarvoor gelukkig op de vingers getikt. Als je hiv hebt, hoef je dit absoluut niet te vertellen tijdens een sollicitatiegesprek.”
Donker randje
“Mijn ouders hebben goed gereageerd en mij altijd gesteund. Misschien heb ik in die eerste jaren te veel rekening gehouden met hun gevoelens, me sterker voorgedaan dan ik was. Mijn depressie kwam namelijk pas twee jaar na de diagnose. Ik sprak er met bijna niemand over, ook niet met andere mensen met hiv. Ik maakte er grappen over, maar blijkbaar zat er diep vanbinnen toch veel verdriet.
Er is waarschijnlijk nog een andere reden dat ik depressief werd. Vorig jaar deed ik mee aan een workshop voor mensen met hiv en raakte daar in gesprek met iemand. Die vroeg welke medicatie ik slikte en hij vertelde dat hij daar depressief van werd. Toen ging er bij mij een lampje branden. Ik blikte terug naar de periode dat ik dit middel gebruikte en al die tijd had er een donker randje om mijn gemoedstoestand gezeten. Een half jaar geleden heb ik het aangekaart in het ziekenhuis en heb andere pillen gekregen. Al heel snel voelde ik me een ander mens. Ik heb nu wat meer huidklachten, maar dat heb ik er graag voor over.”
Leven vieren
“Inmiddels is het virus ondetecteerbaar en kan ik het dus niet overdragen. Ik heb geen last van de ziekte en ook niet meer van de medicatie, maar wel van het stigma. Mijn omgeving heeft grotendeels goed gereageerd, ik denk omdat ik er altijd open over ben geweest. De afgelopen twee jaar heb ik hard gewerkt om met hiv te leren omgaan. Ik heb de workshopreeks Positief Leven gevolgd bij de Hiv Vereniging en dat heeft me goed gedaan. Ik ben er nu niet meer dagelijks mee bezig en zie zelfs dat het me ook mooie dingen heeft gebracht. Ik sta door hiv dichter bij mezelf en bij de mensen om me heen. Het heeft me zachter gemaakt en ik geniet intenser van kleine dingen.
Aan mensen die net de diagnose hebben gekregen zou ik willen zeggen: probeer ook de mooie kant van hiv te vinden, ook al is dat wellicht moeilijk. Het is een proces dat tijd nodig heeft. De eerste jaren heb ik niet kunnen genieten van mijn verjaardag, vanwege de herinnering aan dat telefoontje van de GGD. Ik hoop dat ik er dit jaar weer plezier aan kan beleven en het leven kan vieren.”
Dit artikel verscheen eerder in hello gorgeous #20.
Tekst Charlot Spoorenberg Fotografie Linelle Deunk
