We hebben ons aangemeld voor het jaarlijkse Positive Families weekend. Hèt ontmoetingsweekend voor gezinnen met kinderen tot achttien jaar, waarvan in elk geval één persoon, oud of jong, hiv heeft.
Vanaf het moment dat wij ouders zijn van kinderen met hiv, nemen we deel. De eerste keer wat schuchter, want onbekend. Maar dankzij het warme onthaal en de open sfeer die we hebben ervaren, is het inmiddels een gebeurtenis geworden om naar uit te kijken. De mensen van de organisatie maken er elk jaar weer een paar fijne dagen van, inclusief een themafeest op zaterdagavond.
Voor de kinderen is het een fijn weerzien met vriendjes en vriendinnetjes. Wij ouders hebben de mogelijkheid om openlijk met andere ervaringsdeskundigen te kunnen praten over het leven met hiv. Wat betekent het om altijd medicijnen te moeten slikken, wat vertel je aan wie en wanneer?
Het eerste jaar dat we deelnamen, was er een jongen van een jaar of acht die ons verwelkomde met de vraag: “En wie heeft het bij jullie?” Blij om er eens openlijk over te kunnen praten, schatten we zo in. Onze kids waren destijds drie en vijf en waren er nog niet mee bezig. In de loop der jaren vroegen onze kinderen waarom wij naar dat weekend gaan, wat het verschil is met het kampeerweekend van de groep uit Nigeria geadopteerde kinderen en hun ouders.
Inmiddels beseffen ze dat ze ‘iets’ hebben, dat dit ‘iets’ een virus is, dat slaapt als je netjes je pillen neemt. Door gesprekken over ervaringen van anderen en antwoorden op onze vragen, kunnen wij onze kinderen – op hun niveau – blijven uitleggen wat hiv-positief zijn inhoudt. Dankzij het Positive Families weekend!
De column verscheen eerder in hello gorgeous #19.
Tekst Ida Beermann Fotografie Henri Blommers
