Hoe zie jij je leven met hiv over tien jaar? Wat zijn je wensen en verwachtingen? Welke raad geef jij je toekomstige zelf mee? Deze keer: Michael (39). “Ik zit mezelf teveel in de weg”.
Mijn hiv-diagnose kwam totaal onverwacht. Ik voelde me al enige tijd niet goed. Had zelfs een longontsteking doorgemaakt, maar de arts dacht aan een verwaarloosde verkoudheid. Hij wist niet precies waar hij naar moest zoeken en heeft een aantal bloedonderzoeken laten doen. Uiteindelijk kreeg ik in mei 2012 op mijn werk een telefoontje van mijn huisarts met het slechte nieuws dat ik hiv heb.
Het is alsof je met een hamer op je hoofd wordt geslagen en je hoort eerst niet wat hij zegt. Je wereld stort in. Ik wist toen niet veel over hiv, behalve dat je er inmiddels niet meer dood aan ging.
Mijn vriend was de eerste aan wie ik het verteld heb. We konden diezelfde middag nog samen langs bij de huisarts. Toen we thuis kwamen hebben we erover gesproken en dat was best wel heftig. Hij is nooit boos geweest, tenminste niet dat ik gemerkt heb. Wel was er onbegrip, maar ik voelde me toen en nu nog steeds enorm door hem gesteund. We zijn door alles alleen maar meer naar elkaar toe gegroeid.
Ik zag er enorm tegen op om het mijn moeder te vertellen. Toen ik als homo uit de kast kwam, zei ze: “Ik hoop wel dat je uitkijkt, want als je hiv oploopt is dat je eigen schuld.” Ze was erg verdrietig nadat ik het haar verteld had. Een week later heb ik mijn ouders meegenomen naar mijn hiv-consulent en later zijn we met hen naar de dag in Carré geweest. Dat heeft ons toen allemaal goed gedaan.
Vroeger was ik vrijer en onbezorgder, maar sinds ik hiv heb ben ik serieuzer geworden. Ik maak me ook meer zorgen en denk vaker na over mijn toekomst. Als ik last krijg van keelpijn of zo, denk ik altijd eerst aan hiv.
Mijn leven gaat op zich prima en volgend jaar ga ik trouwen met mijn lieve vriend. Maar ik ben nog niet waar ik wil zijn. Verstandelijk weet ik dat ik niet ziek word zolang ik mijn pillen slik. Maar gevoelsmatig denk ik nog regelmatig: daar heb je die rotpillen weer! Of kon ik maar terug naar de tijd vóór mijn hiv-diagnose, toen alles nog ‘gewoon’ was.
Ik zit mezelf teveel in de weg, maar over tien jaar zit ik vast beter in mijn vel. Ik moet die knop gewoon omzetten en daar heb ik heus niet zoveel jaar voor nodig. Er zijn dan wellicht ook enkele medische doorbraken. Bijvoorbeeld dat je niet elke dag je medicijnen hoeft te nemen, maar eens per maand. Genezing van hiv zou fijn zijn, heel graag zelfs. Maar ik denk dat het nog minstens twintig jaar zal duren voordat dit mogelijk is.
Als raad geef ik mijn toekomstige zelf mee: zit jezelf minder dwars en vertrouw op de wetenschap. Geniet van het leven en de mensen om je heen en doe wat je wilt doen.
Dit artikel verscheen eerder in hello gorgeous #17.
Tekst Leo Schenk Illustratie Henk Hageman
