Voorzichtig, schoorvoetend bijna, komen ze een voor een binnen op een regenachtige maandagavond in Amsterdam: onze nieuwe deelnemers aan de workshopreeks Positief leven met hiv. Voor de meesten is dit hun eerste stap uit de kast.
Een man van 26 fluistert in mijn oor: “Ik sta te shaken van de stress. Op de fiets dacht ik nog: ik draai om!”. Hij weet pas een paar weken dat hij hiv heeft. Ik sta versteld van zijn moed om hier nu al te komen.
In de keuken bij de koffie volgt de eerste kennismaking. “Er valt een blok beton van mijn schouders”, zegt een vrouw. “Nu heeft hiv eindelijk een gezicht”, zegt een ander opgelucht. Ik zie ogen stralen en hoor de eerste schaterlach.
De magie van het samenkomen heeft weer gewerkt. Wat voel ik mij bevoorrecht dat ik deze reis van zes weken weer mag begeleiden. Een reis van leven met een ingrijpend, pijnlijk geheim naar de bevrijding van het delen.
En voor we het beseffen, is de reeks alweer voorbij. Tijd om afscheid te nemen. “Ik heb mijn toekomst terug”. “Na jaren durf ik weer te daten.” “Ik schaam me niet meer, dus ik ga de muur tussen mezelf en mijn vrienden afbreken.”
Op de fiets naar huis denk ik dankbaar: hier doe ik het voor. Mensen met hiv bij elkaar brengen. Niets is zo effectief om ons zelf-stigma aan diggelen te slaan.
De column verscheen eerder in hello gorgeous #16.
Tekst Mirjam Schulpen Illustratie Karina Grens
