Lopen is niet mijn favoriete bezigheid, laat staan kilometerslang. Maar soms zijn er situaties die je of niet in eigen hand hebt, waar je niet onderuit komt. Niet onderuit wilt komen.
Vandaag was er zo een. Het is Mandela Day en er werd een demonstratie gehouden met de naam March for Health. De mars ging van King Dinuzulu park tot aan het stadhuis van Durban, in totaal zo’n 37 minuten, volgens de flyer.
Op weg naar het park kwamen wij een groep mannen tegen die foto’s stond te nemen van het aids monument. Een van hen was Said uit Kaapstad. Hij vertelde me dat hij treinmachinist was geweest en inmiddels al zo’n twintig collega’s had verloren aan aids. Zelf had hij geen hiv, maar zoveel verlies had van hem wel een activist gemaakt.
De conferentie was te duur voor hem, maar hij wilde wel dicht in de buurt van het congres zijn. Hij droeg een hoed met daarop in hand geschreven ‘HIV Protester’. Zo kan het dus ook
In het park waren al honderden mensen aanwezig, velen droegen in een ‘HIV Positive’ T-shirt. De organisatie achter de demonstratie is Treatment Action Campaign en de coördinator zei ons dat hij vaker protesten had geregeld met zo’n 40.000 mannen en vrouwen, maar omdat hij minder fondsen ontving van de donors kon hij dit keer bij lange na niet zoveel mensen op de been krijgen. Het geld wordt gebruikt voor eten, drinken en vervoer van de menigte naar en van demonstraties.
Uiteindelijk liepen er ongeveer 2.000 mee. Vrouwen en mannen zongen en dansden, en zorgden voor een aanstekelijke energie, die mij de pijn en vermoeidheid deed vergeten. Moet je je voorstellen als er 40.000 demonstranten waren geweest.
Nu even bijkomen in het hotel en straks weer terug voor de opening van de conferentie.
