Silvia Petretti (50) leeft al twintig jaar met hiv. Vroeger was ze verlegen, nu is ze een uitgesproken en eigenzinnige activiste. Ze werkt voor Positively UK in Engeland en heeft een eigen blog genaamd Speaking Up!
“In de jaren tachtig ging ik naar Londen, omdat ik weg wilde uit Italië. Ik was 28, mijn moeder was net overleden. Ik werd verliefd op de stad en het werd mijn thuis. Ik studeerde Afrikaanse kunst en talen en ging naar Nigeria om een film te maken over Fela Kuti (muzikant en politiek activist, in 1997 overleden aan de gevolgen van aids, red.). Toen ik een paar jaar later mijn hiv-diagnose kreeg, dacht ik nog maar kort te zullen leven en wilde ik iets gaan doen dat meer impact had. Eerst overwoog ik terug te gaan naar Afrika, maar al snel realiseerde ik mij dat ik ook hier genoeg kon betekenen.”
Leerzaam
“Ik werk sinds 2001 bij Positively UK, vroeger Positively Women. We ondersteunen mensen met hiv, maar leiden ook vrijwilligers op tot vertegenwoordiger van onze organisatie. Ik coördineer een project voor vrouwen met hiv, die zelf ook trainer willen worden en andere vrouwen willen steunen. Daarnaast begeleid ik ook mensen persoonlijk, vooral vrouwen. Ik houd van mijn werk, ik stop er veel energie in en krijg er veel voor terug.
In 2011 heb ik een toespraak gehouden voor de Verenigde Naties. Ongelooflijk, want ik was ooit heel verlegen. Mijn coördinator zag destijds iets in me.
Ze stuurde me naar verschillende conferenties met de boodschap: ‘Ga nu maar gewoon en luister goed’. Mijn god, dacht ik, die vrouwen spreken hier gewoon over hun hiv! Langzaam maar zeker ben ik ook naar dat punt toegegroeid. Dat was me nooit gelukt zonder steun van mijn vrienden en collega’s.
Tegenwoordig ben ik open over mijn status. Altijd, zonder aarzelen. Ik begrijp mensen die dat nog niet durven wel. Het maakt me altijd gelukkig als ik iemand kan helpen in haar ontwikkeling naar meer openheid, want als je hiv hebt, is het belangrijk om dat met anderen te delen. Het is de enige manier om stigmatisering te bestrijden. Daarom vind ik openheid zo essentieel.”
Excuus
“In Engeland zijn vrouwen met hiv de meest kwetsbare groep. De meesten komen uit Afrika, uit het gebied ten zuiden van de Sahara. Veel van hen zijn moeder en zoals iedere moeder willen zij hun kinderen beschermen. Dat is een belangrijke reden om hun status geheim te houden. Ik begrijp dat, maar bij grotere kinderen vraag ik me weleens af of de moeders hen niet als excuus gebruiken, want kinderen zijn vaak heel wijs en dapper.
De migrantenvrouwen hebben te maken met een complexe problematiek: armoede, oorlogsleed en tevens kleur spelen een rol, want helaas wordt ook hier nog gediscrimineerd op grond van huidskleur. Ik ben niet zwart, maar ik kan wel meepraten over het opbouwen van een nieuw leven in een ander land. Al was er toen ik hier kwam wonen meer begrip voor nieuwkomers dan tegenwoordig.
Een groot deel van deze vrouwen hebben of hadden relatief veel te maken met geweld in hun relatie: verbaal, lichamelijk, financieel, seksueel. Het komt regelmatig voor dat mannen zeggen: ‘Niemand wil jou nog, hiv is een schande’. Ik ken het uit ervaring. Je wordt gechanteerd en moet dankbaar zijn dat hij nog bij je wil blijven. Zo kan hiv zelfs een middel zijn om je partner onder de duim te houden.”
Morele steun
“Het Engelse zorgsysteem is voor de meeste vrouwen niet voldoende. De gedachte is: we hebben een goede medische behandeling, dat is toch genoeg? Zij hebben echter meer zorg en ondersteuning nodig, want velen zitten in het web van migratie, armoede, geweld en misbruik en vergeleken hiermee speelt hiv slechts een beperkte rol.
Ik begrijp wel dat je niet aan je medicatie denkt als je niet weet hoe je aan eten moet komen. Ik dank zelf mijn leven aan die pillen, maar ik zou het echt niet hebben gered zonder morele steun. Hoe moeten zij het dan redden? Zij verdienen een betere zorg, dat is niet meer dan menselijk. Een tijdje geleden heeft een vrouw met hiv uit wanhoop zelfmoord gepleegd, ze wist zich geen raad meer, had geen papieren. Ze kon er niet meer tegen. Zoiets maakt me razend.
Veel politici zijn gender-blind. Ook daar maak ik me heel kwaad over. Het enige dat ze erkennen is het moederschap en dan draait alles om de baby, niet om de moeder. Er is nu een discussie gaande over het feit dat er te weinig financiering is voor flessenmelk voor moeders met hiv. Ook belangrijk, maar aan het feit dat deze vrouwen misschien ondervoed zijn, in armoede of in een gewelddadige relatie leven, wordt voorbijgegaan. Dat vind ik vreselijk kortzichtig. Ze vragen zich niet af wat de werkelijke problemen zijn.”
Lees de rest in hello gorgeous #15.
Tekst Marleen Swenne Fotografie GNP+
