Voor onze speciale hiv uit de kast editie maakten we ook een aantal portretten van mensen met hiv die nog niet uit de kast zijn. Zoals Sunshine* (29), een vrouw met hiv.
‘Sinds 2006 weet ik dat ik hiv heb. Ik woonde toen nog op een Caribisch eiland. Mijn moeder ging mee voor de uitslag, dus zij wist het meteen en zodoende hoefde ik het haar gelukkig niet zelf te vertellen. In mijn geboorteland hebben de mensen nog rare denkbeelden over hiv. Dat je het kunt krijgen door uit hetzelfde kopje te drinken of hetzelfde scheermes te gebruiken. Mijn moeder geloofde dat ook, net als ik. Daardoor heb ik jaren in angst geleefd.
In 2012 ging ik naar Nederland. Ik stopte met de medicatie en leefde twee jaar lang alsof hiv niet bestond. Die vrijheid was heel fijn, ik voelde me super. Toen ik zwanger werd, moest ik mij opnieuw laten testen. Ik was ondetecteerbaar, maar heb gehuild alsof de uitslag nieuw voor me was.
Daarna heb ik het aan een paar mensen verteld. Het is best moeilijk als bijna niemand het weet. Behalve mijn moeder zijn ook mijn twee broers, mijn vriend en zijn familie, een paar vriendinnen en enkele mensen die mij professioneel ondersteunen op de hoogte. Mijn vader niet, die zou het toch niet begrijpen, maar zijn vrouw wel.
Ik ben bang dat anderen mij zien als dat meisje met hiv, wanneer ze het zouden weten, maar ik voel dat ik toch iets opener word. Ik ben gevraagd om gesprekken te voeren met vrouwen die net de diagnose hebben gehad. Dat wil ik graag doen.
Anderen vertel ik het alleen als ik zeker weet dat ze er begrip voor hebben. Vooral de mensen binnen mijn eigen cultuur reageren heel fel en negatief op hiv. Soms is het moeilijk niets te zeggen. Als anderen klagen over hun leven denk ik: je moest eens weten. Of als ze verkeerde denkbeelden hebben over hiv en aids. Dan wil ik het wel uitschreeuwen: ik heb dat virus en kijk hoe gezond ik ben!’
* Sunshine is een gefingeerde naam.
Tekst Marleen Swenne Fotografie Caroline Bijl
Dit artikel verscheen eerder in hello gorgeous #13
