Voor het eerst werd ik vanwege mijn hiv niet uitgenodigd op een verjaardagsfeest.
Daar kwam ik achter tijdens een etentje bij een vriend met hiv. Zijn partner, ook hiv-positief, klapte verontwaardigd uit de school: ‘Ik vind het belachelijk dat hij je niet wilde uitnodigen! Er kwamen 40 mensen op zijn verjaardag en daar had jij zeker bij moeten zijn. Maar hij was bang dat iemand door jou zou merken dat hij hiv heeft.’
Van schrik klapte ik onmiddellijk dicht. In de auto naar huis huilde ik van frustratie. Hoe pijnlijk: er was gedanst, gelachen en gefeest en ik had daar niet bij mogen zijn. Wat voelde ik me buitengesloten en alleen. Niet welkom vanwege hiv.
Deze vriend en ik begeleiden al een paar jaar andere mensen met hiv. We zetten ons beiden juist in om eenzaamheid en stigma te bestrijden. Van collega werd hij een goede vriend en we bespreken de meest intieme zaken met elkaar.
Natuurlijk snap ik dat hij zelf wil bepalen wie te weten komt dat hij hiv heeft. Maar ik wilde dat hij erop vertrouwd had dat ik zorgvuldig met zijn privacy zou omgaan.
Als ik hem later hierover bel, heeft hij spijt: ‘Ik schaam me kapot dat ik zó in een kramp ben geschoten. Ik voel een sterke band met jou en ik waardeer hoe jij het taboe over hiv bespreekbaar maakt. Nu leer ik iets over mijn eigen taboe.’
Ik zucht, de lucht is voor mij geklaard. En komend weekend gaan we samen dansen. Omdat we vrienden zijn.
