The September Issue is altijd een big deal in modeland; het septembernummer van de grote modebladen zet de toon en lanceert de trends voor het komende modejaar. De bijbel onder de modebladen is ongetwijfeld de Amerikaanse Vogue. Al dertig jaar dicteert hogepriesteres Anna Wintour, editor-in-chief, met harde hand wat mode is. Met één woord of blik maakt of breekt ze carrières. Maar zelfs in modeland is een bijna monopolistische macht geen synoniem voor het aanvoelen van de tijdsgeest.
Ik ben zelf geen stijlkoning of modepopje, maar mode vind ik fascinerend. Waarom lachten we tien jaar geleden om volbebaarde ooms op oude familiefoto’s en is de baard nu in volle glorie terug? Waarom kruipen de broekspijpen al jaren omhoog zodat er zelfs op de sjieke Zuidas nu hoogwater wordt verwacht? Als tiener al interesseerde me zulke trends al, daarom kocht ik weleens een modeblad. Natuurlijk, het was volkomen onrealistisch (een jasje van 15.000 gulden!), overdreven (datzelfde jasje) en hyper-commercieel (weer dat jasje). Maar ik zag ook een supermodern sprookje over stijl en creativiteit, een kostuumdrama anno nu. Net zoals ik naar een film als The Matrix keek: het is schijn, maar inspirerend en overtuigend.
Op weg naar mijn vakantiebestemming dit jaar zag ik het septembernummer van Vogue liggen. Beyoncé stond op de cover en dat was in het nieuws geweest. In modeland hadden ze namelijk ontdekt dat de wereldbevolking overwegend niet wit is. Maar ach: prima lees- en kijkvoer voor de vakantie en ik wilde wel weer eens weten wat er speelde in de wereld van de haute couture. Dus ik telde €18 neer voor de stijlbijbel.
Wat een teleurstelling was het: pagina na pagina met foto’s van amechtig in de camera kijkende modellen die met (weer) een jasje van €15.000 aan over een barokke bank in een oude fabriekshal hangen. Ik had het allemaal al gezien. Ik keek niet naar die inspirerende, overtuigende film, maar naar The Matrix 3. En dat was heel erg.
Erger nog: in de advertenties (zo’n 90% van het blad) werd de boodschap van de cover verder uitmolken. Jarenlang propageerden modelabels veel te dunne, witte, blonde, jonge meisjes als schoonheidsideaal en nu complimenteren ze zichzelf met hun diversiteit!? Ja, als het verkoopt ineens wel. Met uitgekiend diverse vriendinnenclubjes en stelletjes op elke pagina. Wintour deed het in haar Editor’s Letter nog eens dunnetjes over. Te laat, Anna, zo’n dertig jaar te laat.
Het ergst was de wel drie pagina’s lange advertentie voor Truvada for PrEP, gedeponeerd handelsmerk. PrEP is een goede zaak, maar om het met een zorgvuldig bij elkaar gestylde groepje modellen aan de man te brengen? Als lifestyle-product tussen de wimperverlengende mascara en truitjes van € 1.000? Je zou kunnen argumenteren dat je een key population, of juist een nieuw publiek bereikt. Maar voor de meeste lezers is PrEP onbetaalbaar, net als de spullen in het blad. Met dank aan het afkalvende preventie- en zorgbeleid in de VS. Maar daarover geen woord natuurlijk, en ook niet over hiv: dan wordt het te realistisch. Dus dan PrEP maar aanprijzen als lifestyle-product? Daarvoor vind ik Vogue te ongeloofwaardig, neem ik PrEP te serieus en is hiv te realistisch.
Deze column verscheen eerder in hello gorgeous #25.
Tekst Bas Timmermans
