Het appartement van Gerrit (61) in hartje Amsterdam is niet groot te noemen. Toch had hij een kamertje over en zei volmondig ‘ja’ op de vraag of hij een asielzoeker in huis wilde nemen. Zo kwam Wasim (27) in zijn leven en inmiddels wonen ze zeven maanden samen.
“Een vriend van mij is directeur van Stichting De Vrolijkheid. Deze stichting organiseert allerlei culturele activiteiten voor kinderen in asielzoekerscentra. Hij vertelde dat ene Wasim een woonplek zocht, het liefst in Amsterdam. Deze Syrische vluchteling zat namelijk in Rosmalen in een asielzoekerscentrum, maar wilde een carrière als zanger opbouwen. Hij had het gevoel dat dit in de hoofdstad beter zou lukken. Ik heb een kamer over en dacht: waarom niet, laten we het proberen. Misschien heeft mijn achtergrond als verpleegkundige ermee te maken, ik hou ervan voor mensen te zorgen.”
Veertig euro
“Ik heb eerst een kennismakingsgesprek gehad met Wasim en had meteen het gevoel dat het goed zou gaan tussen ons. Bovendien zou hij, als het binnen twee weken niet zou werken tussen ons, terug kunnen naar het asielzoekerscentrum. Het samenwonen verloopt vanaf het begin af aan heel natuurlijk. Wasim krijgt veertig euro per week vergoeding van de staat en dat is natuurlijk niet veel om van te leven.
Hij is uit Syrië gevlucht met alleen een tasje kleding, zijn laptop en zijn telefoon. Ik heb hem gezegd dat hij eerst maar eens wat kleding moest gaan kopen. Als artiest moet je goed voor de dag komen, vind ik. We hebben ook afgesproken dat ik de boodschappen koop en dat we dat delen. Die veertig euro besteedt hij maar aan leuke dingen. Als ‘wederdienst’ krijg ik soms heerlijke Syrische maaltijden voorgeschoteld, zoals rijst met een kruidige tajine.”
Gedreven
“Wasim is gedreven. Zodra hij naar Amsterdam kwam is hij naar plekken gegaan waar gejamd wordt. Zo kon hij optreden en mensen uit het artiestenwereldje leren kennen. Hij ontmoette ook Duncan Stutterheim, de directeur van ID&T en die heeft hem een kantoor gegeven in de Amsterdam Tower. Hiervandaan kan hij aan zijn carrière werken. Afgelopen zomer had hij het druk met het optreden bij festivals. Vrijwel ieder weekend was hij geboekt. Dit deed hij bijna allemaal gratis, gewoon om te netwerken. Ik zie dat ook bij zijn vrienden; allemaal zijn ze gevlucht uit een oorlogsgebied en je zou denken dat ze terneergeslagen zouden zijn. Maar ze barsten van de wilskracht. Ze zijn positief en blijven vooruitkijken. Zo knap vind ik dat!”
Foto DimitriosFos
Vallende bommen
“Soms slaapt Wasim slecht. Dat zie ik meteen aan zijn gezicht als hij bovenkomt. Dan heeft hij nachtmerries gehad over wat er allemaal is gebeurd. Hij wil er niet altijd over praten. Hij is in zijn eentje Syrië ontvlucht, zonder familie, via de bekende route. Hij heeft vijfduizend euro moeten betalen aan een mensensmokkelaar om met een rubberbootje van Turkije naar Griekenland te komen.
Inmiddels is zijn familie verspreid over de hele wereld. Nog één zus woont met haar gezin in Aleppo. Haar kinderen kunnen niet naar school, er is moeilijk aan eten te komen en er is bijna geen elektriciteit. Als er internetverbinding is, dan kunnen ze skypen. Laatst was ik in de kamer toen hij met zijn zus in gesprek was en hoorde een raar geluid op de verbinding. Dat waren dus bommen die vielen. Na vijf jaar oorlog zijn ze daar inmiddels wel aan gewend. ‘Oh, dat is ver weg’, zegt Wasim dan laconiek. Als hij iets verdient met een optreden dan stuurt hij dat geld naar haar.”
Ultieme vrijheid
“Ik had maar één voorwaarde voordat Wasim hier kwam wonen en dat was dat hij geen streng moslim zou zijn. Gelukkig is hij dat niet. Ik ben gay en dat zou een lastige combinatie zijn, denk ik. Bovendien ben ikzelf atheïst en zag het niet zitten om vijf keer per dag allerlei gebeden te horen. Wasim en zijn vrienden vinden het de ultieme vrijheid dat mensen hier openlijk homoseksueel kunnen zijn. Pride vonden ze geweldig.
Ik ben dus vanaf het begin open geweest over mijn geaardheid. Waar ik niet open over ben is mijn hiv. Ik heb al een jaar of dertig hiv en voel niet de behoefte hier met veel mensen over te praten. Wasim weet dit dan ook niet. Ik vind dat hij genoeg aan zijn hoofd heeft, hij hoeft daar geen zorgen over mij bij te hebben. Ik zie het nut er niet van in het hem te vertellen, het gaat goed met me. Ik moet wel toegeven dat ik hem condooms meegeef als hij de stad ingaat. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, haha!”
Zoon
“Wasim heeft te horen gekregen dat hij sowieso vijf jaar in Nederland mag blijven. Teruggaan is namelijk geen optie voor Syrische vluchtelingen, want dan worden ze meteen opgepakt door Assad (Bashar Hafiz al-Assad, president van Syrië, red.) Hij heeft een studio hier in Amsterdam toegewezen gekregen waar hij per februari is gaan wonen. Ik ben blij voor hem en weet tegelijkertijd dat ik hem zal missen. Hij is een soort zoon voor me geworden. Wat ik vooral ga missen is het gezang onder de douche. Wasim is opgeleid door een van de beste docenten in traditionele oriëntaalse zang in Aleppo en die oude liederen zijn prachtig. Momenteel is hij bezig om dit te combineren met elektronische muziek. Ik hoop dat hij het gaat redden hier, hij verdient het.”
Dit artikel verscheen eerder in hello gorgeous #18.
Tekst Charlot Spoorenberg Fotografie DimitriosFos
