Voor onze speciale hiv uit de kast editie maakten we ook een aantal portretten van mensen met hiv die nog niet uit de kast zijn. Zoals Hans* (47), een heteroman met hiv.
‘Ik heb vroeger een turbulente periode in mijn leven doorgemaakt. Toen ik 15 jaar was, begon ik te experimenteren met drugs. Dit mondde uit in een heroïneverslaving van ruim 22 jaar. In de laatste periode leefde ik letterlijk op straat. Noodgedwongen heb ik toen vele nachten doorgebracht in een kil fietsenhok.
Op een dag liep ik het koffiehuis binnen, een plek waar ik regelmatig te vinden was. Een oudere dame ontdekte mij. ‘Kind, dat kan zo toch niet langer. Haal je tas met spullen op, over een uur zie ik je hier weer.’
Ik belandde in een afkickkliniek op de Veluwe. Bij aankomst werd er bloed afgenomen. Ik bleek hiv-positief te zijn, waarschijnlijk door een vervuilde naald. Het raakte mij niet. Als je altijd binnen de lijntjes gekleurd hebt, dan is hiv overdonderend. Dat gold niet voor mij. De uitslag viel in het niet bij eerdere ervaringen in mijn leven.
Momenteel ben ik al meer dan tien jaar clean en heeft hiv een plek in mijn leven gekregen. Bij mijn vorige werkgever ben ik open geweest over mijn hiv-status. Een verkeerde keuze bleek achteraf. Na twee keer contractverlenging kon mij geen vast dienstverband worden aangeboden. Het was een te groot risico, aldus de woorden van mijn leidinggevende. Wat dit risico precies inhield, is nooit uitgesproken. Dat heeft zijn littekens achtergelaten.
Op mijn huidige werk zwijg ik over mijn hiv-status. Pas bij een vast contract zal ik dit delen, ik wil niet nogmaals mijn baan verliezen. Mijn vrouw steunt me hierin. Zij is eveneens hiv-positief en weet als geen ander welk stigma er nog steeds aan kleeft. Wat er ook gebeurt, ik blijf strijdbaar.
De toekomst zie ik rooskleurig in. Samen met mijn vrouw wil ik een huisje kopen. Ook dromen we over het maken van een verre reis, misschien wel naar Indonesië. Maar bovenal wil ik gelukkig zijn. Dat is het enige wat telt.’
*Hans is een gefingeerde naam.
Tekst Lisan Jansen Lorkeers Fotografie Caroline Bijl
Dit artikel verscheen eerder in hello gorgeous #13
