Eline ontdekte al jong dat ze hiv-positief is. Na de diagnose onderzocht ze diverse manieren en middelen om de mentale pijn te verzachten. Inmiddels is ze 50 en heeft ze in yoga haar medicijn gevonden.
‘Toen ik 23 was, ging ik met mijn partner naar de Filipijnen om ontwikkelingswerk te doen als onderwijzeres. Toen was net “het nieuwe, gevaarlijke virus” bekend. De Verenigde Naties, waar we voor gingen werken, wilden ons op hiv testen voordat we de Filipijnen binnenkwamen. Tot onze schrik werd mijn vriend positief getest. We hadden al gepakt, het was een week voor ons huwelijk en ineens werd ons verteld dat hij een dodelijke ziekte had. Ik testte negatief, maar wist intuïtief dat ik het eveneens had. Dat bleek later ook het geval te zijn.’
Drank
‘Men dacht toen dat we een jaar te leven zouden hebben. Na de uitslag van de test vroeg de internist in Maastricht of we “de afdeling” wilden zien, want daar zouden we toch terecht komen. Gek genoeg schoten we niet in een depressie, al ging ik wel veel drinken. Drank was sinds mijn studententijd een middel om stress te onderdrukken, dus greep ik naar de fles.
Toch was het een fijne tijd op de Filipijnen. Als ik foto’s terugkijk, dan zie ik een blije juf met allemaal lachende kindjes om zich heen. Het was mijn eerste keer voor lange tijd in het buitenland. Het was nieuw, een groot avontuur.
Mijn man en ik hadden elkaar, ook in het omgaan met de ziekte. We waren niet zozeer bezig met doodgaan, maar wel gefocust op bijvoorbeeld rare plekjes op onze huid en opgezette klieren. Na de Filipijnen werkten we een poos in Afrika. We grapten weleens om ons vliegbrevet te gaan halen en samen dramatisch neer te storten, zoals Denys Finch Hatton in de film Out of Africa. We kregen onze medicijnen via de Nederlandse ambassade toegestuurd. Toen waren dat nog heel veel pillen, die ook gekoeld bewaard moesten worden. Dan liepen we rond met koelboxjes, een heel gedoe.’
Feesten
‘We stopten alles weg, gingen maar door. Wéér naar een feest, de Kilimanjaro voor de derde keer beklimmen, zeilen in Zanzibar; we waren altijd op zoek naar een nieuwe kick. Ik leefde in een hogere versnelling, doordat ik wist dat ik niet lang te leven had. Toen we terug waren in Nederland dachten we dat we snel dood zouden gaan. Maar we gingen niet dood.
Na een paar jaar scheidde ik van mijn man. Ik kreeg een burn-out en alle identiteitslagen die ik had gecreëerd, zoals het vrolijke feestbeest, stortten in. Ik heb toen iedereen over mijn hiv verteld, ik had behoefte aan openheid. Helaas was er een geheim dat bleef: mijn alcoholverslaving.
Een nieuw huwelijk volgde, met veel drank en leven to the max, de wereld rondreizen. De drank had een sociale functie, maar ik dronk ook als ik het allemaal niet meer wist, het niet meer zag zitten.
Ik besloot in een kliniek af te kicken. Toen ik mijn nuchterheid hervonden had, besefte ik dat alle prikkels en het materialistische geluk, waar ik vroeger naar op zoek was, mij niets brachten. Ik verliet mijn comfortabele huwelijk en ging verder met helemaal niks.
Ik kon een appartement in de Amsterdamse Jordaan krijgen en in diezelfde week opende Johan Noorloos De Nieuwe Yogaschool in mijn straat. Ik liep naar binnen en schreef me direct in. Iedere dag volgde ik lessen, deed eerst karma yoga (werken zonder eigenbelang, zonder materiele vergoeding, red.) en ging later voor de school werken.’
Verlichting
‘Op de yoga-mat heb ik geleerd om dingen die beklemmend aanvoelen te accepteren, in plaats van ze weg te drukken of te vluchten. Als je vecht tegen zware gevoelens, worden ze juist zwaarder. De realisatie dat zo’n gevoel ook weer voorbij zal gaan, maakt alles lichter. Je hoeft niet te reageren op ieder gevoel, op iedere gedachte die je hebt.
Ik besef me dat ik hier prima zit, in de Jordaan, in mijn huis, op mijn mat. Ook al doet mijn linkerknie pijn of komt er een gedachte bij me op dat ik te oud ben om yoga-juf te worden. Ik zie op Facebook allemaal posts voorbij komen met geweldige retreats op Bali en andere exotische plekken, maar ik hoef niet meer overal bij te zijn. Die rust ervaren is het grootste cadeau dat yoga me heeft gegeven.
Alles in het leven is tijdelijk: geluk, pijn, ongemak, plezier. Dit is voor mij een mooi gegeven. Als ik iets heb gedaan wat niet handig was, dan weet ik dat het voorbij gaat. Ik hoef het niet meer weg te drinken. Nu maak ik een wandeling of mediteer en alles wordt rustiger.
Lees de rest in hello gorgeous #12
Tekst Charlot Spoorenberg Fotografie Caroline Bijl
