Ik heb niets met spiritualiteit of religie. Ik ben atheïst, niet gelovend in een god, hogere macht of een hiernamaals. Het leven heeft geen enkel nut en dat vind ik een prettige, geruststellende gedachte. Dat schrijven in dit themanummer voelt als vloeken in de kerk, maar dat is best lekker. Wel vind ik dat we de tijd die we hier zijn, met elkaar op een beetje leuke, goede manier moeten besteden.
Veel mensen geloven niet meer in de traditionele religies, maar zoeken andere manieren van zingeving. Telkens ontstaat er een nieuwe hype en ik word daar moe van. Neem nu mindfullness. Je hebt zelfs cursussen mindfullness voor drukke dertigers. Zijn die dan anders druk dan veertigers of vijftigers? Ook in hiv-land is het hot and happening. Mindfullness heette vroeger Landmark. Ook daar stortten zich hele kuddes vrienden en collega’s op. Ik vond ze er doorgaans alleen maar egocentrischer op worden.
Frappant is dat ik vaak omringd ben door mensen die spiritueel of gelovig zijn. Zo is mijn echtgenoot een boeddhistenleider van de Soka Gakkai-stroming. Thuis staat een Gohonzon, een altaar waarvoor hij twee keer per dag mediteert. Hij heeft er veel baat bij en wordt er een beter mens door, zegt hij.
Dat ik er niets mee heb, heeft ongetwijfeld te maken met mijn zwaar protestante opvoeding van hel en verdoemenis. Het heeft mij veel moeite gekost het verstikkende geloof achter mij te laten en mijn eigen weg te zoeken.
Ik gun iedereen haar of zijn ontspanningscursus, verdiepingsmethode, ijswaterbad, Bikram yoga of spiritualiteitsbeleving. Maar ik denk vaak bij mensen die hier erg op focussen: wees nou maar eerst eens wat aardiger voor je medemens en voor jezelf, daar zou je al een stuk van opknappen. Want dáár geloof ik namelijk wel in: lief-zijn voor jezelf en vooral lief-zijn voor de ander.
Deze column verscheen eerder in hello gorgeous #10
Tekst Bertus Tempert Illsutratie Karina Grens
