Eindelijk weer op vakantie! Ik was lange tijd niet weggeweest, onder andere vanwege mijn hiv-diagnose, de coronamaatregelen en het opstarten van een zaak. Maar dan kom ik er achter dat verschillende landen mij niet aandurven.
Ze vinden mij eng, bedreigend en alles wat ik mezelf nooit zou toedichten. Vaag hield ik hier wel een beetje rekening mee (ik had weleens wat gehoord en gelezen), maar ik had er nooit aan gedacht dat ik eerst Google zou moeten raadplegen om te kijken of ik ergens wel welkom ben. En er dan achter zou komen dat het veel erger is dan ik dacht. De wereld is niet van iedereen – gewoon nooit bij stilgestaan. Misschien was ik naïef, dom, geen idee. Maar het maakt mij boos en verdrietig en alles wat daar tussenin zit.
En vooral vind ik dat deze discriminatie heel veel aandacht verdient! De lezers van hello gorgeous weten dit waarschijnlijk allemaal wel, maar man: wat zou ik dit graag aan de grote klok hangen. Vrienden en familie die ik over mijn in het water vallende vakantieplannen vertel, weten niet wat ze horen. Ze denken dat ik een grapje maak of dat dat vroeger misschien zo was, maar nu toch zeker niet meer? Als ik ze vervolgens verzeker dat er landen zijn waar je vastgezet kan worden en gedeporteerd alleen omdat je hiv hebt, kijken ze mij vol ongeloof aan en vragen ze of ik dat écht wel zeker weet.
Toen ik dus afgelopen maand op de vakantiebeurs rondliep, had ik heel veel zin om de hosts van die landen waar ik niet welkom ben of waarvoor ik aan een berg voorwaarden moet voldoen, over hun bureautjes te trekken. Niet gedaan, overigens.
Sorry mevrouw Egypte, meneer Suriname en meisje China dat ik uw folders, stickers en ballpoints niet wilde. Om maar te zwijgen over zo’n hippe tote bag (dat is een hip woord voor een linnen tasje) met een lachend landenlogo. Ik ga u uitsluiten!
Uiteindelijk is het drie weken door Thailand geworden. En ik vind het eerlijk gezegd best spannend om voor het eerst na mijn diagnose een verre reis te maken.
Ik heb vooral een grote ‘ik vergeet of heb te weinig pillen mee’-angst. Verder maak ik me druk of ik die vaccinatie nu wel of niet moet nemen, dat ik nog een medisch paspoort moet halen, hoe is de zorg daar is, enzovoort, enzovoort. Vroeger had ik alleen zorgen om mijn paspoort. Ik mis mijn ‘we zien wel’ en ‘ik kan gaan en staan waar ik maar wil’-gevoel. Dat is soms even zuur.
Maar ik kan gaan en ik ga! Ik ga enorm genieten komende weken, zet even mijn gedachten op standje laag, gooi mijn haren los, ga naar de sterren kijken, de zon op mijn huid, zand tussen mijn tenen en mij alleen druk maken over waar ik deze avond weer eens ga eten. En heel veel nieuwe herinneringen maken. Dit alles zonder hippe tote bag met lachend landenlogo, dat wel.
Meer info op: hivtravel.org
Deze column verscheen eerder in hello gorgeous #42.
Tekst Selma de Ruiter Illustratie Natalie Botteman
