Laatst stond ik te wachten op het perron voor de trein. Ik werd nagekeken door verschillende mensen. Misschien kwam het door m’n skinny jeans en schoenen met panterprint, of door mijn haar dat vrolijk in de war zat, dankzij een hevige wind.
Ik maakte me er niet druk om.
Ik ben heel blij dat ik en ieder ander mens zo mag rondlopen zoals wij willen. In het verleden is zoveel geknokt – letterlijk en figuurlijk – voor gelijke rechten voor hetero’s, homo’s en lesbiennes.
Soms vergeten we hoeveel er al gedaan is door de generatie voor ons. Iemand zei laatst tegen me: ‘als je een berg beklimt kom je soms op een punt waarbij je niet meer naar beneden kunt kijken. Omdat je al zo ver bent gekomen dat je boven de wolken uit komt . Op dat punt kun je niet meer naar beneden kijken om te zien wat je allemaal hebt bereikt omdat je al zo ver bent.’
Ik denk dat de huidige generatie dankbaar mag zijn voor wat die bergbeklimmers hebben gedaan, waardoor wij nu zo vrij kunnen leven. Graag zou ik zelf dit ook willen doen voor onze volgende generatie.
Hopelijk over vijf á tien jaar kan ik over straat lopen en raar aangekeken worden niet voor wie ik ben, maar omdat er een mega snotje uit mijn neus hangt.
Pjotr is 24 lentes jong, heeft bijna 3 lentes hiv en is meer dan gelukkig. Voor hello gorgeous schrijft hij regelmatig over zijn ervaringen en belevenissen met liefde, leven en alles er tussen in.
