Ik werd vandaag wakker met een oorwurm: “The One and Only” van Chesney Hawkes uit 1991. Ik was toen negentien en reed in mijn eerste auto met het volume op tien en de ramen open richting strand. Dit nummer kwam voorbij en gaf me op een of andere manier het gevoel van energie. Onuitputtelijk was ik, zoals je je kunt voelen als je negentien bent.
Nu, dik dertig jaar later – een stukje wijzer maar gelukkig nog steeds kinderlijk optimistisch –moet ik toegeven dat vooral de energie behoorlijk is afgenomen. En dan heb ik het vooral over de laatste twee jaar, sinds ik mijn hiv-diagnose heb en dagelijks medicijnen slik. Ik heb ertegen gevochten, vooral door mezelf voorbij te lopen, te doen alsof er niets aan de hand is. Ik heb gescholden, gehuild, alles weggelachen, maar begin te merken dat als ik het een en ander aanpas en vooral een stuk minder ‘moet’ van mezelf, het leven minstens net zo leuk en prettig is. Misschien zelfs wel nog leuker, omdat alles niet als een sneltrein voorbijgaat en ik alles veel bewuster beleef. De vreugde komt echt binnen.
Het komt erop neer dat ik veel meer geniet van kleine dingen. Less is more geworden. Best simpel eigenlijk.
Vandaag de dag is er in de héle wereld een groot energieprobleem. We gebruiken het verkeerd, er wordt een tekort gecreëerd, we slopen de aardbol er in rap tempo mee en het wordt als wapen en chantagemiddel gebruikt. Laten we het erop houden dat ook hier enig energiemanagement geen kwaad kan. Misschien een beetje kort door de bocht, maar ook in dit geval is less een stuk more volgens mij.
Als ik het kan. En dan mogen we best een beetje huilen en schelden op zijn tijd, maar we moeten we dat toch ook met z´n allen kunnen? Of speelt hier mijn kinderlijke optimisme op? Al deze overdenkingen door een oorwurm…Dankjewel Chesney, ik hoop dat het goed met je gaat!
En hoewel er dus grotere wereldproblemen spelen, was ik toch ook even nieuwsgierig naar het wel en wee van de one hit wonder. Hij maakt nog steeds muziek, is milieuactivist en zet zich onder ander in voor duurzame energie. Ik bedoel maar!
Deze column verscheen eerder in hello gorgeous #40.
Tekst Selma de Ruiter Illustratie Natalie Bottemanne
