Leven met een geheim doet pijn. Het geeft stress en is ongezond. Mensen met een geheim worden eerder ziek, las ik laatst. Geheimen knagen aan ons en maken ons eenzaam.
Onlangs betrapte ik mezelf op een oud geheim in een nieuw jasje. Ik ben met mijn hiv op tv en in de krant geweest. En een paar maanden geleden schreef ik hier nog dat iedereen over mijn hiv mag weten. Maar laatst zat ik toch weer stiekem mijn pillen te slikken op het toilet. Met wat water uit een veel te laag kraantje. Druppels overal, bloes nat, geen handdoekje.
Het voelde onhandig, ongemakkelijk en onnodig. Maar vooral ontrouw aan wie ik nou eenmaal ben: iemand die tijdens het avondeten haar hiv-pillen moet slikken. En die lang geleden heeft besloten dat niet meer te verbergen.
Toch is daar plots weer zo’n geheim toilet-moment. Ik was aan het eten bij de ouders van mijn nieuwe liefde. Schatten van mensen zijn het. Vitale senioren en ruimdenkend bovendien.
Eigenlijk heb ik geen vervelende reacties te vrezen. Van mijn lief hoef ik ook niet te zwijgen.
Hij vindt dat ik zelf het beste kan bepalen wat het juiste moment is. Waarom zet ik mezelf dan terug in de kast, na al die jaren van openheid? Waarom slik ik mijn pillen niet gewoon aan tafel, zoals altijd?
Onopvallend, maar wel openlijk. Probeer ik soms de ideale schoondochter te zijn? Ben ik bang om het leuke etentje te verpesten? Want wie wordt er nou blij als zijn kind met een hiv-positieve partner aan komt zetten?
Een goede reden voor mijn krampachtige zwijgen heb ik niet. Wat voel ik mij opnieuw gevangen in dit stokoude geheim. Ik wil weer vrij zijn! Ja, ik moet er weer doorheen.
Deze column verscheen eerder in hello gorgeous #7
Tekst Mirjam Schulpen Beeld Marjolein Annegarn en Henk Hageman
1 reactie
heel herkennbaar Mirjam. zelf heb ik ook al lang geleden besloten er helemaal open over te zijn. ook door de jaren in de media geweest om mensen te helpen hun angst te overwinnen. en ik heb ook meer positive dan negative reacties gehad over de jaren. maar vorig jaar liet ik weer eens een tattoo zetten en toen heb ik het niet verteld uit angst afgewezen te worden. stom van me want ik kreeg er zo’n last van geestelijk. uiteindelijk vertelde ik het achteraf toch aan de tattoo artist. begrijpelijk was ie erg geschrokken en ook boos en ik weet tot nu niet of ik nou weer bij hem terecht kan of niet. als tegenmaatregel heb ik bij de tattoo conventie vorig weekend ieder artist van wie ik het werk mooi vind, gevraagd of ze mensen met HIV tattoeren. best veel ja antwoorden gekregen. dus ja ik wil ook vrij zijn en voor mij is openheid de weg.