Als je mij vraagt waar ik trots op ben, begin ik direct te glimmen om wat alle verpleegkundig consulenten hiv in de afgelopen 36 jaar hebben bereikt. Om hoe we met zijn allen – verpleegkundigen, artsen, patiënten, patiëntorganisaties, farmaceuten, onderzoekers – samenwerken in het Nederlandse hiv-veld. Super trots! Maar eigenlijk wil ik vertellen wat trots voor mij persoonlijk betekent. Een blik geven wie ik ben en wat mij trots maakt.
Ik vergeet het nooit, en schaam me er ook niet voor, maar soms heb ik een reminder nodig. Een goede vriend zei laatst: “Natasja, ik ben zo &*%$# trots op jou! Waar je vandaan komt, waar je voor staat, wie je bent, waar je nu bent. Dat is echt niet zo vanzelfsprekend, hoor!” Dat is een kaart die ik nooit speel. Ik ben namelijk in armoede opgegroeid, in een disfunctioneel ‘gezin’ met een aan alcoholverslaafde moeder en een vader die ik in mijn jeugd nog minder zag dan Sinterklaas. Kortom: weinig aanmoediging en ondersteuning. Maar pleeggezinnen en kindertehuizen hebben mij niet tegengehouden om in mezelf te geloven. Ik ben een vechter, zonder daadwerkelijk agressief te zijn. Van jongs af aan geloof ik in mijn eigen kunnen. Dat mijn bed niet op de beste plek stond en mijn opvoeding te wensen overliet, nam nooit weg dat ik wist dat ik kon leren, dat ik kan werken, dat ik voor mezelf kan opkomen, dat ik voor mezelf kan zorgen, dat ik zelf ervoor kan zorgen de beste versie van mezelf te zijn, dat ik in mezelf geloof.
Ik ben trots dat ik als eerst generatiestudent in mijn familie hoog opgeleid ben, en nog meer dat ik in mijn hele volwassen leven onafhankelijk ben. En het meeste trots ben ik dat ik de persoon ben die ik wil zijn en dat mijn jeugd niet heeft weggenomen dat ik op een hele positieve manier in het leven sta. Het heeft wat consulten bij de psycholoog gekost – ook daar schaam ik mij niet voor – om mijn trauma’s te verwerken en vooral in het nu en in de toekomst te leven. Aan mijn verleden kan ik niks veranderen, ik accepteer het ook niet, maar het is wel wat het is, en ik kies ervoor in het nu te leven.
Met pijn in mijn hart heb ik na 9 hele mooie jaren mijn baan als verpleegkundig consulent hiv in het LUMC opgezegd per 1 februari dit jaar. Ik ben boos en verdrietig geweest, toch overheerste trots als emotie: ik heb voor mezelf gekozen en ik ben voor mezelf opgekomen. Ik kan mezelf recht aankijken in de spiegel, ook al was de keuze niet makkelijk. Ik wil iedereen hartelijk bedanken voor een onvergetelijk en geweldig avontuur in de hiv-zorg! En ik mag columns blijven schrijven voor hello gorgeous. En daar ben ik ook trots op.
Deze column verscheen eerder in hello gorgeous #47.
Tekst Natasja van Holten Beeld Greg Litwin
