Philip (60) en Ferdy (52) zijn ruim zes jaar getrouwd en leven allebei met hiv. “Tien jaar geleden was het niet zo makkelijk om erover te praten.”
Rust, reinheid, regelmaat
Philip: “Wij hebben elkaar op 22 augustus 2007 ontmoet en precies tien jaar later zijn we getrouwd. Wat mij aantrok in Ferdy was hoe hij eruitzag. Zijn lach, zijn ogen… Daarna leerde ik zijn goedheid kennen.”
Ferdy: “Ik zag hem op zijn terras achter bij de vijver een biertje te drinken en een sigaretje roken. Dat is ook genieten, dacht ik toen. Je hebt niet zoveel nodig om te kunnen genieten. Ik kwam net uit een zware psychose.”
P.: “Ik heb niet opgezocht wat een psychose precies was en had zoiets van: ik zie wel. Hij was nog in de ziektewet en ging langzamerhand weer aan het werk.”
F.: “Die psychose was opgebouwd vanaf 1993. In de krant zag ik toen een overlijdensadvertentie van een vriend die overleden was aan de gevolgen van aids. Ik had één keer onbeschermde seks met hem gehad en dacht: nu heb ik het ook. Ik woonde op Curaçao en kon het met niemand delen en durfde me ook niet te testen. Gelukkig heb ik mijn studie af kunnen maken en ben daarna een vervolgopleiding gaan doen in Maastricht. Ik kreeg een relatie met iemand, maar met hem heb ik mijn angst om hiv te hebben ook nooit durven te delen. Veel later kwam ik hem weer tegen en toen hoorde ik dat hij op PrEP zat. Ik had me al die tijd zo schuldig gevoeld omdat ik dacht dat ik hem hiv had gegeven. Al die spanningen leidden tot de psychose. Philip bracht rust, reinheid en regelmaat.”
P.: “Ik woonde in Schipluiden en Ferdy in Amsterdam en de eerste tijd was het vooral pendelen. In de weekends kwam hij naar mij en door de week was ik vaak bij hem. Ik had eerder een relatie met een Amerikaan met wie ik een kind had geadopteerd. Zijn zus kon niet voor haar zorgen en toen hebben wij het geadopteerd. Het dorp vond het geweldig: twee mannen en een kind. Maar wij tweeën was het uiteindelijk niet. Hij is toen teruggegaan naar de VS en onze dochter bleef hier.”
Sterke wil
F.: “Ik ben opgegroeid met z’n vijven thuis. Mijn vader had meerdere vrouwen en als ik al de kinderen daarvan optel, zijn we met z’n twaalven. Ik wist van hun bestaan, maar heb ze pas een aantal jaren geleden allemaal opgezocht. Mijn familie reageerde erg goed op Philip. Er was meteen een klik.”
P.: “Ik heb twee broers en twee zussen, ik ben nummer vier. Mijn moeder is overleden in 2020 aan borstkanker. Ze heeft haar eigen einde gekozen op de sterfdag van mijn vader. Ik had een heel goede relatie met haar. Mijn vader overleed toen ik 22 was. Ik was nog niet uit de kast en vertelde hem nooit echt over mijn leven.”
F.: “Ik heb altijd een sterke wil gehad. Nadat ik voor het eerst contact had met een man, wist ik: dit is het. Ik was 18,19 jaar en had geen twijfels meer. Op Curaçao wordt verwacht dat je gaat trouwen en kinderen krijgen, zelfs als je homo bent. Maar ik maakte het uit met mijn vriendin omdat het voor mij duidelijk was.”
P.: “Ik zat eerst nog in de ontkenning en probeerde het met een meisje. Maar ik was niet verliefd en ondertussen keek ik naar Olympische sporters op tv die ik veel interessanter vond. Nadat mijn vader overleed, heb ik het aan mijn moeder verteld die heel goed reageerde. Maar ik heb het pas echt wereldkundig gemaakt op mijn 27e, toen ik een vriendje had.”
Schaamte
F.: “In 2009 werd ik op hiv getest omdat ik lichamelijk achteruitging.”
P.: “Ik zei tegen hem dat hij naar de dokter moest. Hij zag er mager uit en had plekken op zijn huid.”
F.: “Ik bleek al aids te hebben en moest meteen aan de pillen. Die deden meteen hun werk. Ik had nog wel veel schaamte, vooral als ik voor controle naar het ziekenhuis moest en als ik in de apotheek mijn medicijnen moest ophalen. Niemand wist het in het begin.”
P.: “Ik zei hem: je wordt beter! Ik wilde me ook laten testen. Toen mijn huisarts me de uitslag vertelde, liep ik alleen naar huis en heb meteen Ferdy gebeld. Ik durfde dit nog niet met mijn moeder te delen. Ik wist niets en heb op internet gezocht waar ik hulp kon krijgen. Ik kwam in het Haga ziekenhuis bij Rob terecht, een hiv-consulent. Ik heb daar geloof ik wel twee uur gezeten. Hij vertelde me dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Later werd ik in het OLVG behandeld, en er was daar eens een workshop waarin gepraat werd over of je het moest vertellen of niet. Ik dacht toen nog: sodemieter op!”
F.: “We hadden een kleine kring van intimi die wist van onze hiv.”
P.: “Ik was ook bang dat mijn haar zou uitvallen door de pillen en heb het heel lang voor me gehouden. Je moet niet vergeten dat ik thuis ben opgevoed met ‘het gaat wel over, medicijnen zijn niet nodig’. Mijn vader heeft een zware longoperatie gehad toen ik 7 jaar was. Hij lag een maand in het ziekenhuis en op bezoek gaan vond ik verschrikkelijk, waardoor ik altijd angst had om naar een ziekenhuis te gaan. In 2016 ben ik eindelijk begonnen met de hiv-medicatie. We zijn ook gezonder gaan leven en ik ben dat jaar ook gestopt met roken. Ik heb nog wel gewacht met het vertellen van mijn hiv aan mijn familie. Dat kwam pas toen Ferdy penningmeester werd bij hello gorgeous.”
Kracht
F.: “Mijn baas, Kees, was penningmeester bij hello gorgeous. Hij stopte ermee en vroeg of ik het van hem wilde overnemen. Ik wist waar hello gorgeous voor stond en toen ik penningmeester werd, besloot ik aan iedereen te vertellen dat ik hiv heb. Ik heb eerst mijn moeder gebeld en daarna heb ik het in de groepsapp van mijn familie gezet.”
P.: “Toen hij thuiskwam met de boodschap dat hij het wilde vertellen, ging ik eerst met mijn kont tegen de krib. Maar al snel dacht ik: hoe ga je reageren als Ferdy gaat vertellen dat hij bij hello gorgeous in het bestuur zit? Ga ik dan weer bang voor de vragen zijn? Dat wilde ik niet meer. Ik heb het een dag laten rusten en heb toen een prachtig bericht in de groepsapp van mijn familie gezet. Iedereen reageerde super positief. Daarna heb ik het in de vriendengroepsapp gezet. Daar kreeg ik lieve reacties op. Mensen vroegen me: ‘waarom heb je het zo lang voor je gehouden? Dat moet vreselijk zijn geweest’. Maar het was tien jaar geleden nog niet zo makkelijk om erover te praten. Dat komt ook door hello gorgeous, die werkt aan het bespreekbaar maken.”
F.: “Ik leef het leven dat ik altijd wilde leven. Ik ben meer in overeenstemming met wie ik wil zijn. Er is zoveel opluchting. Dat geeft kracht.”
P.: “Ik kan het me goed voorstellen als mensen het nog verborgen willen houden. Maar blijf niet alleen thuis zitten en zoek andere mensen met hiv op.”
Dit artikel verscheen eerder in hello gorgeous #46.
Tekst Leo Schenk Beeld Bram Tackenberg
