Hij begon al vroeg met fotografie, maar het werd pas echt serieus vanaf 2018. Eep Seeber werkt graag met grafische lijnen en kleuren en fotografeert vooral zichzelf. Honden daargelaten. “Een hond hoeft voor mij niet perfect te gaan zitten voor de foto. De imperfectie is vaak interessanter. Ook bij mensen.
Hoe ben je ooit met fotografie begonnen, Eep?
“Dat was in Almelo, waar ik een opleiding volgde die vergelijkbaar was met middelbaar beroepsonderwijs. In het eerste jaar had je veel verschillende vakken, waarna je je in het tweede jaar kon specialiseren. Ik koos voor fotografie omdat dit me altijd al fascineerde. Wat me erin aanspreekt, is dat je met fotografie je eigen fantasie kan tonen. Er zit altijd meer achter een foto dan wat je ziet. Ik begon met analoge fotografie en ontwikkelde de negatieven zelf. Spelen met licht vond ik meteen leuk en ik werkte toen nog met name in een studio. Hierna ging ik naar de kunstacademie in Enschede, in de hoop me verder als fotograaf te kunnen ontwikkelen. Dat liep anders, want in het eerste jaar kreeg ik ook les in kostuumontwerp. Ik vond dit zó interessant dat ik besloot iets met mode te willen doen. Uiteindelijk ben ik afgestudeerd als modevormgever en verdergegaan in de commerciële mode. Maar daar voelde ik me uiteindelijk niet meer zo prettig bij. Na de kunstacademie ben ik in Rotterdam gaan wonen en werkte ik een aantal jaren bij IKEA in Delft. Daar heb ik tien jaar verschillende functies gehad, onder andere als stylist en grafisch vormgever.”
Beeld Eep Seeber
Het klinkt alsof je iemand bent die met de winden meewaait?
“Dat klopt. Ik vind het moeilijk om een langetermijnplanning te maken. Natuurlijk heb ik wel een doel voor ogen, maar ik doe dingen die ik op dat moment leuk vind en zie wel wat er op mijn pad komt. Na Rotterdam ben ik naar Amsterdam verhuisd voor de liefde. In 2018 kocht ik een goede camera en ging ik serieus weer aan de slag met fotografie. Een jaar later kwam ik op het idee om een project rond fetisj te doen. Ik wilde mensen met een bepaalde fetisj op een andere manier fotograferen, die niet alleen om seks ging. Zo had ik iemand met een onderbroekenfetisj, die ik op de Nieuwe Meer fotografeerde tussen een waslijn vol witte onderbroeken.”
En toen kwam corona…
“Ja, het bekende zinnetje in ieders leven. Het was in die tijd niet meer mogelijk om anderen te fotograferen. Ik wilde wel doorgaan met fotografie en besloot mezelf dan maar te fotograferen. Op de eerste foto had ik papieren bloemen op mijn gezicht geplakt. Dat was het nog niet helemaal. Op een gegeven moment had ik een zak zonnebloempitten, waarmee ik mijn hoofd helemaal ging insmeren, zodat alleen mijn ogen nog zichtbaar waren. Nu wordt het interessant, dacht ik. Als je naar dit beeld kijkt, vraag je je als kijker af wat erachter schuilt. Je ziet wel een silhouet van een persoon, maar niet het gezicht. Je kijkt als het ware zonder te oordelen naar het beeld. Dit idee ben ik verder gaan ontwikkelen en dat resulteerde in de serie ‘Identiteit’.”
Beeld Eep Seeber
Waarom?
“Je wilt je als kijker toch met iemand identificeren, omdat je een persoon ziet. Maar als kijker heb je zelf de vrijheid om het verder in te vullen.”
Op een van deze portretten beplak je je gezicht ook met wat lijkt op grote aidslinten.
“Haha…dat zijn geen aidslintjes, maar ik snap dat je dit erin ziet. Het zijn stroken ondervloer in grijs en rood waar ik een masker van heb gemaakt.”
Het heeft niets te maken met het feit dat je hiv hebt?
“Nee, eigenlijk niet. Maar deze serie gaat wel over het vrij zijn van oordelen. Een manier waarop ik wil dat mensen met elkaar omgaan. Zonder iemand uit te sluiten. En zo zou mijn hiv ook geen reden hoeven te zijn om mij en anderen uit te sluiten. Mensen praten heel vrij over hun kanker, maar hiv is meer taboe. In mijn eigen omgeving minder dan in andere, denk ik. Dit thema van vrij zijn zonder oordelen speelt in al mijn werk een rol. Ook in de serie die ik maak voor Gaykrant. Dat gaat ook over acceptatie en zijn wie je bent. Voor die serie fotografeer ik iemand met een afbeelding van de roze driehoek in verschillende uitingen. Zo heb ik iemand gefotografeerd met een krant in de vorm van een roze driehoek. We hebben tegenwoordig de progress-vlag als symbool, wat fantastisch is. Maar daardoor komt de roze driehoek een beetje in de vergeethoek.”
Beeld Eep Seeber
Hoe lang leef je al met hiv?
“Sinds 2001. Ik ben toen vrij snel met medicatie begonnen, omdat het om een recente infectie ging en ze onderzoek deden naar vroeg-behandeling. Het was in die tijd nog niet zo dat iedereen meteen met medicatie begon.”
Welke plek neemt hiv nu in je leven in?
“Het is wie ik ben. Het heeft me ook wel sterker gemaakt. In het begin voelde ik me heel erg kwetsbaar omdat ik het nog niet aan veel mensen kwijt kon. In de loop van de tijd heb ik mijn plek ermee kunnen vinden. Ik weet nog wel dat toen ik van n=n hoorde, me dit wel veel deed. In positieve zin. Het feit dat we hiv niet kunnen overdragen als je ondetecteerbaar bent, betekent ook dat we ons als mensen met hiv niet meer hoeven te verantwoorden.”
Wat doe je aan de zichtbaarheid van hiv in je omgeving?
“Mijn man werkt bij het Aidsfonds en we hebben thuis regelmatig gesprekken over PrEP en n=n. Zelf ben ik er niet heel veel mee bezig.”
Beeld Henri Blommers
Heb je al een volgend project?
“Ik heb nu zo’n 25 zelfportretten gemaakt voor deze serie. Ik kan hiermee tot in de eeuwigheid mee doorgaan, maar ben inderdaad inmiddels begonnen met nieuw werk. Dat gaat over wat me door de jaren heen geïnspireerd heeft. Zo heb ik een foto gemaakt die gebaseerd is op de Muppet Show. Ik was geïnspireerd door de openingsscène, waarin ik dan in een zelfgemaakt monsterpak en decor sta. Daarna heb ik er eentje met Madonna gemaakt, waar ik een superfan van was. En onlangs heb ik een foto gemaakt die is geïnspireerd door Bert en Ernie van Sesamstraat.”
Je fotografeert ook honden…
“Ik had zelf al vaker onze eigen hond gefotografeerd. Tommy is een Portugese straathond, een mix tussen een podenco en een straatterriër. Ik heb hem een keer in de studio gefotografeerd, en daar kwamen best wel wat goeie foto’s uit. Een hond hoeft voor mij niet perfect te gaan zitten voor de foto. De imperfectie is vaak interessanter. Ook bij mensen.”
Je zei net dat je niet zo van het plannen bent, maar waar zie je jezelf over vijf jaar?
“Over vijf jaar zou ik nog meer met fotografie bezig willen zijn. En dat ik ook meer betaalde klussen heb en ik van mijn werk kan leven. En ik zou misschien ook wel meer met modefotografie, theater en dans willen doen. Ik verkoop nu al zo nu en dan wat en krijg ook opdrachten, maar ik werk een paar dagen per week in een winkel. Het is wel dubbel, want door het vaste inkomen kan ik aan de slag met fotografie. Maar als die vaste baan wegvalt, moet er wel iets anders voor in de plaats komen.”
Meer van Eep zien? Kijk op eepphoto.com.
Dit artikel verscheen eerder in hello gorgeous #44.
Tekst Leo Schenk Beeld Eep Seeber en Henri Blommers
