Of ik dat reclamefilmpje had gezien, vroeg een vriend. Want daar was een relletje over. Nee, had ik niet gezien. Die commercial moest wel bijzonder irritant zijn, want het was een continue ergernis voor hem en belangrijk genoeg om het er met mij over te hebben. “Maar hij is nu aangepast. Het kon ook echt niet, want…” Nou ja, dat ben ik alweer vergeten. Iets met een foto die in een prullenbak werd gegooid. Ik vond het zo onbelangrijk dat ik te weinig heb onthouden om het succesvol te googlen, constateerde ik net.
Bij de koffieautomaat op het werk, nog steeds de plek waar je de ‘juice’ van binnen en buiten de organisatie hoort, ging het over een presentatrice en haar verhouding met een veel jongere volkszanger. “Ik vind er natuurlijk niks van, maar…” zei de collega, en dan weet je dat het dezelfde kant opgaat als bij “Ik wil me nergens mee bemoeien, maar…”. Met nutteloze bagage over BN’ers ging ik weer terug naar mijn werkplek.
Mensen lijken gek te zijn op het herkauwen van andermans ellende, nutteloze feitjes met als enig doel gedoe om het gedoe en sensatie. Natuurlijk, het is gewoon ontspanning, maar het blijft toch in je hoofd zitten. Ook ik weet dus nog steeds dat Bridget het deed met Dreetje. Gek eigenlijk, want informatie die ik echt veel beter kan gebruiken, zoals mijn recept voor quiche (dat ik telkens moet opzoeken), of mijn toneelteksten (die ik eindeloos moet herhalen), of de verjaardag van mijn beste vrienden (die beklijft niet.) Mijn hersencellen zijn al volgestouwd met roddel- en reclameprullaria.
Illustratie Karina Grens
Het is eigenlijk hetzelfde in huis: we vergaren ontzettend veel spullen maar veel ervan gebruiken we niet of nauwelijks. En toch bewaren we die lelijke kandelaar en dat mooie maar onpraktische design-kopje. Elke keer als ik iets zoek, stuit ik weer op die prullaria, maar wat ik wél nodig heb, kan ik niet vinden. Ik zag door de bomen het bos niet meer, en door mijn spullen mijn bezit niet meer. Gelukkig kreeg ik hulp van Marie Kondo, de opruimgoeroe. Ik deed haar ritueeltje, waarbij ik al mijn spullen door mijn handen liet gaan en me afvroeg:‘Does it spark joy?’ (‘veroorzaakt het blijdschap?’). Als het antwoord ‘nee’ is, stop je het direct in een doos, die je daarna meteen dicht doet en zo snel mogelijk bij het vuilnis zet. Wat een rust geeft dat in huis.
Terugdenkend aan de vervuiling in mijn hoofd door het reclamerelletje, Bridget, Dreetje en intussen ook de selectieve impotentie van Waylon (ik had een talkshow gekeken), vroeg ik me af waarom er geen Marie Kondo voor je hoofd is. Zoveel zelfhulpgoeroes die je helpen met je ideale gewicht, top carrière of gedroomde relatie, maar geen ritueeltje waarin je de prullaria in je hoofd langsgaat en daar de boel opruimt?
Nee, helaas: je hoofd werkt zo niet. Waarom kan ik anders na 40 jaar nog steeds wél woordelijk het liedje van de Berenboot meezingen, en vergeet ik nog steeds verjaardagen van vrienden? Maar je kunt wel zorgen dat er minder rommel bijkomt. Dus hoor ik nu een sappige roddel of nutteloze mening: ik kijk Marie Kondo in haar vriendelijke maar onverbiddelijke ogen en beantwoord hardop haar vraag: does it spark joy? Doet het dat niet, dan geef ik het verder weinig aandacht en verdwijnt het vanzelf. Ik merkte dat het zelfs werkt voor emotionele rommel. Een lullige opmerking of heftige reactie die eigenlijk niet zo relevant is: ik kijk ernaar en stop het in de doos. Soms voel je dan de ‘maar het is toch belachelijk, niet eerlijk, ze moet toch gewoon…, maar, maar, maar’ opkomen. Maar: doe meteen de deksel dicht en zet het snel bij het vuilnis. Als de vuilniswagen met je rommel de straat uitrijdt, denk je er misschien nog één keer aan. En daarna is het heerlijk rustig.
Deze column verscheen eerder in hello gorgeous #42.
Tekst Bas Timmermans Illustratie Karina Grens
