Tio Lelieveld (50) is Mister Leather Netherlands en open over zijn hiv-status: positief. Hij raadt iedereen aan over hiv te praten en vooroordelen en taboes thuis te laten. Want: “Toen Jan en alleman riep dat hij of zij corona had, volgden er ook gewoon beterschapswensen.”
De huidige Mister Leather Netherlands werd geboren in Den Haag en kwam uiteindelijk terecht in Brabant. Hij heeft een zus en vier broers, waarvan één op 33-jarige leeftijd is overleden aan een combinatie van hiv en Hodgkin. “Ik heet eigenlijk Theodorus, Theo dus, en kwam te werken in een disco in Nijmegen. Daar liepen verschillende collega’s rond die ook zo heetten. Toen ben ik me maar Tio gaan noemen en later ben ik het ook zo gaan schrijven. Op het laatst mocht alleen nog maar mijn moeder me Theo noemen. Maar toen zij overleed, was ook dat voorbij en was ik voor iedereen Tio.”
Foto Martijn Gijsbertsen
In Brabant gebeurde niks
Sinds drie jaar is hij (hoofd)conducteur bij de Nederlandse Spoorwegen (NS). Heel wat anders dan werken in een disco, dus. Tio: ‘Welnee. Horeca betekent dat je werkt met mensen. Kijk: een biertje tappen kan iedereen. De vraag is vervolgens wat je d’r mee doet. Je kijkt naar wie je voor je hebt, je probeert mensen te lezen, noem maar op. Precies hetzelfde doe je in de trein. Veel passagiers denken dat je door het rijtuig loopt om boetes uit te delen, maar mijn collega’s en ik verlenen voornamelijk service.” Inmiddels verschenen artikelen over hem in verschillende dagbladen onder de titel ‘De kinky conducteur’.
Tio benadrukt dat hij niet echt een uniform-fetish heeft. Hij is eerst in de leerscene beland en pas daarna bij de NS. Dat zit zo: Tio’s huidige partner Ted ging regelmatig naar Vagevuur in Eindhoven en “ikzelf leidde eigenlijk een burgerlijk leventje samen met mijn toenmalige vriend. Maar goed: ik kreeg wat met Ted, begon eindelijk leren kleding dragen die écht goed zat en ging naar party’s als Wasteland en Darklands. Toen ontbrandde het vuur. Ik stapte in een warm bad en voelde me eindelijk echt thuis.”
De volgende stap was deelname aan de verkiezing Mister Leather Netherlands. Waarom? “In de eerste plaats omdat ik het leuk vond. Daarnaast was het leer-gebeuren vooral gesitueerd in Amsterdam, vooruit: de Randstad, en daar wilde ik wat aan doen. Want in Brabant gebeurde niks en dat terwijl er veel leermannen rondlopen. Een paar jaar terug hebben daarom we met gelijkgestemden een paar meet-ups georganiseerd. Maar toen kwam corona en ging alles weer niet door. Dus ik dacht: wat kan je nou beter doen om de leather scene van binnenuit te veranderen dan je op te geven voor de Mister Netherlands-verkiezing? Die verkiezing was in oktober vorig jaar en here I am… .” Hij vertelt met smaak over de verkiezing in de Amsterdamse Eagle. Alles stond daar klaar om er een online event van te maken, mocht de regering Rutte weer een lockdown aankondigden. Maar dat deden De Jonge c.s. niet – althans niet toen.
Met niemand praten
Eveneens drie jaar terug werd Tio positief getest op hiv. Bizar genoeg was ik net begonnen met PrEP. Ik kwam ervoor in aanmerking, dus dat was geen probleem. Een paar maanden daarna kreeg ik van de arts van de GGD Noordoost-Brabant een nogal zakelijk telefoontje. Ik dacht dat het om mijn nieren ging (de nierfunctie van PrEP-gebruikers wordt ook eens in de zoveel tijd getest, red.), maar er werd me kort en krachtig verteld dat er hiv-deeltjes in mijn bloed gevonden waren en dat we binnenkort een afspraak voor een gesprek zouden maken. Ik hing geschrokken op en realiseerde me dat ik helemaal alleen op de bank zat. Ted was aan het werk, al mijn vrienden ook en ik kon met niemand praten. De waarheid kwam hard bij me binnen. Na een uur belde diezelfde dokter op en zei zoiets als dat hij dacht dat het best wel stevig was aangekomen. Dat klopte.”
Tio maakte de vervolgafspraak, kon uit diverse pillen kiezen en was binnen twee maanden ondetecteerbaar. En dat terwijl hij, juist doordat hij PrEP had gebruikt, een vreemde mutatie van het virus in zijn lijf had. Hoe dan ook: hij werd er niet ziek van. Wel was hij er meteen open over. “Eerst dacht ik dat ik niemand kende met hiv, maar toen ik er voor uitkwam dat ik het zelf had, kwam zo ongeveer mijn halve omgeving ermee uit de kast. Ja, Mien en Joop van achter de aardappels niet, maar okay: ik heb er zeker geen vrienden door verloren.”
Foto Martijn Gijsbertsen
Taak om open te zijn
Tio vindt het absurd dat er nog altijd zoiets als een taboe rust op hiv of daarover vertellen. “Belachelijk. Sommige mensen zitten ook vol vooroordelen. Je mag corona hebben, dan vindt iedereen dat erg en hoopt iedereen dat je weer snel beter wordt. En bij het hiv-virus ben je plotseling smerig.” Zou het niet komen doordat corona zich via de lucht verspreidt, terwijl hiv seksueel overdraagbaar is? “Dat zal gerust, maar ik ken niemand in mijn volwassenenomgeving die nog nooit seks heeft gehad. Ach, misschien relativeer ik het wel te veel. Volgens mij is het in de leerscene zo dat veel mensen óf aan de PrEP zitten óf undetectable zijn. Er wordt ook veel makkelijker over gepraat. Wat je trouwens als Mister Leather wel erft van je voorganger, is de taak om over dit alles open te zijn.”
Voorlopig is Tio druk met zijn werk bij de NS, het maken van filmpjes voor social media en optredens als Mister Leather tijdens events als de diverse prides en Roze Maandag tijdens de Tilburgse kermis. Door deelname aan die laatste activiteit trekt hij bewust het leer-gebeuren weer wat uit Randstad. “Ook probeer ik veel jongeren te bereiken, want de leather scene is een beetje aan het vergrijzen. En eind september staat de Mister Leather Europe-verkiezing in Manchester op het programma. Kijk, ik sta er als volgt in: alles wat ik in het buitenland doe, doe ik om Nederland te vertegenwoordigen en alles wat ik in Nederland doe, doe ik om de community te vertegenwoordigen.”
Dit artikel verscheen eerder in hello gorgeous #39.
Tekst Norbert Splint Fotografie Martijn Gijsbertsen
