Ken je dat? Je denkt: ik neem een koekje, en voordat je het weet is het hele pak leeg. Of je biedt een vage via via-kennis aan te helpen met verhuizen, en na een week ben je haar personal assistant. Dit is zo’n beetje hoe het bij mij werkt. Alles of niets, zwart of wit, weinig tot geen grijsgebied. Al jaren vraag ik mij af of ik dit niet anders wil; vooral omdat het veel energie kost en ik mezelf soms uit het oog verlies.
En dan is daar, nu bijna twee jaar geleden, mijn hiv-diagnose. Eerst is er ongeloof en chaos in mijn hoofd. Maar daarna lijkt alles op zijn plek te vallen. Alsof ik mezelf opnieuw mag uitvinden. En waarom en hoe dat precies gebeurt, daar heb ik (nog) geen volledig antwoord op, maar het voelt goed!
Mijn nieuwe sleutelwoord: doseren. En ik doseer wat af de laatste tijd… Met als gevolg dat ik nogal afgepast ben geworden. Zo’n afgestreken lepel. Da’s wennen voor mijn omgeving, maar voor mij erg fijn. Ik ben de oude niet meer, de nieuwe staat in de steigers. Dat niemandsland is soms erg spannend, maar er is evenwicht.
Regelmatig moet ik mezelf nog terugfluiten, hoor. Laatst ontpopte ik me bijvoorbeeld weer als ‘professioneel’ bakker. Ik had zin om een appeltaart te bakken, dat ontspant zo lekker. Ik maakte er vijf. De buren en mijn familie waren dolenthousiast, dat wel.
Vandaag komen er vrienden eten. Nee, geen tien, maar gewoon twee. Het wordt kaasfondue met alles wat daarbij hoort. Dus vanmorgen even naar de kaasboer die zoals altijd vroeg: “Mag het iets meer zijn?” Mijn antwoord was een stellig “Nee!!”
Misschien moet ik nu nog leren het doseren iets te gaan doseren.
Deze column verscheen eerder in hello gorgeous #39.
Tekst Selma de Ruiter Illustratie Natalie Bottemanne
