“Al die hangbillen en lelijke piemels waar ik dan tegenaan moet kijken, gatverdamme.” En: “Oh nee, die dikke zwetende mensen die schaamteloos rondlopen met hun vetkwabben.” Zomaar twee antwoorden uit mijn omgeving op de vraag of ze ook zo van de sauna kunnen genieten. Ik ga er zelf graag heen, maar echt niet om naar vetkwabben of piemels te kijken. Natuurlijk, ik zie het echt wel als iemand buitengewoon gespierd is, of nogal goed gevuld of geschapen. Maar dat is altijd een waardeoordeel en heel subjectief, dus die constatering verdwijnt even snel weer uit mijn gedachten als-ie is gekomen. Het maakt mijn bezoek niet meer of minder plezierig. In het bos is er aan elke boom wel wat opvallends te zien als je erop let, maar omdat het er zoveel zijn, is het overheersende gevoel dat je in het bos bent. In de sauna zie ik de lijven wel, maar heb ik vooral het gevoel dat ik in de sauna ben.
En het ís ook gewoon lekker: het water op je hele lijf voelen in het zwembad, lekker zweten in de saunacabines zonder iets wat knelt. Dat is toch ook waarom bijna iedereen zo kan genieten van een douche. Nou maakt de aanblik van al dat naakt mijn bezoek eigenlijk wél iets plezieriger; het feit dat iedereen er zo blijmoedig en vanzelfsprekend rondloopt zoals die is geboren en dat daar niets vreemds aan is. Het ís ook bevrijdend om zo letterlijk met de billen bloot te moeten. Ik bedoel eigenlijk: niets te hoeven verbergen, omdat niemand je op je lijf beoordeelt. Alleen daarom zou iedereen eens naar de sauna moeten, omdat de hele staalkaart aan lijven daar voorbijkomt. Dat van jou hoort daar gewoon tussen, daar is niets, maar dan ook helemaal niets mis mee.
Sterker nog: het is jouw lijf en daar mag je blij mee zijn. Ook al is er volgens reclames of tv-programma’s altijd wel wat mis mee. Ik zag op LinkedIn zelfs een reclame van een kliniek die mij met wat snijden en spuiten een ‘leiders-look’ kon geven voor meer zakelijk succes. Ik verzin het niet. Maar ook mensen om je heen kunnen meedogenloos zijn, luister naar mijn vrienden die ik in het begin citeerde. Of dit: een collega vertelde me dat na haar borstamputatie op de sportschool iemand over haar had geklaagd: die wilde daar onder de douche niet geconfronteerd worden met zoiets. Ook dat verzin ik helaas niet.
Het lijkt wel of we ons lijf als een product wat foutloos moet zijn beschouwen, in plaats van datgene wat we zijn. Mijn aha-moment kwam ook te laat. Ik trainde jaren op de sportschool voor zo’n wielrenners-onderstel. Maar hoeveel kilo ik op een gegeven moment ook kon wegdrukken in de leg-press: het bleven mijn genetisch gegeven benen. Dat uiteindelijk accepteren maakte me zoveel gelukkiger dan die paar centimeter spieren waarvoor ik zo hard heb getraind.
Als er iets is wat ik heb geleerd van de mensen in de sauna, dan is dat hoe vrij en zelfverzekerd je je in je lijf beweegt, meer een kwestie van mentaliteit is dan van perfectie − wat dat ook mag zijn. En ook schoonheid is dat: ik vind die vrouw met haar modellenlijf, waarin ze zich desondanks niet helemaal thuis lijkt te voelen lang niet zo mooi als die oudere vrouw met hangborsten die zichtbaar geniet van de hitte, of die meid die zich helemaal lekker voelt in haar maatje meer. Dus kijk ik met die blik naar mijn eigen benen, dan zijn die gewoon elegant en verfijnd, en niet te dun.
Deze column verscheen eerder in hello gorgeous #37.
Tekst Bas Timmermans Illustratie Karina Grens
