Eva is geen onbekende. Drie jaar geleden stond ze namelijk ook al in hello gorgeous – alleen toen met een gefingeerde naam. “In het begin wisten weinig mensen van mijn hiv. Gaandeweg ben ik er steeds opener over geworden.”
Eva is een sportieve meid die al menig land heeft gezien: ze fietste door Canada en deed een avontuurlijke trektocht door Nieuw-Zeeland. “Als corona en mijn vakantiedagen het toelaten, hoop ik over niet al te lange tijd ook Nepal te kunnen bezoeken”, vult Eva aan. “Maar ik ben bang dat ik daarop nog even moet wachten”. Ook haar nieuwe baan sluit naadloos op het avontuurlijke karakter van Eva aan. Binnenkort start ze namelijk op de logistieke afdeling van buitenwinkel Bever. “Na mijn studententijd, een studie-switch en een toch wel turbulente periode, ben ik klaar voor deze nieuwe stap. Ik heb er zin in”, vertelt Eva enthousiast.
Foto Henri Blommers
In de kast
Deze turbulente periode heeft vooral te maken met haar hiv. Eva licht toe: “Ik ben al een keer eerder door hello gorgeous geïnterviewd, in het kader van The Stigma Project, over mensen die nog in de kast zitten. Dit was in de winter van 2017. Alleen gebruikte ik toen niet mijn eigen naam, maar de gefingeerde naam Ada. En ook op de foto’s was ik onherkenbaar in beeld, met een hele grote zonnebril op. Toen ik in 2017 hoorde dat ik hiv heb, durfde ik dit niet aan iedereen te vertellen, behalve aan mijn ouders, broers, zussen en een paar goede vrienden. Ik wilde dit bericht eerst zelf verwerken en accepteren. Ook wilde ik de tijd nemen om het zelf aan mensen te vertellen – ik had het namelijk heel erg gevonden als mensen dit via via hadden gehoord en het verhaal misschien ook een eigen leven was gaan leiden. Bovendien rust er helaas nog een aanzienlijk stigma op hiv, deze gedachte troostte mij ook niet echt.”
Het zwijgen doorbreken
In 2019, twee jaar na haar diagnose, besloot Eva stapje voor stapje open te zijn over haar hiv. “Natuurlijk is dit een geleidelijk proces geweest”, verduidelijkt Eva. “De ene dag was ik ervan overtuigd dat ik het iedereen wilde vertellen, de andere dag was ik doodsbang en kon ik alleen maar denken aan de vooroordelen die mensen over mij en mijn hiv zouden hebben. Toen de Hiv Vereniging mijn moeder interviewde, vroeg mijn moeder of we herkenbaar in beeld zouden gaan. Dit voelde voor mij als het juiste moment om met mijn naam en gezicht in artikelen te verschijnen. Kort daarna heb ik voor een project van Volle Maan meegewerkt aan een filmpje, vanuit de rol van patiënt. Je kunt je voorstellen dat dat een enorme stap voor mij is geweest.”
Opluchting
En deze openheid heeft Eva goed gedaan. “Soms denk je wel eens: waar heb ik me nou zo druk om gemaakt?”, vertelt Eva. “Nou, dat geldt dus ook voor het vertellen over mijn hiv. Achteraf gezien bleek het no big deal. Iedereen reageerde zo positief en niemand heeft vervelend gedaan of heeft mij verafschuwd. Dat was wel een enorme opluchting. Ik herinner mij nog dat ik niet lang daarna met een aantal vrienden op vakantie ging. Als we bijvoorbeeld een activiteit hadden, dan keken mijn vrienden mee op de klok: ‘Het is al 19.00 uur, laten we maar snel naar een restaurant gaan, want over een uur moet Eva haar medicijnen slikken’. Het is heel fijn om zulke mensen om je heen te hebben, die zo met je meedenken. Natuurlijk zou ik zelf mijn medicijnen nooit vergeten, maar dit voelt zeker als steuntje in de rug. Dit helpt ook bij mijn verwerkingsproces. Natuurlijk is er altijd een enkeling die minder positief reageert. Ik wilde mijn kamer onderverhuren omdat ik voor mijn studie naar het buitenland ging. Toen ik een potentiële onderhuurder over mijn hiv vertelde, wilde hij mijn kamer niet meer. Dat doet wel even zeer, ja.”
De rest van dit interview lees je in hello gorgeous #32.
Fotografie Henri Blommers
