Lang niet iedereen met hiv is hier helemaal open over. Bijvoorbeeld Sterre*. Zij schrijft erover in haar eerste column voor hello gorgeous.
De wereld om mij heen was nog net zo zonnig als gisteren. Ze zou ook net zo zonnig blijken te zijn als morgen. Maar op die bewuste dag, tussen gisteren en morgen, veranderde alles. Want op deze dag luidde de diagnose ‘hiv-positief’. En uitslag die mijn leven in een paar seconden compleet veranderde. Dít had ik nooit gedacht.
Ik ben niet echt een gevoelsmens. Ik houd van doorgaan en heb altijd meer met de uitdrukking ‘Voorwaarts, mars’ dan met de vraag ‘En hoe voel je je daarbij?’. Maar deze diagnose deed pijn. Heel veel pijn. Veel tranen heb ik erom gehuild; veel knuffels zijn nodig geweest om de pijn enigszins te verzachten. Vaak wenste ik dat ik pratend mijn gevoelens zou kunnen uiten, aangezien sporten tijdelijk onmogelijk was.
Ik leerde razendsnel de betekenis van CD4, viral load en n=n. Mijn nogal beperkte medicijnenkennis werd plotseling verrijkt met kennis over hiv-medicijnen. Ik kwam in een compleet nieuwe wereld terecht. De toekomst leek inktzwart. Ik voelde mij vaak ziek en moe en ik had geen idee hoe ik verder zou moeten.
Maar langzaam, heel langzaam, veranderde mijn toekomstbeeld. De medicijnen sloegen aan. Mijn energie kwam stapje voor stapje terug. Ik kreeg weer zin in hardlopen, klimmen en afspreken met familie en vrienden. De toekomst was niet meer alleen zwart, er waren ook enkele grijstinten bijgekomen.
Toch verberg ik mijn medicijnen altijd goed wanneer er mensen op bezoek komen. De pijn van de diagnose is er nog steeds, hoewel de scherpe randjes aan het afslijten zijn. Ik ben bang voor afwijzing en oordeel. Bang om niet goed genoeg te zijn. Bang om mensen teleur te stellen. Maar misschien sta ik ooit wel een keer op de poster van de hiv-campagne. Om mijn geheim te onthullen en om te laten zien dat er leven is na de diagnose. Want dat had ik nooit gedacht.
* Deze naam is gefingeerd
