Ik zit bij een café, om de hoek van de RAI, uit te blazen na een dag bij de Stigma Experience.Ik drink wat met een vriendin: zij een tonic, ik een biertje, want dat mag na een dag hard werken. Het is voor Nederlandse begrippen belachelijk warm, het terras zit bomvol, dus we delen een tafeltje met een net, keurig Amsterdams stel. Er komt een groepje aan dat lawaai maakt met fluitjes en leuzen scandeert. “Wat is dat nou?”, vraagt het stel elkaar. Iedereen kijkt naar de groep met de rode paraplu’s en protestborden, die nu het terras voorbijloopt.
Het stel kijkt mij aan: ik zal het wel weten. “Sekswerkers”, zeg ik, en wijs op een protestbord waar “Sex work = work” op prijkt. “Sekswerkers? Wat is dat nou weer?”, vraagt de man. De vrouw geeft me een blik van verstandhouding en fluistert hard: “Die verdienen geld met seks, Hans”. Ze is duidelijk het sociale filter van haar man. Zijn kwartje valt. “Oh: hoeren! Waarom zeggen ze dat niet dan?” Hij draait zich naar mij: “Ken jij die mensen dan?”. Ik zeg dat ik niemand zie die ik ken. “Hoort zeker bij dat aids-gebeuren daar?” Hij wappert met zijn hand richting de RAI. “Nou, niet bij het officiële gedeelte”, antwoord ik. Of wij, dan ook aan meedoen, wil de vrouw nu weten Ik knik van ja, mijn vriendin van nee. “Ik help mee als vrijwilliger”, zeg ik, omdat ik het niet te ingewikkeld wil maken. We horen de groep in de verte verdwijnen, fluitjes en leuzen.
Ik zie de vrouw peinzen, ze wil het heel graag weten, en weegt haar nieuwsgierigheid af tegen de impertinentie van haar vraag. Want ze heeft een sociaal filter. Ze besluit dat het interesse is, buigt naar me toe en vraagt samenzweerderig: “Ik mag het misschien niet vragen, maarre… heb jij ook aids gehad?”. “Nee, ik heb nooit aids gehad”, reageer ik wat lacherig. Ik hoor ook een pedant toontje in mijn stem. De man kijkt even op van zijn telefoon bij het woord ‘aids’. In mijn hoofd ben ik al begonnen met de preek die er meestal bij hoort als het ter tafel kom: dat aids nog maar nauwelijks voorkomt in Nederland, wat hiv is, dat er medicijnen zijn, dat je dan eigenlijk hiv niet meer kunt overdragen… “Dat hadden we in onze tijd nog niet, aids, hè Thea?”, onderbreekt Hans mijn gedachten. Hij mompelt nog een keer ‘aids’ en gaat verder met zijn telefoon. De vrouw kijkt me aan. “Wel erg hè, aids.”
Ons gesprekje staat op een splitsing. Ga ik mijn voorlichterspraatje houden of ga ik dat vandaag niet doen? Ik voel me namelijk vaak geroepen om vrienden, collega’s en blijkbaar ook buren op het terras te onderwijzen. “Hoe bestaat het dat je dit niet weet!?”, roep ik dan vanbinnen. Ben ik de aangewezen persoon om te vertellen wat vooral deze week eens op tv aan bod moet komen? Wat kinderen gewoon op school zouden moeten leren? Wat je zou weten als iedereen met hiv gewoon uit de kast zou kunnen komen?
Ik besluit dat alle beetjes helpen en gooi mijn elevator-pitcheruit: “Gelukkig kun je het virus met medicijnen goed onderdrukken en krijgen mensen met hiv dan geen aids meer. En door de medicijnen kun je het zelfs niet meer overdragen”. “Oh…… wist jij dat, Hans?” “Da’s toch mooi”, zegt Hans, niet onder de indruk, en gaat verder op zijn telefoon. Nu.nlspeelt een grotere rol in zijn leven. Mijn vriendin heeft intussen afgerekend. “Nou, fijne avond nog!”, wens ik Hans en Thea terwijl we onze spullen pakken en opstaan. “Ja, jullie ook, hè”, klinkt het gezamenlijk terug. Terwijl ik me tussen de stoelen door het terras af wurm, voegt Thea nog toe: “Kijk je wel een beetje uit deze week?”. Ik weet niet precies hoe ze het bedoelt, maar ze lacht er lief bij. Ik weiger te peinzen over wat ik daar op terug moet zeggen met de gedachte dat twee mensen nu ietsje meer weten. Ik geef een kort knikje terug.
Deze column verscheen eerder in hello gorgeous #24.
Tekst Bas Timmermans Fotografie Henri Blommers
