Hetty (58) heeft een bewogen leven achter de rug. Een aantal jaren geleden is Asperger bij haar vastgesteld, een diagnose waardoor veel puzzelstukjes op hun plaats vielen. Ook bleek Hetty hiv te hebben. Terugkijkend brachten beide gebeurtenissen haar alleen maar positieve dingen.
Hetty is geboren en getogen in Limburg en groeide op samen met haar ouders en broer. Toen Hetty vijftien was gingen haar ouders scheiden. Een gebeurtenis die een grote impact op haar leven zou hebben. Samen met haar broer bleef Hetty bij haar moeder wonen. Ondanks de problemen op het thuisfront, ging leren Hetty goed af. Ze doorliep het atheneum vlekkeloos. Omdat Hetty zich niet vier jaar wilde vastleggen op een vervolgopleiding, besloot ze een opleiding tot directiesecretaresse te doen. Dit was de start van een bewogen carrière en leven.
Liefde van mijn leven
“Toen ik 22 jaar oud was, leerde ik in Sittard de liefde van mijn leven kennen. Het was liefde op het eerste gezicht. Spoedig trouwden we en een paar jaar later werd onze oudste dochter geboren. Vanwege de carrière van mijn man – hij had een baan in Rotterdam – besloten we naar Oosterhout te verhuizen. Het op-en-neer-gereis zorgde voor enorme stress en resulteerde bij hem zelfs in een klaplong. We woonden fijn in Oosterhout, in een prachtig huis dat uitkeek op een paar kloostertuinen. Daar werd onze jongste dochter geboren. Wat voor vele jonge gezinnen een idyllische levensfase moest zijn, eindigde voor mij in een nare droom. Vier weken na de geboorte van onze jongste dochter, verliet mijn man me. Mijn twee meisjes heb ik alleen opgevoed.”
Intensief
“De periode daarna was erg intensief. Ik had mijn handen vol aan m’n meiden, die beiden ook nog hoogbegaafd zijn. ‘Mama, hoe komt dit? Mama, hoe zit dat?’ Continu vragen stellen, op zoek naar antwoorden die hun nieuwsgierigheid konden bevredigen. Maar het lukte me. Ik had bovendien een fijne baan, als officemanager bij een chemiebedrijf.
Ondanks dat ik er alleen voor stond, had ik de dingen op de rit. Totdat ik op een zaterdagavond de douche uit kwam. Ik voelde een knobbel, in mijn linkerborst. Met hulp van een bevriende huisartsassistente, kon ik die maandagochtend erop in alle vroegte al terecht bij de huisarts. Het bleek borstkanker te zijn. Kwaadaardig. Nu kon ik het even niet meer alleen. Ik belde mijn ex-man. De kinderen moesten emotioneel opgevangen worden. Dat deed hij. Ik ben dankbaar dat mijn ex-man en ik, in tegenstelling tot mijn gescheiden ouders, altijd on speaking terms zijn gebleven.”
Burn-out
“Ik werd geopereerd (tot mijn grote opluchting borstsparend) en kreeg zeven weken bestralingen. In de periode na de operatie en bestralingen, was ik onvoorstelbaar moe. Toch besloot ik na een paar maanden weer aan het werk te gaan. Té vroeg, bleek achteraf. Zo’n jaar later kwam namelijk de terugslag. Ik knapte volledig af, een burn-out en een zware depressie. Ik realiseerde mij dat ik altijd had geleefd volgens het principe ‘niet zeuren, gewoon doorgaan’. Puur op wilskracht. Nu lukte mij dat niet meer. Ik was compleet op en leeg vanbinnen.”
Foto Caroline Bijl
Holistische kijk
“Langzaam krabbelde ik weer overeind. Ik re-integreerde op arbeid-therapeutische basis bij een ander bedrijf. Bovendien liet ik mij omscholen tot casemanager en lifecoach. Ik wilde namelijk iets voor mensen kunnen betekenen. Het harde zakenleven, waarin het slechts om geld draait, trok mij niet meer. Ik kon aan de slag als casemanager bij een bedrijf gericht op een kwetsbaardere doelgroep, zoals alleenstaande moeders en mensen met schuldenproblematiek.
Helaas ging het op mijn 52e weer mis. Het vele overwerken en langdradige rapporteren, leidde tot mijn tweede burn-out. Een geluk bij een ongeluk, bleek achteraf. Ik kwam namelijk terecht bij een bedrijfsarts met een holistische kijk op het leven. Hij keek naar mijn leven als vervlochten geheel.
Een intensieve diagnoseperiode brak aan. Mijn burn-outs hadden mogelijk een verklaring. Het syndroom van Asperger werd bij mij vastgesteld. Wat een opluchting! Alle puzzelstukjes van mijn leven vielen op hun plek. Bij Asperger verloopt de informatieverwerking anders; soms ook langzamer. Mijn brein is continu bezig om te schakelen, te registreren ‘hoe het hoort’ en prikkels te verwerken. Dit kost ontzettend veel energie. Ik heb letterlijk overleefd door intelligentie.”
Roots
“Het was hoognodig om op vakantie te gaan. Egypte zou de bestemming worden. Vanwege de revolutie daar, werd de bestemming omgeboekt naar Gambia. Het voelde als thuiskomen, alhoewel ik er nog nooit geweest was. Ik heb mijn hart verloren aan het land en de wijze waarop ze daar leven. Alles zo simpel en primitief. Meerdere malen ben ik er geweest. Ik kon er volledig bij mezelf blijven. Tijdens een van mijn laatste reizen ging het echter mis. Ik liep malaria tropicana op, een type malaria dat dodelijk kan zijn. Spoedig werd ik opgenomen in een ziekenhuis. Wat ik toen echter nog niet wist, was dat deze ene muggenbeet tot een andere onthulling zou leiden.”
De uitslag
“Eenmaal terug in Nederland, knapte ik maar niet op. De huisarts keerde me binnenste buiten. Een paar dagen later belde hij, of ik even langs wilde komen. Ik bleek hiv-positief. Ik viel van mijn stoel. Ik, hiv, hoe dan? Nog nooit in mijn leven heb ik mij zó alleen gevoeld. Mijn dochter belde steeds, maar ik durfde niet op te nemen. Tóch heb ik het de meiden dezelfde dag verteld. Ze schrokken, maar redeneerden tegelijkertijd pragmatisch. ‘Het is chronisch, mama, je kunt behandeld worden’.
Het was een moeilijke tijd voor mijn dochters. Niet alleen vanwege dit nieuws, maar ook omdat zij kort daarvoor hun vader hadden verloren aan een ongeneeslijke vorm van kanker. Met een gigantisch zelfstigma ging ik later weg bij mijn hiv-verpleegkundige. Hoe ik hiv heb opgelopen, weet ik oprecht niet. Ik heb het losgelaten. Ik kom er toch nooit meer achter.”
Nu
“Ik leerde gelukkig snel vrouwen met hiv kennen. Ik vond hier warmte, liefde en verbondenheid, maar ook kennis en ervaring. Een warm bad. Net zoals in de workshop Positief Leven. Een diversiteit aan mensen die allemaal tegen hetzelfde aanlopen. Het samen delen maakt sterk.
Ik ben actief geworden bij de Hiv Vereniging. Ik richt mij, samen met anderen, op het empoweren van vrouwen met hiv, het gevecht tegen het stigma en de bewustwording van Undetectable=Uninfectious. Nu ben ik gelukkig en dankbaar, omdat zoveel positieve dingen op mijn pad zijn gekomen. Ik ben me bewust geworden van een grote kracht in mijzelf. Ik heb leren accepteren dat het leven komt zoals het komt en dat het belangrijk is om hier een positieve draai aan te geven. Met mijn eigen kracht is dit gelukt. Ik hou van mijzelf zoals ik ben.”
Dit artikel verscheen eerder in hello gorgeous #19.
Tekst Lisan Jansen Lorkeers Fotografie Caroline Bijl
