Onlangs kreeg ik van een oude vriend de Homo Encyclopedie van Nederland. Ik had het boek niet eerder gezien en sloeg het open. Het eerste dat ik zag was een foto van Aids Memorial Day in Amsterdam. Datum 30 mei 1987. Verrek, daar sta ik met een kaars in mijn hand! Ik herinner me het overhemd dat ik draag. En daar herken ik in dezelfde rij Jeannette Kok van de Hiv Vereniging en Margo van Neerven van de Schorer. Hoe zou het met ze zijn?
Ik las dat de encyclopedie is uitgegeven in 2005. Hoe kon ik dat gemist hebben? Ik wist het snel: ik was toen aan het overleven en mijn wereld was klein. Na de hiv-diagnose in 2002 werd ik twee jaar later ernstig ziek. Er waren momenten dat ik dacht dat ik het niet zou redden. Het kost mij moeite dat gevoel terug te halen. Ik ben er nog en het gaat uitstekend.
Ik had leraar moeten worden, maar hiv duwde mij een andere richting op. April volgend jaar is het dertig jaar geleden dat ik buddy werd voor homomannen met aids. Ik was 23 en de op een na jongste buddy van Nederland. Nog regelmatig denk ik aan Timo, Jim, Leo en Ernst; stuk voor stuk dappere, eigenzinnige, krachtige mannen, wiens levens werden verwoest. Het was de tijd van de BMA en de BSP. Wie weet nog wat deze afkortingen betekenen? Het was de tijd van Gideon en Wiggert. Wie kent hun namen nog?
Twee jaar geleden vierde ik mijn 25-jarig jubileum bij Aids Fonds en Soa Aids Nederland. We werken naar het einde van aids in 2030. Het is haalbaar! Tegen die tijd werk ik er veertig jaar. Dat lijkt mij een prima moment om vervroegd met pensioen te gaan. Want dan is aids de wereld uit, zijn er nul nieuwe hiv-infecties en geniet ik met mijn man van een prettige oude dag.
Deze column verscheen eerder in hello gorgeous #17.
Tekst Bertus Tempert Illustratie Karina Grens
