Barbara Kemigisa (30) uit Oeganda is getekend door haar misbruikverleden. Aan haar familie heeft ze totaal geen steun: als bekend wordt dat ze hiv heeft, keren zij haar de rug toe. Jaren van overleven volgen. Ondanks het armoedige bestaan dat zij en haar dochter leiden, kiest ze er iedere dag bewust voor om hoop te houden. Door via Life Reporters haar levensverhaal te delen, wil ze taboes doorbreken en anderen inspireren.
“Als jong meisje ben ik seksueel misbruikt door mijn ooms. Dit speelde vanaf mijn 6e jaar en ging continue door. Steeds meer verloor ik een deel van mezelf, waardoor ik verslaafd raakte aan bepaald seksueel gedrag. Rond mijn pubertijd had ik veel verschillende bedpartners. Dit was geen liefde, maar een wanhoopsdaad om de leegte die ik voelde op te vullen. Wat natuurlijk niet lukte. Ik zonk steeds dieper weg, trok me terug en werd naderhand door mijn familie verstoten. Zij hebben me nooit geloofd en vonden dat ik zelf de oorzaak was van mijn misbruik en ziekte.”
Zelf bepalen
“Op mijn 22e raakte ik zwanger en ontdekten de artsen dat ik hiv heb. Het moment waarop ik hoorde dat de test positief was, kan ik me nog goed voor de geest halen. Daar zat ik dan, alleen, bang en zachtjes pratend tegen mezelf. Ik zei: okay, de gebeurtenissen uit je verleden zijn vreselijk, maar de toekomst kan je nog altijd zelf bepalen, ondanks je ziekte.
Ik geloof werkelijk dat met het uitspreken van deze woorden mijn leven opnieuw begon, voor de allereerste keer nam ik het heft in eigen hand. Dit voelde heel krachtig. Ik weigerde te luisteren naar alle negatieve verhalen over de ziekte aids en besloot om samen met mijn kindje mijn eigen koers te varen en er het beste van te maken.
In de maanden daarna heb ik veel kunnen nadenken over wat me als jong meisje is aangedaan en hoe mijn leven vanaf toen is verlopen. Ik realiseerde me dat ik geen schuld had. Mijn seksverslaving kwam door het ontbreken van eigenwaarde. Met Gods hulp heb ik mezelf vergeven. Ja, ondanks alles kan ik weer van mezelf houden en zend ik mijn liefde uit naar anderen. Dat is mijn boodschap: het is nooit te laat om de stap naar zelfliefde te maken.”
Tweestrijd
“Voor de bevalling ben ik heel goed geïnformeerd over hoe ik als moeder met hiv kon voorkomen dat mijn baby ook geïnfecteerd zou raken, namelijk door haar niet de borst te geven, maar flesvoeding. Helaas kon ik me die dure flesvoeding helemaal niet veroorloven, ik had zelf nauwelijks te eten. Ik wist niet waar ik hulp kon krijgen en raakte wanhopig.
Mijn pasgeboren dochtertje krijste van de honger. Zonder melk ging ze zeker dood – ik moest haar wel voeden, ondanks dat ik wist dat zij zo ook hiv zou kunnen krijgen. Een nachtlang stond ik in tweestrijd, maar toen voelde ik opeens een enorme rust op me neerdalen. Ik wist honderd procent zeker dat mijn dochter het met mijn borstvoeding zou overleven en dat we samen sterk zouden staan tegen hiv. Ik mengde de flesvoeding met mijn melk.
Ondanks mijn vertrouwen braken er na haar geboorte moeilijke tijden aan. In die tijd huurde ik een kamer die ik vaak deelde met jonge mensen die net als ik waren verstoten en onderdak nodig hadden. Op mijn matras sliepen we soms met twee volwassenen en twee kinderen. Mijn kamer werd een plek waar mensen samenkwamen om te ontsnappen aan hun dagelijkse zorgen en problemen. Het was pijnlijk voor me, maar ik moest ze soms wegsturen, omdat er simpelweg geen ruimte en eten genoeg was.”
Helpen waar kan
“Helaas heb ik nooit de kans gekregen om een studie te volgen. Mijn geld verdien ik door de sieraden die ik zelf maak te verkopen. Wanneer jonge mensen naar de kliniek komen om hun medicijnen op te halen, leer ik ze hoe ze zelf ook armbanden en kettingen kunnen maken om zo in hun levensonderhoud te kunnen voorzien. Verder geef ik soms geld, zodat ze ook een volgende keer weer naar de kliniek kunnen komen.
Belangrijke controleafspraken worden hier vaak afgezegd, alleen maar omdat mensen het vervoer niet kunnen betalen. Vreselijk vind ik dat! Ik kan niet toekijken hoe mensen in hun verdriet zitten of dezelfde fouten maken die ik heb gemaakt. Ik help waar ik kan en omdat God me heeft gezegd dat hij in al mijn levensbehoeften zal voorzien, geef ik bijna alles wat ik heb weg.
Wat ik hoop, is dat er een dag komt waarop ik meer te besteden heb, zodat ik nog veel meer kan betekenen voor diegenen die het hardst getroffen zijn en niemand hebben om op terug te vallen.”
Lees de rest in hello gorgeous #14.
Tekst Natasja Bijl Fotografie Hillary Heuler
